Που πάει ο χρόνος που έφυγε; | του Απόστολου Δεδουσόπουλου Το ερώτημα του τίτλου δεν είναι δικό μου. Είναι, κατά κάποιον τρόπο, κλεμμένο, δανεισμένο, αν θέλετε. Το διατύπωσε πριν από έναν χρόνο, τέτοιες μέρες, παραμονές Πρωτοχρονιάς, μια φίλη. Αν και ανταποκρίθηκα τότε στην πρόσκλησή της, αυτό το ερώτημα φαίνεται ότι εξακολουθεί να με βασανίζει ένα χρόνο μετά τόσο, ώστε ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γιορτάζουμε το 2024! | του Δανιήλ Τσιορμπατζή Το να υποδέχεται κανείς τo 2024 με αισιοδοξία αποτελεί πρόκληση. Μπροστά στον επαπειλούμενο τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, στη θερμοπυρηνική απειλή που παρουσιάζει γεωμετρική αύξηση και την αλόγιστη κλιμάκωση και χρήση των εξοπλισμών τόσο στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, με τους λαούς σε κλοιό θανάτου, ενώ ήΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πρωτοχρονιάτικο (Μποναμάς) | του Κώστα Βάρναλη Έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης στο έργο του «Ο Κονταρομάχος» για τον Κώστα Βάρναλη: «Ἢ ποίηση τοῦ Βάρναλη δὲ μύριζε ποτὲ γάλα. Μύριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μπαροῦτι· κατέβηκε δηλαδὴ στὸ στίβο χωρὶς πάρα πολλὰ γυμνάσματα καὶ δοκιμὲς καὶ περιπλανήσεις στοὺς λειμῶνες τῶν ἀσφόδελων. Μ᾿ ἄλλα λόγια, χωρὶς αὐτὲς τὶς πεισιθάνατες κραυγὲς ποὺ ἔβγαζαν ὅλοι οἱΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η θειάκω η Τάτα (δεύτερο μέρος) | της Χαρούλας Βερίγου – Μπάντιου [Συνέχεια από το προηγούμενο] Όλη νύχτα αλάρωτη, δεν είχε κλείσει μάτι η καψερή. Τη μια στιγμή της φαίνονταν η τσέργα βαριά, νόμιζε καίγονταν ως τα μηλίγγια, την άλλη φτενή την τίναζε οριό σύγκορμη κι έριχνε και τη βελέντζα με τον πυκνό φλόκο από πάνω για να ζεσταθεί. ΆλληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η θειάκω η Τάτα (πρώτο μέρος) | της Χαρούλας Βερίγου – Μπάντιου Η θειάκω η Τάτα η καμαροφρύδα, που παράγγελνε να μην κακολογούν και να μην κρίνουν κανένα, που ορμήνευε πως περισσότερο ψωμί τρώγεται με το μέλι παρά με το ξίδι κι όταν έσμιγε με τα κούτσικα έλεγε κι έλεγε και δεν έβαζε γλώσσα μέσα της κι ανέβαινε η χαράΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Άγιος Βασίλης που κλαίει | του Ασημάκη Γιαλαμά ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ δούλευε γκαρσόνι σ’ ένα υπαίθριο εξοχικό κέντρο. Κι όταν χειμώνιασε κι έκλεισε το κέντρο, έψαξε να βρει αλλού δουλιά. Τα χρόνια ήταν δύσκολα και δεν μπόρεσε να βρει, παρά μια κουτσοδουλιά έκτακτου γκαρσονιού σ’ ένα γαλατάδικο. Αλλά κι εκεί τον χτύπησε η ατυχία. Το κτίριο, όπου στεγαζόταν το γαλατάδικο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το κόκκινο δεντρό | του Μιχάλη Στρατάκη Κοντοσιμώστε μου, γιατί έχω να σας πω μια αληθινή ιστορία, που έχει να κάνει με τα Χριστούγεννα, με μένα και με το ξύπνημα του Χρέους του Αθρώπου και της Αριστεράς εντός μου. Δώδεκα χρονών ήμουνα. Το θυμούμαι, γιατί πρώτη φορά είχα φορέσει στην κεφαλή μου το μαθητικό καπέλο της πρώτης τάξης της ΕμπορικήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο γυρισμός | της Άννας Τακάκη Προπαραμονή των Χριστουγέννων. Ότι κι είχανε γιαγύρει ο Μανώλης με την Φιλιά από το μετόχι που πήγανε να μαζώξουνε τσ’ ελιές τως. Ένα μήνα είχανε κάνει εκειδά. Είχανε συνεπάρει και όλα τως τα ζούμπερα. Όρνιθες, κούβους, το χοίρο και την κατσίκα, τα βούγια, το γάιδαρο. Κοντοσιμώνανε οι Γιορτές. Ήντα να πρωτοκάνει δα η έρμηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Велизар Крстић, ένας από τους πιο σημαντικούς βαλκάνιους καλλιτέχνες της εποχής μας | in memoriam | του Δανιήλ Τσιορμπατζή Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια που ο Βέλισαρ Κρίστιτς (Велизар Крстић) (Βελισάριος για τους φίλους του), ένας από τους πιο σημαντικούς βαλκάνιους καλλιτέχνες της εποχής μας, μας άφησε, στο τέλος του Δεκέμβρη του 2020. Το έργο του πάλλεται στην ενέργεια του ιστορικούΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
