Στον χορό των τυφλών | της Μαρίας Σταυρίδου Στον χορό των τυφλών. Ένα βαλς καταπιεσμένων ψυχών που έμαθαν τα βήματα των ελεύθερων σκοπευτών. Μόνη, αποφασισμένη να γνωρίσω τον κόσμο των σκιών να περπατήσω ανάμεσα σε διαβάτες δούλων–ζωών. Βήματα μετρημένα. Φιγούρες απαγκιστρωμένες από μένα κι εσύ μια σκιά που φοβάται να εκτεθεί. Θα χορέψω Θα σταθώ στη μέση της δύνης Θ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φοβηθήκαμε… | του Γιώργου Ηρακλέους Αυτός ο άντρας έχασε μες τη νύχτα τη φωνή του, ο άλλος έκοψε το χέρι του και σε φωνάζει! Στη γωνιά στέκει η γυναίκα και κλαίει με τα τυφλά της μάτια και η νύχτα δε λέει να ξημερώσει… Όλα ανάπηρα σ’ αυτήν την πολιτεία! Ίδιες κινήσεις, ίδια λόγια, κανένας δεν αντέχει να πει κατάμουτρα τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο αιώνιο και στο αληθινό | της Ζωής Δικταίου Στο φως, προσεύχεσαι. Αισθάνεσαι δίχως να φοβάσαι πια τους ίσκιους, ελεύθερος, δοξάζεις τις αισθήσεις στο στερέωμα χαράζοντας κύκλους μυστικούς στην αιωνιότητα. Λάφυρα στα χέρια, σγουρά τριαντάφυλλα από την προίκα της γης τελευταία δώρα πριν γνωρίσεις την αφανή αρμονία. Όλο παράπονο το κλάμα που ακούγεται χαμηλόφωνες μύχιες σκέψεις για τα άλλα ζητήματαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όνειρο ήταν και πνίγηκε | του Κώστα Αργυράκη Ήταν ακριβώς έτσι, όπως ακριβώς το έχτιζα στις απόκρυφες σκέψεις μου, το σπίτι που διάλεξα για τα γεράματα μου. Έτσι το ονειρευόμουν όταν νέος εύρισκα το κουράγιο να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Μετρημένες οι διαστάσεις του, ίσα ίσα να χωρούν μόνο τα απαραίτητα και τα ξεβαμμένα όνειρα μου. Ένα γραφείο, μια καρέκλαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο χωριό… | της Εύης Κοντόρα (Δεύτερο μέρος) Η αλήθεια είναι ότι, μπροστά στην Αριάδνη, που ήταν ξεσκολισμένη στα αγροτικά, του λόγου μου έμοιαζα με μαμόθρεφτο μη-μου-άπτου… Ποιος ξέρει τι θα σκεφτόταν για μένα ο παππούς της ξαδέρφης μου ο οποίος –μεταξύ μας– ήταν πολύ συμπαθητικός. Όταν συστηθήκαμε, μείναμε να περιεργαζόμαστε ο ένας τον άλλον, σα ζώα από άλλο στάβλοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ψυχοσάββατο. Ημέρα των ψυχών. | του Μιχάλη Στρατάκη Τέτοια μέρα, κατά που λένε οι παλιοί, οι ψυχές λαχταρούν τροφή, κρασί και αγάπη. Κι εγώ θυμήθηκα μια τέτοια μέρα στη Σαλονίκη, πρίχου λίγους χρόνους, την εποχή της κρίσης. Τότε που έβαλα στο δισάκι μου ψωμί και κρασί, σιργούλεψα και την ψυχή μου να στραγγίσει όση αγάπη της έχει απομείνει, και πήγαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στο χωριό… | της Εύης Κοντόρα (Πρώτο μέρος) Δεν μ’ αρέσει η εξοχή. Ούτε η φύση ούτε τα προβατάκια. Σιχαίνομαι να με ξυπνάνε αξημέρωτα τα κοκόρια και δεν κάνω κέφι να πατάω χώμα. Είμαι παιδί της πόλης, πώς να σας το πω;… Το γάλα που πίνω βγαίνει από κουτιά. Τα λαχανικά που τρώω φυτρώνουν σε πλαστικά σακουλάκια. Για να συμπαθήσωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Απόμεινα μονάχη | της Μαρίας Σταυρίδου Αποκαμωμένη από πόλεμο φρικτό να πολεμάω και τον όχλο και τον εχθρό, να καρφώνω σπαθιά με βία, με πάθος, σε κάθε ανήθικη, απειλητική καρδιά και τα σπουργίτια να μου ψιθυρίζουν μην παραδίνεσαι κόρη, ποτέ ξανά. Σέρνοντας τα βήματα προσπερνώντας θύματα, αναγκάζω το κορμί να συνεχίσει σε μια πορεία αιματοβαμμένη, σε μια πορεία αηδιαστική ενώΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παρουσιάσεις βιβλίων | του Ειρηναίου Μαράκη Λεωνίδας Κακάρογλου, Η πρωτεύουσα των δακρύων, εκδόσεις Εστία (Οκτώβριος 2022) Η μνήμη, ο έρωτας, τα δάκρυα, η αφόρητη νύχτα, ο ποιητής ως σπιούνος της αγάπης, η Κυριακή που όταν κουρνιάζει στη νύχτα της γίνεται Δευτέρα, ένα ποίημα – μήνυμα προς τους νεότερους ποιητές, αυτός είναι ο κόσμος του Λεωνίδα Κακάρογλου. Ένα ταξίδι στο συναισθηματικόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
