By:
On:
In: Ποίηση

Το Μέλλον | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη Στο εδώ και τώρα κρίνεται το μέλλον αν θα υποτάξει της ζωής τους ναυαγούς… Ή του φιδιού τα’ αυγό θα εκκολάψει ή της νιας ζωής τους πλαστουργούς. Κι εγώ, κλεισμένη, στο κελί σαράντα τρία, οξύ επεισόδιο ή μια μικρή μπαλιά, πάσα στους νέους της ζωής που δρούνε να καταστρέψουνε του κόσμου τα κελιά! ΤοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Mα δεν θυμώνω, σπάνια πια… | της Ζωής Δικταίου Θυμώνω, σπάνια πια… Έμεινα μόνη κοιτώντας με απλανές βλέμμα αφηρημένα, το ρολόι στο σταθμό τού τρένου. Χόρευε η βροχή στο πλακόστρωτο που γυάλιζε στην αντηλιά, ξυπνώντας τις μνήμες. Χάσαμε τις πρωινές καλημέρες τις πήραν τα σύννεφα τού Νοέμβρη μακριά. Κάτι από ξαφνική εγκατάλειψη γέμισαν οι καρδιές άδεια κοχύλια, και οι αυλέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Τα πρώτα σχολικά χρόνια | της Άννας Τακάκη Μια πλάκα κι ένα κοντυλοφόρο μου ’χε φερμένα ο πατέρας μου από την πόλη και μια τσάντα πάνινη, που μέσα θα ’βανα το αναγνωστικό μου. Είχα κλεισμένα τα έξε χρόνια όταν η μάνα μου με πήρε ένα πρωί του Σεπτέμβρη από το χεράκι και πήγαμε στο σκολειό. Ένα μικιό σκολειαρούδι ήμουνε πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Η πρώτη πρωινή συνάντηση | της Ιφιγένειας Μανουρά Κάθε πρωί το πρώτο μου ραντεβού είναι στη θάλασσα της Αμμουδάρας ─ εκτός και αν δεν φυσά πράμα σπάνιο ─ με τις Γλωσσούδες. Τώρα πια λέμε μια καλημέρα και απομακρύνομαι και τις παρακολουθώ από κάποια απόσταση, γιατί βαριέμαι τις εξομολογήσεις που είναι προθυμότατες να αρχίσουν. Οι Γλωσσούδες λοιπόν είναι μια παρέα απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Νογά ο θεός τον Αμιρά και για τη Βιάννο κλαίει | της Ζωής Δικταίου Με το στερνό το σάλπισμα ξύπνησε o άλλος κόσμος είδα συντρίμμια και φωτιές, αυτά πού είχε αφήσει κείνη η φουρτούνα τού θυμού σ’ Ανατολή και Δύση. Στο βλέμμα το τρικύμισμα, δάκρυα δροσοσταλίδες κυλήσανε απ’ τα μάτια μου και σίμωσε ο αιώνας. Σύραν χορό οι ασώματοι στ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Διήγημα

Το προσκύνημα της αυγής | της Ναταλίας Αποστολοπούλου Βουνά και κάμποι ήτανε χιονισμένα. Ο τόπος κάτω έχασκε ξεκοιλιασμένος από τις βόμβες που πέφτανε βροχή! Κι η «ενάτη» χλεύαζε την επαρχία Ηλείας με τις εκκαθαριστικές της. Να χαλάσει τ’ αντάρτικο. Εκείνες τις πικρές ώρες οι δύο αγωνιστές: ο γιατρός Παπαϊωάννου από τη Νεμούτα Ηλείας και η κόρη του Μαίρη – σύντροφοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Εξήντα χρόνια καλοσύνης… | του Αντώνη Κουκλινού Τά χουνε τα χρονάκια ντος, μα σέρνουνται καλά ακόμη. Το σπίτι θέλει τη λάτρα ντου κάθα μέρα, το μαγεργιό ντου, το πλυσταργιό ντου και τη ν’ αυλή διαρμισμένη..! Το ίδιο και το γεροντή, το νε βαβαλίζει οσά ντη βγιόλα. Ήσασέ ντου το αυγουλάκι ντου μελάτο, φρεσκότατο, ζεστό ακόμη, τό πχιασε από το (γ)κούμο.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία, Τα μεζεδάκια του Νικοκύρη

Αιματοβαμμένα μεζεδάκια | του Νίκου Σαραντάκου Μη σας τρομάξει ο τίτλος, δεν έχω πάθει τίποτα, ούτε υπονοώ κάτι βίαιο ή τρομακτικό. Όπως έχει συμβεί και άλλες φορές, το σαββατιάτικο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο με τα γλωσσικά στραβά και ανάποδα της εβδομάδας πήρε τον τίτλο του από ένα μεζεδάκι της πιατέλας. Συνήθως ξεκινάω με αυτό το σημαδιακό μεζεδάκι, αλλά σήμερα θα κάνωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Για την Μαρία Κάλλας | του Γιώργου Ηρακλέους Η Μαρία Κάλλας μεγάλωσε χωρίς πατέρα, με μια μητέρα σκληρή και φιλοχρήματη. Δε γνώρισε ποτέ την αγάπη παρά μόνο στην τέχνη της. Αγαπήθηκε και αναγνωρίστηκε ως η μεγαλύτερη υψίφωνος όλων των εποχών με σπάνιο υποκριτικό ταλέντο. Το έλλειμμα του πατέρα της την ώθησε να αγαπήσει παράφορα, τον κατά πολύ μεγαλύτερό της ηλικιακά,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…