Όταν στα κεντρικά έχουν πρόβλημα, τα γατάκια – τοπικοί τους αντιπρόσωποι μπαίνουν σε υπαρξιακή κρίση | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Ακόμη μια προσπάθεια ερμηνείας του τι παίζει μετά το AUKUS, τις Γερμανικές εκλογές, την σύνοδο των G7 στην Κορνουάλη, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την επικείμενη διάλυση του διατραπεζικού SWIFT και την παταγώδη αποτυχία της Κυβέρνησης Μητσοτάκη σε όλα)
Στα προηγούμενα 4 Early warnings σημειώματα-σεντόνια, επισημάνθηκε ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίχθηκε αρχικά σε τρεις παραδοχές:
1. Ότι θα συνεχιστεί για 4 ακόμα χρόνια και χωρίς ανατροπές στρατηγικής η διακυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ.
2. Λόγω της προηγούμενης παραδοχής, ότι οι πολιτικές Μέρκελ στην ευρύτερη γειτονιά μας θα συνεχίζονταν το ίδιο. Αρα να ή λαμπρή ευκαιρία να υλοποιηθούν οι πολιτικές Σημίτη στα Ελληνοτουρκικά (και να κλείσουν γρήγορα τα αντίστοιχα deals με τους χορηγούς που εποφθαλμιούν τα φιλέτα των «συνεκμεταλλεύσεων»). H Κύπρος κείται μακράν, ως γνωστόν…
3. Βάσει αυτής της πολιτικής υποστήριξης από «τα κεντρικά» του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, θα μπορούσε μετά να υλοποιηθεί με σχετική άνεση το αντίστοιχο νεοφιλελέ σχέδιο στην οικονομία, αυτό που σκιαγραφείται δια του «σχεδίου Πισσαρίδη».
Φυσικά κανείς δεν είχε προβλέψει τότε που σχεδίαζαν, την επίδραση ενός κορονοϊού στην ανατροπή των παραδοχών σε αυτά το γενικό στρατηγικό σχέδιο. Ο Τραμπ έχασε μάλλον εξ’ αιτίας της αλλοπρόσαλλης διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, ενώ η αντίστοιχη της ΕΕ υπό την Μερκελ έχει βάλει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε περιδίνηση και έχει ανατρέψει στην πράξη όλα τα βασικά επιχειρήματα του νεοφιλελέ δόγματος. Αυτά που κατέρρευσαν και με την βούλα των G7 στην Σύνοδο της Κορνουάλης τον Ιούνιο του 21.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο έχασε και το κόμμα της Μέρκελ τις εκλογές στην Γερμανία.
Γιατί όμως η εκλογή Μπάιντεν φέρνει ανατροπές στα πιο πάνω; Μήπως η πολιτική καταγωγή και πολιτική πορεία του ίδιου δεν ήταν εξ ίσου προσκολλημένη με νεοφιλελέ πολιτικές αλά Αμερικέν, όπως αυτές εκφράστηκαν από όλους τους προέδρους των ΗΠΑ από τον Ρήγκαν και μετά;
Για να απαντηθεί σωστά το ερώτημα, απαιτείται μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Ο Ομπάμα, έχοντας δει τον Τραμπ να κερδίζει την άλλη ανεκδιήγητη, την Χίλαρι στις Προεδρικές εκλογές του 16 στις ΗΠΑ, στο τελευταίο του επίσημο ταξίδι στην Ευρώπη «έχρισε» ως άτυπη αρχηγό της Δύσης την Μέρκελ. Διαβλέποντας που οδηγούν οι εθνοαπομονωτικές βιομηχανικές πολιτικές Τραμπ, στην αργή ή γρήγορη άνοδο της Κίνας ως υπερδύναμη σε μια άλλη εποχή παγκοσμιοποίησης, άφησε την Μέρκελ να «φυλάει το μαγαζί» μέχρι νεωτέρας.
Δυστυχώς όμως για την Δύση, και ιδιαίτερα για την ΕΕ, η Μέρκελ αποδείχτηκε πολύ λίγη τα επόμενα τέσσερα χρόνια στο να παίξει αυτόν τον ρόλο του θεματοφύλακα. Εκμεταλλεύτηκε αυτό το χρίσμα, αλλά και τα κενά στρατηγικής που άφηνε η πολιτική Τραμπ, και κινήθηκε για να προωθήσει μόνο τα στενά συμφέροντα της Γερμανίας στην διεθνή πολιτική σκηνή και το παγκόσμιο εμπόριο. Κεκτημένη ταχύτητα, αυτό είχε μάθει να κάνει, χωρίς ισχυρό αντίπαλο, και στην ΕΕ.
Αυτό εκφράστηκε κυρίως:
● Με την προσπάθεια της να συνδεθεί ενεργειακά στο άρμα της Ρωσίας με εμπορικές συμφωνίες και ένα νέο αγωγό φυσικού αερίου, τον Nordstream2. Αυτό την έφερε σε σύγκρουση και με όλους τους «εταίρους» της Ανατολικής Ευρώπης. Θυσία μπρος στο άγχος των ενεργειακών ελλειμμάτων της παραγωγικής μηχανής της Γερμανίας, μετά το κλείσιμο και των πυρηνικών της σταθμών ηλεκτροπαραγωγής το 21 (απόφαση που πάρθηκε μετά το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία και την πίεση των Γερμανών Πράσινων).
Ανένδοτος αρχικά ο Μπαιντεν στο να μην γίνει ποτέ αυτός ο τόσο ζωτικός αγωγός για τα Γερμανικά σχέδια, μέχρι να διευθετηθεί το κατά που θα γύρει η Ρωσία στο μπρα ντε φερ των ΗΠΑ με την Κίνα. (Μέχρι που τον ανατίναξε) . Στο ίδιο αυτό παζάρι εμπλέκονται και τα ενεργειακά περάσματα από τον νότο της ΕΕ, όπου εμπλεκομαστε.
● Με τις περιφερειακές πολιτικές που προσπάθησε να επιβάλει στην Λιβύη και στην Αν. Μεσόγειο δια της σκανδαλώδους υποστήριξης της Τουρκίας, που την ακολούθησε πιστά στις προσπάθειες ανατροπών των προηγούμενων ενεργειακών και στρατιωτικών ισορροπιών της Pax Americana.
● Με την πρόσφατη χωρίς πολλές συζητήσεις και δημοσιότητα εμπορική συμφωνία CAI με την Κίνα που υπογράφτηκε άρον άρον αμέσως μετά την επικράτηση Μπάιντεν, και λίγο πριν αυτός αναλάβει. Μια συμφωνία, η οποία ήταν κομμένη και ραμμένη για την εξυπηρέτηση της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, έναντι «του ελεύθερου» της μεγαλύτερης διείσδυσης της Κίνας στην ΕΕ!
Και όλοι περίμεναν τι θα κάνει ο Μπάιντεν. Αν αυτές τις «πρωτοβουλίες» θα τις επικυρώσει ή θα τις ανατρέψει.
Η πρώτη πράξη, το ξεκαθάρισμα προθέσεων, παίχτηκε στις 25/3 στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, με την κυριαρχία των πολιτικών Μέρκελ στα με τις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία. Το δεύτερο στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ και το τρίτο με το άδειασμα της «Ευρωατλαντικής Συμμαχίας» υπέρ μιας αμφιλεγόμενης κίνησης αμυντικής συνεργασίας στα χνάρια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, που έθιξε κυρίως την Γαλλία σε πρώτη φάση. Στόχος της ήταν η απόσπαση της Αυστραλίας από την εμπορική ζώνη που συμμετέχει με την Κίνα από το 20, η εμπλοκή της ανερχόμενης Ινδίας σε αυτή και η ανακοπή της διείσδυσης της Κίνας, κυρίως στην Αφρική και τα κρίσιμα για την ενεργειακή μετάβαση μεταλλεία της. Η τελευταία πράξη παίχτηκε μάλλον σε συνεννόηση με τον Πούτιν, που λόγω του κλοιού που έσφιγγε από όλα τα πιο πάνω περί την Ρωσία, το έπαιξε Τούρκος εισβάλοντας στην Ουκρανία, πυροδοτώντας έτσι και το σχέδιο του 16, το να μετεξελιχθούν δηλαδή οι BRICS σε μια πλατφόρμα διαμόρφωσης του αντιδολάριου ως αντίδοτο στο δολάριο. Βάζοντας δηλαδή τέλος στο κόλπο γκρόσο του Νίξον, επί του οποίου στηρίχθηκε η «επιτυχία» του δυτικού νεοφιλελευθερισμού τα προηγούμενα 50 χρόνια.
● Έτσι, μέσω ενός παγκόσμιου Νομισματικού πολέμου, έλαβε τέλος και η περίφημη παγκοσμιοποίηση.
Κακώς ανέμεναν, όσοι πόνταραν πολιτικά στην Μέρκελ για επιβεβαίωση των πολιτικών της και μετά από αυτήν, μόνο και μόνο επειδή την εμπιστεύτηκε ο Ομπάμα το 16! Για τέτοια θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας αποφασίζει το βαθύ κράτος του θείου Σαμ, αφήνοντας πάντα στον εκάστοτε πρόεδρο μόνο την πολυτέλεια του στυλ στην άσκηση των πολιτικών. Την επικοινωνία και όχι την ουσία.
Έτσι ξεκίνησε το come back του θείου Σαμ στην Ευρώπη, με την προσπάθεια αναγκαστικής στροφής του ενδιαφέροντος στον Ινδικό και την Άπω Ανατολή, μετά και την προδιαγεγραμμένη εγκατάλειψη του Αφγανιστάν σαν καυτή πατάτα στα χέρια της Κίνας. Αυτό σημαίνει ότι ήταν δεδομένη μια συνεννόηση με την Ρωσία, με αντίτιμο την συνέχιση επιβίωσης της δια των εξαγόμενων υδρογονανθράκων της και προς την ΕΕ ή όχι (τι είπε η «Πράσινη Ανάπτυξη» επ αυτού; Δεν άκουσα…), αν αυτή δεν το παρακάνει. Και φαίνεται ότι πρόσφατα το παράκανε!
Έτσι, μετά και τις εκλογές στην Γερμανία ξεκίνησε η με το καλό ή και το άγριο αίτηση επιστροφής εκείνου του δαχτυλιδιού που παρέδωσε στην Μέρκελ ο Ομπάμα πίσω στον πλανητάρχη του μισού πλανήτη, που τώρα κάνει damage control της εποχής Τραμπ με καραμπινάτες Κεϋνσιανές πολιτικές που κάνουν το Γερμανικό Διευθυντήριο να βγάζει φλύκταινες.
Και γύρω από αυτό το «αίτημα επιστροφής», που απηχεί τον αμερικανικό ρεαλισμό σε θέματα γεωστρατηγικής με νέο κύριο πλέον αντίπαλο την Κίνα στον πολυπολικό κόσμο της νέας μεταπαγκοσμιοποίησης, προβλέπονται πολλές ανατροπές στην ΕΕ, αλλά και στην γειτονιά μας! Κατ αρχάς με την εγκατάλειψη των νεοφιλελέ συνταγών, που πλέον δεν δουλεύουν πουθενά.
Μοιραία η μετωπική σύγκρουση και με την Ρωσία, που ήδη στρέφεται προς την Κίνα μετά τη αποβολή της από το αμερικανοκρατούμενο διατραπεζικό σύστημα SWIFT με αφορμή την Ουκρανία. Αυτό την έστρεψε στο αντίστοιχο Κινεζικό διατραπεζικό σύστημα, εξέλιξη που φαίνεται ότι πυροδοτεί ραγδαίες εξελίξεις και στην αναβίωση των BRICS και σε γεωπολιτικές αναταραχές και ανακατατάξεις στην Αφρική και την Λατινική Αμερική, με συρρίκνωση της παντοκρατορίας του δολαρίου. Με αδιανόητες μέχρι πριν λίγους μήνες ανατροπές. Μέχρι και οι Σουίτες τα βρήκαν με τους Σιήτες με την προσέγγιση Ιράν-Σαουδικής Αραβίας. Το δε ευρώ ημιθανές, στο καναβάτσο.
Όπως ο προηγούμενος ψυχρός πόλεμος ξεκίνησε από την Ελλάδα το 45, έτσι και ο νέος με την Κίνα/(Ρωσία) φαίνεται ότι πάλι από εδώ ξεκινήσε πάλι. Με τις ανατροπές των σχεδίων Μέρκελ που ευνοούσαν την Τουρκία (και την Ρωσία), και με επιπτώσεις ντόμινο σε όλον τον πλανήτη, που ούτως ή άλλως είναι σε μια διαδικασία μετασχηματισμού προς την μετα-παγκοσμιοποίηση.
Αλλά, μοιραία, και των πολιτικών εκφραστών της «γραμμής Μέρκελ» στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κυρίως με τις δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που πόνταρε όλα της τα λεφτά στο Μέρκελ Uber Alles, και τις διάσπαρτες παντού δυνάμεις του Σημητισμού που βρίσκονται ήδη σε πολύ μεγάλη αμηχανία. Κάτι σαν το «γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» του Αλμοδοβάρ, αν με εννοείτε, όσο εμείς χαζεύουμε το μη κοιτάς απάνω προς τον κομήτη των αλλαγών.
Τι ακολουθεί:
Η προσπάθεια ανακοπής της επιρροής του άξονα Ρωσίας – Κίνας – Τουρκίας για τον έλεγχο των ενεργειακών περαμάτων από τον Κόλπο αλλά και των πρώτων υλών της Αφρικής προς την Ευρώπη θα προκαλέσει τεράστιες μετατοπίσεις γεωπολιτικών «τεκτονικών πλακών» περί την Μέση Γη, την Μεσόγειο.
Με πρώτα θύματα, απ ότι φαίνεται, και τον Ερνταγάν και τον Μητσοτάκη! Και οι δύο το γνωρίζουν αυτό, ότι θα πάνε πακέτο. Και έσπευσαν κατά μόνας (και μετά μέσω αντιπροσώπου στην Αλικαρνασσό ενός σκαφάτου Τούρκου μεγιστάνα) να συμφωνήσουν ένα μορατόριουμ για την πολιτική τους επιβίωση δηλώνοντας «ευθυγράμμιση συμφερόντων» (δυστυχώς, απ ότι φαίνεται, με πολλές παραχωρήσεις του Μητσοτάκη σε πολλές κόκκινες γραμμές στα εθνικά μας θέματα).
Οι «διερευνητικές» που προσπάθησαν να επισπεύσουν με τις μυστικές συμφωνίες Καγκελαρίας, Μαξίμου και Ερντογάν του καλοκαιριού του 20, δεν είχαν καμία τύχη.
Ο Ερντογάν, χωρίς την υψηλή προστασία του Τραμπ και όντας και δικαστικά όμηρος των ΗΠΑ για το σκάνδαλο Halkbank και με ενεργές τις κυρώσεις για τους S400, χωρίς πλέον αεροπορία και με την λίρα του ήδη σε κατάσταση χαρτιού υγείας, προσπαθεί να περισωθεί παίζοντας το χαρτί άλλοτε του φίλο-ευρωπαϊκού εταίρου και του πρόθυμου για ρόλους που κανείς δεν θέλει να του δώσει μέχρι την Κίνα και μέχρι τα βάθη της Αφρικής και άλλοτε του υποτελή στην Μόσχα. Για να κερδίσει, ίσως άλλους 2-3 μήνες χρόνο μπας και παζαρέψει την μη καταδίκη του ίδιου ή της Τουρκίας.
Όσο για την επίδραση όλων αυτών στα δικά μας, έχουμε δύο χαρακτηριστικά φαινόμενα, δείγμα του πανικού των ενοίκων του Μαξίμου στα επερχόμενα:
Την αγχωμένη προσπάθεια του Μητσοτάκη να ρυθμίσει εκκρεμότητες της νεοφιλελέ ατζέντας του με σκανδαλώδεις συμβάσεις, αναθέσεις και νομοθετήματα. Αλλά και με την άρον άρον διαμόρφωση ενός «φιλοαμερικανικού» πόλου, εν είδει συνιστώσας της ΝΔ, μετά την πολιτική προσέγγιση Δένδια – Ντόρας, χωρίς να πείθει. Ήδη διέρρευσαν από τους ίδιους κύκλους, που μέχρι τώρα τον στήριζαν, σχέδια για την αντικατάσταση του, χωρίς ωστόσο αυτό να προδικάζει και αλλαγές των πολιτικών. Μια από τα ίδια με συνταγή Παπαδήμος 2.0.
Και τα δύο όμως, όχι ικανά για να ανατρέψουν τα επερχόμενα, μιας και τα αμερικανάκια δεν καταλαβαίνουν και πολλά από τέτοιες βαλκανικές κουτοπονηριές, γνωρίζοντας πολύ καλά και τους δεσμούς και τις δεσμεύσεις του Μητσοτάκη ως αντιπρόσωπο-άνθρωπου της Μέρκελ στα γεωπολιτικά της παίγνια, που πρέπει τώρα να διακοπούν ως μη συμβατά με τις στρατηγικές μιας comed back Aμερικης στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Και έτσι όλα τα σχέδια επί των τριών πιο πάνω παραδοχών, δείχνουν μετέωρα!
● Οι τοπικοί αντιπρόσωποι των Κεντρικών νεοφιλελέ, ΝΔ και δορυφόροι, έχουν πρόβλημα! Πολύ μεγάλο, τόσο που το following του ενός από τον άλλο να τους οδηγεί στον γκρεμό. Το ξέρουν και σπεύδουν, εν όψη πιθανής εκλογικής τους συντριβής, να περάσουν όσα μπορέσουν στην αντιεργατική ατζέντα, να κρύψουν μελέτες και ευθύνες επί της αποτυχίας και εδώ διαχείρισης της πανδημίας και να μοιράσουν όσα προλάβουν από τα επερχόμενα κορονοϊοπακέτα σε ημέτερους μέσω του καθολικά ελεγχόμενου τραπεζικού συστήματος για τέτοιου είδους αποστολές. Η ακρίβεια και τα παρελκόμενα της ενεργειακής κρίσης, τους είναι παγερά αδιάφορα θέματα. Αλλουνού παπά ευαγγέλια θα ακουστούν γι αυτά.
Ισοπαλία έτσι όμως δεν προκύπτει!
Τι δεν καταλαβαίνεις;
19/3/29
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
