Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Ικέτες της Αγάπης στο έλεος της αιωνιότητας | της Ζωής Δικταίου Θυμάμαι, σε θυμάμαι αόριστα μελαγχολικό είχες στα μάτια την κυριακάτικη θλίψη των άστρων σε θυμάμαι να κλαις, μεσάνυχτα θαρρείς και ήσουν ήδη λησμονημένος. Κάτω από τα πέπλα της νύχτας η πόλη άδεια, δίχως εσένα κι όμως είναι στιγμές που ακόμα πιστεύω πως για σένα ζω εδώ, στη σιωπή, εκείνηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν στα κεντρικά έχουν πρόβλημα, τα γατάκια – τοπικοί τους αντιπρόσωποι μπαίνουν σε υπαρξιακή κρίση | του Γιάννη Χατζηχρήστου (Ακόμη μια προσπάθεια ερμηνείας του τι παίζει μετά το AUKUS, τις Γερμανικές εκλογές, την σύνοδο των G7 στην Κορνουάλη, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την επικείμενη διάλυση του διατραπεζικού SWIFT και την παταγώδη αποτυχία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη σε όλα) Στα προηγούμενα 4ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα ξερά κουκιά | του Μιχάλη Στρατάκη Εκειά που ανεμογύριζα στην αγορά του Μεγάλου Κάστρου, τα μάθια μου εσκαλώσανε σ’ ένα τσουβάλι με ξερά κουκιά κι εκειά επομείνανε, παίρνοντας παραμάσκαλα και το νου μου. Δε πα να χάλιε η αγορά από την τραβάγια των μπακάληδων και των περασάρηδων, εγώ πράμα δεν εγροίκουνα. Ο νους μου είχε ξαναμολάρει στση κορφές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η εξέγερση των Ταϊπίνγκ – ο εμφύλιος των 20 εκατομμυρίων νεκρών | του Παναγιώτη Ξηρουχάκη Πρόλογος O διαφωτισμός σηματοδότησε τη σταδιακή αποδέσμευση της σκέψης από το θείο. Πριν όμως τις φιλοσοφικές και τεχνολογικές εξελίξεις που αποδυνάμωσαν την παντοδυναμία της θρησκευτικής πίστης τα πάντα περιστρεφόταν γύρω από το θεό. Εδώ που τα λέμε και σήμερα για πολλούς η πίστη είναι πάνωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σταγόνες -σταλαγματιές | του Γιώργου Ηρακλέους Μια σταγόνα νερού να πιει του παραδείσου το αηδόνι, χιλιάδες φονιάδες του κλέψαν τη φωνή, κι όλες οι Παναγιές χλωμιάσανε απ’ την λύπη! Δυο σταλαγματιές νερό για τις ψυχές που στεγνώσανε, γιατί σκοτώσανε το όνειρο και την ανάσταση μια νύχτα μεγάλης Παρασκευής κι ύστερα σβήσαν τα κεριά τους… Τρεις σταγόνες δηλητήριο να πιει ηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τρία ποιήματα | του Γιώργου Γωνιανάκη ΑΚΕΡΑΙΟ ΘΡΑΥΣΜΑ Μύριες αλήθειες και μαύρο μοιρολόι κείνο το βράδυ πέσαν, το βράδυ που κοίμισε σκληρά η μάνα το παιδί της τον γιο της τον μονάκριβο· πικρό νανούρισμα. – Πώς το αβάσταχτο λιγάκι να γλυκάνει. Άχι, κι ο χρόνος πίσω δεν γυρνά! Κι από του θείου-Γιώργη τα στερνά ως της γιαγιάς τον θρήνο καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γράμμα σε φίλο | του Μανώλη Λυκάκη Σου γράφω φίλε, μη θαρρείς, πως σ’ έχω πια ξεχάσει κι ότι τον νου μου πήρανε γυναίκες λιμανιών, όχι πως δεν τις σκέφτομαι και δεν τις αγαπώ, μα και φιλίες δεν ξεχνώ συμμαθητών παλιών. Όμως απ’ όλα πιο πολύ η θάλασσα με νοιάζει, έτσι που τώρα την κοιτώ από το φινιστρίνι, γυναίκα μοιάζειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το κάλεσμα των παιδιών | του Παναγιώτη Μηλιώτη Μέσα στ’ όνειρό του, έπειτα από δέκα νύχτες, επάτησε με το πόδι του την αλάνα που ’παιζε παιδί, για να θυμηθεί τις χαρές που έζησε από τη μπάλα και τις εκμυστηρεύσεις αλλά και τις τρομάρες που ’παιρνε από τα σκληρά κι ασυναίσθητα φερσίματα των συνομηλίκων του. Περπάτησε ως εκεί που κατέληγε τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στ’ αγρίλι της Κνωσσού | της Ζωής Δικταίου Ανέβαινες, δυο δυο τα σκαλοπάτια στο αρχαίο ανάκτορο, οιστρήλατος ο Νότος φούσκωνε την πεθυμιά στο στήθος, εκείνη, περιμένοντάς σε, η Αριάδνη, καινούργιες λέξεις, κρέμασε στο μίτο. Λάβα και πετροκάρβουνο, τα μάτια σου, γύρεψαν γρίφους να ερμηνεύσουν, και χρησμούς, μες τα δικά της, που κοιμόταν άγνωστος θεός. Σαΐτες λιόμαυρες, οι σκέψεις, πρόθυμα συντάχτηκανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
