Το χιόνι Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε. Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του. Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία. Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα. Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου, την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο ποιητής των «συρμάτων», Φώτης Αγγουλές Ποιον περιμένετε ναρθεί; Ποιον καρτερείτε να σας σώσει; Εσείς οι ίδιοι με τα χέρια σας με το μυαλό σας, με την πράξη, αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας, ποτέ της δεν θ’ αλλάξει. [Αλλάξτε τη μοίρα σας – Φώτης Αγγουλές] Μην καρτεράτε να λυγίσωμε μήτε για μια στιγμή, μηδ’ όσο στην κακοκαιριά λυγάει τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Έκλεισαν δέκα χρόνια από τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Πότε πέρασαν; Θυμάμαι κάτι αστεία για αυτόν που κυκλοφορούσαν παλιά. Όσοι μεγάλωσαν την δεκαετία του 90 θα τα θυμούνται. Καθυστερούσε κάποιος στο ραντεβού του και οι φίλοι τον πείραζαν «ρε φίλε είσαι αργός σαν πλάνο του Αγγελόπουλου». Συζητούσε μια παρέα να πάει σινεμά και να δει κάτι ελαφρύ και έλεγαν «παιδιάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
