Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Στην αφή η γκρίζα αίσθηση της στάχτης | της Ζωής Δικταίου Πριν την άφιξή του, ένας γλάρος είχε εγκατασταθεί στον έρημο φάρο αναζητώντας και αυτός ίσως, την ηρεμία της απόκρημνης ακτής κι ας μην ήταν ο ίδιος τόσο ήρεμος. Χαράματα, η φασαρία αντηχεί στον ορίζοντα θαρρείς κι είχε συμβεί, ένα μεγάλο γεγονός στο παράθυρο, πότε γκρινιάζοντας και πότε απειλώντας, φωνέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τι ήτο εκείνο το υγρόν; | της Ιφιγένειας Μανουρά Μετά την παταγώδη καθ’ ομολογίαν επιτυχία του μουσικοθεατρικού πολιτικού χρονικού με τίτλο «Την πιο όμορφη θάλασσα δεν την έχουμε ταξιδέψει ακόμα», απόσπασμα από ποίημα του Μαζίμ Χικμέτ, που εδόθη την πρώτην του τρέχοντος μηνός εις το κινηματοθέατρον Αστόρια εις Ηράκλειον Κρήτης, η οποία παράστασις δεν θα ήτο δυνατόν να πραγματοποιηθεί εάνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι ελιές | της Έρης Ρίτσου Παρότι μένουμε μέσα στην πόλη, το σπίτι γύρω έχει μεγάλο κήπο. Μια που όλοι στην οικογένεια ήμασταν λάτρεις των γλυκών και όχι των φρούτων, η μάνα μου θεώρησε καλό, πέρα από μια και μόνη ροδακινιά, δαμασκηνιά, μουσμουλιά, βερυκοκιά και φυσικά τις απαραίτητες λεμονοπορτοκαλιές που μαζί με την τεράστια μυγδαλιά μας και δυο προϊστορικά δέντρα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια παλιά παλιά, πολύ παλιά φυσαρμόνικα | της Μαρούσκας Χατζηγιάννη Ήτανε ακουμπισμένη πάνω στον καρυδένιο κομό δίπλα στην ασημένια λάμπα της γιαγιάς, μπροστά στη φωτογραφία του παππού, αυτή που είχε βγάλει πριν πολλά πολλά χρόνια, όταν είχε επισκεφθεί την Οδησσό στα θρυλικά σκαλοπάτια του Αϊζενστάιν (Ποτέμκιν) και κοιτάζοντάς την τον καμάρωνα έτσι, στητός και ευγενικός που ήτανε με όλη τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μεζεδάκια Βρυξελλών | του Νίκου Σαραντάκου Μεζεδάκια, όχι λαχανάκια. Τα λαχανάκια Βρυξελλών είναι το γνωστότερο έδεσμα που έχει πάρει το όνομά του από τη βελγική πρωτεύουσα, όμως τα μεζεδάκια μας, δηλαδή το εβδομαδιαίο πολυσυλλεκτικό μας άρθρο, έχει πάρει τον τίτλο του από την πολύκροτη υπόθεση που συγκλονίζει την ΕΕ και που πρόλαβε να ονομαστεί Κατάρ-γκέιτ, και που βέβαια προκάλεσε, καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Mε την Ιθάκη του ονείρου κατάντικρυ | της Ζωής Δικταίου Ρόδισε η σκέψη στα φλογισμένα άνθη της ροδιάς με την Ιθάκη του ονείρου κατάντικρυ και το δράκο του παραμυθιού στο φεγγάρι. Στη θάλασσα η ομολογία της ενοχής μια μαρμαρυγή και μια λέξη ψάχνεις απ’ αυτές που γυρνούν και σε παιδεύουν εκεί, στην άκρη του νου, εκεί, που ξεθωριάζουν οι παλιέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
26/2/1883-16/12/1974 * Κώστας Βάρναλης. Ο ποιητή της εργατιάς. Ο πλαστουργός μιας «νιας ζωής»! | του Διογένη Σινωπέα «Είμαστε μεις οι Μοίρες του εαυτού μας. Βρήκαμε μόνοι την αλήθεια όξω μας και βαθιά μας, που μας δείχνει τον άγιο μας σκοπό, σκοπό για μας εδώ στη Γη. Ιδανικό, Συφέριο, Δίκιο το Δίκιο της Δουλειάς και της Ζωής ενάντια στην Κλοπή, τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
ΑΧΤΑΡΜΕΙΣ | του Γιάννη Χατζηχρήστου Reloaded, ver2.0 (μετά Καϊλής και κάτι αρχαίων πλυντηρίων) Έκλεισαν που λες αδερφάκι μου ραντεβού στους Αέρηδες στην Πλάκα για να κάνουν πάλι briefing o Αριστοφάνης και Τσιφόρος. Είπαν «για κανένα ουζάκι» αλλά το χούι δεν βγαίνει ούτε με την ψυχή. Και έτσι το γύρισαν αμέσως σε κάτι σύγχρονους Μαλάμες έναν Μαραβέγια και μια Καϊλή.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μιλώ | του Γιώργου Ηρακλέους Μιλώ με την υπομονή της ρίζας του δέντρου, με το αγιασμένο νερό των μυστηρίων, κρατιέμαι στ’ άσπρο χαρτί και το μολύβι μου, δε σε προλαβαίνω ζωή, δε σε προφταίνω… Μιλώ με τη μοναξιά των κυμάτων, με τα αέναα σήματα του ανέμου, για τις χαμένες γενιές και κείνες που θα ’ρθουνε. Αγγίζω τον θυμό των θεώνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
