Ιστορίες της Ανατολής | του Μανώλη Λυκάκη Για ποιο ταξίδι να σου πω, για ποιου πελάγους βάθη, για ιστορίες του Σεβάχ, για το τρανό Μισίρι, τις νύχτες των παραμυθιών και μιας μικρής τα πάθη, της Σεχραζάτ της όμορφης, της κόρης του Βεζίρη. Μα πριν αρχίσω, άκουσε μιαν ιστορία άλλη, πολλές φορές η θάλασσα με κάνει και ξεχνώ όνειρα ανερμήνευτα πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φιλμ αιφνίδια κομμένο | του Γιώργου Γωνιανάκη Σαν κάποιο φιλμ που κόπηκε στη μέση· το τέλος, βέβαια, το ξέρουμε μα ποιος αντέχει να το δει; Εσύ, Θωμά, το είδες… Τι ειρωνεία φύλακας νεκροταφείου (στην ταινία) και βοηθός παραγωγής. Α, Θωμά, θυμάσαι; Είχαμε wrap party ηθοποιοί και τεχνικοί χορεύαμε και πίναμε Somebody put something in my drink. Αίφνης, κάποιος σου έριξεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εκείνο το τρένο | του Κώστα Μ. Μαρή Με ένα συγκλονιστικό σε στίχους και μουσική τραγούδι, ο συντοπίτης μας Κώστας Μ. Μαρής μας μεταφέρει όλα τα συναισθήματα που μπορούν να «χωρέσουν» σε λίγους στίχους για τη μετωπική σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Η μουσική σύνθεση και ερμηνεία του Αντώνη Βάμβουκα δεν μας επιτρέπει να πάρουμε ανάσα και βρίσκει διέξοδο σ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αύριο, δεν θα ’χω κάτι να μου λείπει | της Ζωής Δικταίου Δραπετεύεις από τα σχήματα της ζωής η καρδιά ακολουθεί την πτώση στο γεμάτο ποτήρι του πόθου γλιστρούν παράπονα το σημάδι μιας αστραπής φωτίζει το κρύσταλλο ή τον Έρωτα κι ας μην έχει μείνει τίποτα πια τίποτα, εκτός από την ασπρόμαυρη φωτογραφία κορνίζα παλιά στο παράθυρο. Η ανάσα κυκλώνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι λαχτάρες των παραλύτων | Άρη Ταστάνη Καμιά φορά, ας πούμε. Εμείς οι ανέλπιδοι φορείς της εγκεφαλικής πάρεσης και της κακιάς μας μοίρας οι θλιβεροί οινοχόοι, οι καταδικασμένοι ερήμην από μεταφυσικά ιερατεία να σερνόμαστε στη λασπερή σκιά ανάλγητης πραγματικότητας πιασμένοι χεράκια με τη Μέδουσα και τις Μαινάδες, μέσα στις γαλάριες των πνευμόνων μας έρπουμε κι αλλάζουμε κρυστάλλινες προσωπίδες σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η γυναίκα με τ’ ασημένια μάτια | της Άννας Τακάκη Η θάλασσα του δειλινού σκεπάζει τα γυμνά της πόδια. Ο ουρανός γέρνει το τελευταίο του φως μέσα στα θλιμμένα μάτια της. Σαν υγρή οπτασία η γυναίκα κοιτάζει τον πελαγίσιο ορίζοντα καθώς αγαληνά κουρνιάζει στη φωλιά της νύχτας. Τότε τα μεγάλα μαύρα της μάτια παίρνουν ένα χρώμα ασημί. Δεν έχει φεγγάρι.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Βογκήστε μαζί μας | του Μενέλαου Λουντέμη Βογκήστε μαζί μας. Γιατί εμείς είμαστε λίγοι κι είναι πολλοί κείνοι που μας κάνουν να βογκούμε. Φωνάξτε μαζί μας γιατί η φωνή μας είναι μικρή και δε φτάνει ως τις φάρμες της Καλιφόρνιας όπου το μπαμπάκι είναι μπόλικο για να βουλώσουν τ’ αυτιά τους. Εμείς… –το ’πε κι ο Μακρυγιάννης– «ο θεός μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η φάλαινα | της Μαρίας Σταυρίδου Μπουκωμένο το στόμα, πνιγμένο στο αίμα. Παλεύω να χώσω μέσα του κάθε λέξη που χαρίσεις… κάθε σκέψη που ορίζεις. Μπουκιές ανήθικες… λεηλατημένες, μαγειρεμένες στο πιο πικρό κρασί. Η συνταγή απλή, πρόσθεσε δυόσμο, ψεύτικους όρκους κι έναν ψιλοκομμένο μπαγιάτικο πόθο που απόμεινε ξινισμένος στο κομό. Σερβιρισμένες μόνο για μένα, από έναν απογοητευμένο ναυαγό από ένανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η εξορία | του Γιώργου Ηρακλέους Δεν έχουμε ψωμί ούτε νερό, δεν έχουμε τσιγάρο ούτε εφημερίδες, δε γίνεται να ερμηνέψεις τη μνήμη, όταν τριγυρνάει μοναχή, μαυροντυμένη, με ένα σβηστό φανάρι στο χέρι, στα άφεγγα και σκοτεινά του κόσμου, στα σιδερένια κλαδιά του… Ετούτη η εξορία πιο βαριά, χωρίς συντρόφους, δίχως τιμονιέρη σου δίνει να πιεις το αίμα σου πικρό σανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
