Η Κρουσταλλένια! | του Αντώνη Κουκλινού Ονειροπόλος, αισθηματίας και καλαναθρεμένος ο Στάθης. Ετσά τον είχενε η μάνα ντου, μη βρέξει και μη στάξει το μοναχογιό τζη. Εδά μπλιο απού τριαντάρισε, ξανοίγουνε για νύφη, μα ο νους του δεν τόχει φαίνεται μεστωμένο ακόμη. Κάθε που ’θελα γύρει όθε ντα πλάγια, καβαλάρης στ’ άλογο, ο νους του ταξιδεύγει κι αυτός άλλα μπλήρη…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ωσάν τον Κωνσταντάρα… | του Αντώνη Κουκλινού Διαβάζω και γροικώ πολλά, κουνώ τη (γ)κεφαλή μου, απ’ την απογοήτευση, που νοιώθει η ψυχή μου. Το ψεύτη κόσμο τούτο νέ, μούδε Θεός αντέχει, αυτός απού τον έφτιαξε και πχιο καλά κατέχει. Μνιά μέρα δεν επέρασε, χωρίς να βγει στα φόρα, η λαμογιά η πουτανιά, μαγάρισε τη χώρα. Ο ξεπεσμός ξεπέρασε, τα σύνοραΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι αδερφάδες… | του Αντώνη Κουκλινού -Μωρή Ελενιά…!!! -Ίντα θες θεια…!!! -Έλα μωρή να μου περάσεις στη βελόνα τη (γ)κλωστή, για δεν αφέγγω και με ταραχά. -Άχι μωρέ θεια μου..!!! -Έλα παιδί μου και μνιαν ώρα πολεμώ να τηνε μπρουλιάσω, μα εστραβώθηκα η κακομίτσα και δε βρίχνω την τρύπα. -Ανήμενε ένα λεφτό θεια, να βάλω τα κλαρόνια μου, γιατί ’μαιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι Σπιναλόγκες τση ψυχής | του Αντώνη Κουκλινού Γύρω στα εβδομήντα και βάλε, λιανοκάμωτος σκυφτός, με γένια να κρέμουνται σάμε τσι μπέτες του. Πχιό χωργιό δεν έχει, τον εδικό ντου καταφρονεμένο. Τον άθρωπο απού γεννήθηκε άκακος, απονήρευτος και δε γνωρίζει η ψυχή ντου ίντα θα πει εκμετάλλευση και πονηργιά. Δεν ήκαμε οικογένεια, για δεν εβρέθηκε κιαμνιά να θέλει να τονεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
To χούι τση γριας… | του Αντώνη Κουκλινού Μια ιστορία που δε ξεχνώ…! Είναι αληθινό περιστατικό πριν από πολλά χρόνια. Δεν θα πω ονόματα και χωργιό για ευνόητους λόγους. Η μάνα μου ήτονε αρωσταρά στο Βενιτζέλειο και έφυγα να πάω επίσκεψη, να τη νε ιδώ ίντα κάνει. Η κατάστασή τζη βελτιωμένη, θα έπαιρνε εξιτήριο την επαύριο. Εβγήκα όξω στο διάδρομο,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η λιγοψυχιά | του Αντώνη Κουκλινού Τη μαχαίρα εκόνιζε και επελέκανε το τζιγκελωτό ξύλο απού θα κρεμάσει το χοίρο στο μεσοδόκι… Με δυο νομάτους θα το νε μπουζάσουνε και με το μαχαίρι θα του κόψει το τζάρουκα. Τούτη να τη δουλειά τη κάνει κάθα χρόνο, μα οφέτος είναι πλιά λιγόψυχος. Δε ν’ έχει κι άδικο… Ύστερα από χρόνια θα μονιάσουνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το στέμμα σου και λάλιε δα … | του Αντώνη Κουκλινού Από γενιά σ’ άλλη γενιά, το Βασιλίκι πάει, και ας μην έχει ο λαός, μπουκιά ψωμί να φάει. Πρίγκιπες και πριγκίπισσες, χρυσάφχια και μπριλάντια, φάρα… γαλαζοαίματη, άρχοντες με παλάτια. Κι γ’ αποδέλοιποι θνητοί, να τους υπηρετούνε, ράτσα κατωτερότητας, για να τσι συντηρούνε. Πρωτόκολλα και με τιμές, αρχοντικές αξίες, σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το παραμύθι | του Αντώνη Κουκλινού Παραμονή Πρωτοχρονιάς… Σε κάθε σπίτι, σε κάθε αυλή, ούλα νοικοκυρεμένα…. Οι νοικοκεράδες τα φέρανε βόλτα για άλλη μνια χρονιά. Χριστόψωμα, μελομακάρονα, κουραμπιέδες, Βασιλόπιτες, σε κάθε κονάκι οι μυρωδιές στουμπώνουνε τσι μύτες των αθρώπω. Ούλες τσι μέρες τω Χριστουγέννω ακονίζανε τα μαχαίργια να ’ναι κοφτερά για να ποσάσουνε το χοίρο απού κρέμεται στο τσιγκέλι. Λουκάνικα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με φως κι αγάπη… | του Αντώνη Κουκλινού Ετρεμόσβηνε το φτύλι τση λάμπας να σβήσει και μόνταρε να φέρει τη (μ)πίργια, να τση βάλει μνια σταλιά πετρέλαιο. Ανεσηκώνει το πανί στο νεροχύτη από κάτω, να πχιάσει το μπουκάλι. Χωρίς τη (μ)πίργια δε ντα καταφέρνει γιατί τρέμουνε τα χέργια ντου, μα δεν αφέγγει κιόλας. Ήβαλε πετρέλαιο στη λάμπα και ίσα, ίσαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
