Χρόνος ανάγνωσης περίπου:3 λεπτά

Οι λαχτάρες των παραλύτων | Άρη Ταστάνη



 

Καμιά φορά,
ας πούμε.
Εμείς οι ανέλπιδοι φορείς της εγκεφαλικής πάρεσης
και της κακιάς μας μοίρας οι θλιβεροί οινοχόοι,
οι καταδικασμένοι ερήμην από μεταφυσικά ιερατεία
να σερνόμαστε στη λασπερή σκιά ανάλγητης πραγματικότητας
πιασμένοι χεράκια με τη Μέδουσα και τις Μαινάδες,
μέσα στις γαλάριες των πνευμόνων μας έρπουμε
κι αλλάζουμε κρυστάλλινες προσωπίδες σε βενετσιάνικους καθρέφτες…

Τα δάκρυά μας λαθραίο μουρουνόλαδο με βιταμίνη c
τ’ άνευρα σώματά μας θρέφουν σαν κοτόπουλα «Μιμίκος».
Μας μπουκώνουν με μεταλλαγμένα σκύβαλα,
γενναιόδωρη προσφορά αγαθών γερόντων.
Αυτών που επιμένουν,
παρά την άνοια και την οστεοπόρωση τους,
να μας αλλάζουν τα κατουρημένα υποσέντονα.
Να μας χτενίζουν με αλαβάστρινα χτένια.
Να μας σκουπίζουν με μεταξωτές πετσέτες.
Να μας ποτίζουν καφέ χωρίς καφεΐνη.
Να μας αλείβουν τις κατακλίσεις μας με αλοιφές
από την Μονή των «Παμπλιστών» με μέσον αγορασμένες.

Λαχταρούμε:
Με ανοιχτό πουκάμισο να βαδίζουμε στις λεωφόρους,
που οργισμένες κυματίζουν οι μαυροκόκκινες σημαίες…
Λαχταρούμε:
Τα χνάρια μας στην παραλία με ηλιοβασίλεμα,
άνεμος θαλασσινός να τα σαβανώσει…
Λαχταρούμε:
Από το γείσο των τρικάμαρων γεφυριών,
να εμπιστευτούμε στους περιπαιχτικά λαλούν στα ιερατεία τους.
Στου πελάγου τις απαγορευμένες αρτηρίες να φτερουγίσουμε…
Λαχταρούμε:
Η ανάσα μας σαν αμυγδαλιάς σκορπισμένος ανθός,
στις κουπαστές των δουλεμπορικών της Μεσογείου να στεγνώσει…
Λαχταρούμε:
Με άστρα, λέπια, κοχύλια και κοράλλια να στολίσουμε σώματα εφήβων,
πριν τα κοιμηθούμε σαν κουλτούρα στις θαλασσοσπηλιές της φαντασίας μας…
Λαχταρούμε:
Τσιγάρο και «Μίλκο» να μοιραστούμε στα φανάρια της Βουλιαγμένης,
με τους επικηρυγμένους λαθρέμπορους χαρτομάντιλων και γεμιστήρων.
Λαχταρούμε:
Στα ημερολόγια των παιδιών που ξέρασε το βουβό κύμα στα Τοκμάκια,
ν’ αποτελειώσουμε τις ζωγραφιές με τα αεροπλάνα, τους γλάρους
και το ουράνιο τόξο…

Αχ λαχτάρα!
Πάντα μακρινή κι ανεξήγητη…
Σαν τους σπασμούς στα μαραγκιασμένα κορμιά μας
και του άγνωστου ωκεανού τη νοσταλγία…

Άρης Ταστάνης

Από τη συλλογή «Το εγώ μου και ο χρόνος», Αθήνα, Ήρα, 2003.

ISBN13: 978-960-92315-0-3

Ο ΆρηςΤαστάνης γεννήθηκε στα Παράκοιλα της Λέσβου το 1953. Από το 1966 κατοικούσε στην Τερψιθέα, στη Γλυφάδα. Ένας γνήσιος αγωνιστής του πνεύματος και της ζωής, σταθερά προσηλωμένος στις αξίες της αριστεράς, της δημοκρατίας και στους αγώνες του λαού. Έπασχε από «μυϊκή δυστροφία των άκρων» καθηλωμένος από 22 ετών σε αναπηρικό καρότσι. Από παιδί γνώριζε καλά όλες τις αρνητικές πτυχές του νοσηλευτικού συστήματος και της κοινωνικής μέριμνας επανένταξης. Πίσω από τα ψηλά τείχη του κοινωνικού αποκλεισμού αρχίζει να γράφει και να μελετά λογοτεχνικά κείμενα. Την ποιητική του διαδρομή σημαδεύουν τα πάθη και οι αγώνες των καθημερινών ανθρώπων. Τα όνειρα και οι αγωνίες τους στις υποβαθμισμένες γειτονιές της μεγαλούπολης. Μαζί πάντα ο νόστος και η θύμηση της Αιολίδας (τόπος, χρόνος, ιστορία, άνθρωποι, αγώνες, οράματα). Δεκατεσσάρων ετών οργανώνεται στη «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη». Το 1974 στον «Ρήγα Φεραίο». Το 1980 γίνεται μέλος της «Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ)», το 1981 στην «Επιτροπή Συμπαράστασης Πολιτικών Προσφύγων» και την «Παρέμβαση Ανάπηρων Πολιτών», και το 1985 στη «Διεθνή Αμνηστία». Το 1983 εκδίδει το λαογραφικό περιοδικό «Τα Παρακοιλιώτικα» και το 2002 το πολιτιστικό περιοδικό «Γλυφάδα Άνω-Κάτω». Ιδρυτικό μέλος του Πανελλήνιου Συλλόγου Παραπληγικών, από το 2003 ενεργό μέλος της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών και από το 2008 ιδρυτικό μέλος της Κίνησης «Ένωση Ανάπηρων Καλλιτεχνών». Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και κυκλοφορήσει στη Ρουμανία, Ουγγαρία, Β. Κορέα. Από τα πρώτα του βήματα στην ποίηση, το έργο του γίνεται αποδεκτό, ενώ ο Τάσος Λειβαδίτης θα γράψει το 1977 στην «Αυγή» για τις πρώτες του εκδόσεις («Πίσω από τους γυάλινους τοίχους» και «Αιολικά»), ότι είναι «ο Θεόφιλος της ποίησης». Το πρώτο τυπωμένο ποίημά του «Μπορείς» (1976) κυκλοφόρησε σε 15 γλώσσες, από το ημερολόγιο της Διεθνής Αναπήρων Καλλιτεχνών (ΔΕΑΚ). Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί σε δεκάδες λογοτεχνικά περιοδικά και ανθολογίες. Έφυγε αιφνιδιαστικά από τη ζωή στις 20 Σεπτέμβρη 2013, σε ηλικία 60 ετών.

Σύνταξη

Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Αναγνώσεις:65