Οπλίζοντας ελπίδες | του Γιώργου Γωνιανάκη α Λάμψεις από λεπίδες μας τυφλώνουν· κι η απειλή δεν πλησιάζει πια παρά βαθαίνοντας μαυρίζει. Γιατί είναι η κόψη μας ακόνιστη, κι έχουν τα κόκκαλα κακώσεις. Παχύδερμοι, δε νιώθετε τη φρίκη στο πετσί σας; Γελάτε. Δε δίνεται το βίωμα για χλεύη. Κι ο δρόμος είναι που οπλίζει τις ελπίδες: καίει το λίπος στο μυαλό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ονειροπόλοι | του Άρη Ταστάνη Κινήσαμε πάλι για μακρινά ταξίδια. Κι ας φτάσαμε μόλις χθες στο λιμάνι που τ’ ονομάζουν: πραγματικότητα… Οι δρόμοι που σπάραξαν τα όνειρά μας και την ανεμελιά της νιότης μας, αχόρταγοι… Καρτερούν, να επαναλάβουν το άλεσμα όσων περισώσαμε… Οι φίλοι χάθηκαν, για πάντα μας τονίζουν… Εκείνα τα πικρά τους μάτια μόνο θυμάμαι. Και που χρόνος ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά | της Ζωής Δικταίου Του κόσμου που μ’ αρνιέται καθαρά δεν έχω χρέη περιττή στην πολιτεία του τσιμέντου και στους δρόμους τ’ ουρανού απαίδευτη τι γυρεύουν ανάμεσα στ’ άστρα τα κόκκινα γοβάκια …εσένα στο φως. Φτερουγίσματα δειλά το ταξίδι σου έχει ένα όνομα ξεθωριασμένο βελούδο κόκκινο στα χείλη. Μ’ ακούς μα δεν ξέρεις πώςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σκύβω κάθε βράδυ | της Άννας Τακάκη Σκύβω κάθε βράδυ και μαζεύω τα παραπονεμένα λόγια μου τα κλείνω στην απόχη μη μου φύγουν και πιάσουνε τα διάπλατα και γίνουνε καημοί της ξενιτιάς της ερημιάς ξεθωριασμένα νυχτοπούλια. Στη λίγωση του φεγγαριού Σμικραίνουν όλα γύρω μου!.. Τι γίνανε της μέρας οι βλαστοί που κάθε λίγο ακουμπούσαν το παράθυρό μας; Κι ωχ, μάκραινανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αναστάσιμο | του Τάκη Κ. Παπατζώνη Ἠρθε ἡ ὥρα γιὰ ἀνάπαψη κ’ ἔμεινε ἄπραγη. Μᾶς λένε πὼς ξακολουθεῖ ἀλύπητα ἡ πορεία. Ὅ,τι μᾶς ὑπολείφθηκε, μᾶς λέν, θἆναι πορεία. Μπρός κίνδυνος, πίσω µας κίνδυνος. Τὸ γὰ σταθοῦμε σηµαίνει θάνατος. Τὸ νὰ βαδίζοµε σηµαίνει πάλι «θάνατος» µόνο ἡ κούραση τὸν καλύφτει. Κ’ ἕνα φάντασμα ποὺ σέρνεται αὐτόματα στὰ βράχια, δὲ φοβᾶταιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μαγδαληνή | του Ντίνου Χριστιανόπουλου Τον ξεχώρισα μόλις τον είδα, ήμουνα τακτική στα κηρύγματά του, πούλησα κι ένα κτηματάκι της θειας μου για να τον ακολουθήσω. Όμως όταν πια όλα τα ξόδεψα, αποφάσισα να πουλήσω και το κορμί μου, στην αρχή στους ανθρώπους των καραβανιών, κατόπι στους τελώνες∙ κοιμήθηκα με σκληροτράχηλους Ρωμαίους κι οι Φαρισαίοι δε μου είναι άγνωστοι. ΚιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το κτήνος και το χαμόγελο | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Ένα παιδί χαμογελά ευτυχισμένο. Στο πρόσωπο του ζωγραφισμένη η ευχαρίστηση γεμάτη σοκολάτες που πριν από λίγο έφαγε. Ξαφνικά τρομάζει. Ένας ρυθμικός ήχος ακούγεται. Πολέμου τύμπανα. Βομβαρδισμοί. Το παιδί κλαίει. Στο πρόσωπο του ζωγραφισμένη η απόγνωση. Γεμάτη αίματα. Θεοχάρης Παπαδόπουλος [Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι το κολλάζ «Το κτήνος καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ακριβοχαιρετίσματα κι ακριβοχαιρετώ σας! | του Αντώνη Κουκλινού Πόσες ακόμη Πασχαλιές, Θέ μου θα μας αφήσεις, ο γης τον άλλο μας να ζει, μόνο με τσ’ αναμνήσεις; Να μη μπορούμε σ’ εκκλησά, ελεύθερα να μπούμε, Χριστός Ανέστη αγκαλιά, ο γης τ’ αλλού να πούμε. Δίχως τσ’ αγάπης το φιλί, στα χείλη να στεγνώσει, με το κερί τσ’ Ανάστασης, πόρτα πχιοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο Χριστό | του Γιάννη Ρίτσου Ω, εσύ που μίλαες στα πουλιά, στου δάσους τα γυμνά κλαδιά, στου αγρού τα κρίνα και γλυκά στον κάθε πόνο εστράφης- σου κρέμασαν στο χέρι σου μιαν αρμαθιά βαριά κλειδιά να κλεις μπουντρούμια, ιδιώνυμα γελώντας να υπογράφεις. Συχώρα τον αμαρτωλό, Χριστέ, ο εργάτης σήμερα καθώς πέφτει στη σκέψη του των φυλακών η αυλαίαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
