To χούι τση γριας… | του Αντώνη Κουκλινού
Μια ιστορία που δε ξεχνώ…!
Είναι αληθινό περιστατικό πριν από πολλά χρόνια.
Δεν θα πω ονόματα και χωργιό για ευνόητους λόγους.
Η μάνα μου ήτονε αρωσταρά στο Βενιτζέλειο και έφυγα να πάω επίσκεψη, να τη νε ιδώ ίντα κάνει.
Η κατάστασή τζη βελτιωμένη, θα έπαιρνε εξιτήριο την επαύριο.
Εβγήκα όξω στο διάδρομο, γιατί ήρθανε οι γιατροί κι εκειά που κάθομαι, έχει ένας ένα ραδιάκι και γροικά το Ράδιο Κρήτη που είχενε την εκπομπή ο Νίκος Ψιλάκης.
Η ένταση ήτονε χαμηλά να μην ενοχλεί, αλλά ήκουσα πως έλεγε για μνια γριούλα.
Εσίμωσα κοντά στο παγκάκι απού κάθεται ο άθρωπος με το ράδιο, ν’ ακούσω.
Σαν είδενε πως ενδιαφέρομαι, μου δίδει το ραδιάκι στα χέργια μου, να γροικώ πλια καλά.
Ήκατσα δίπλα ντου και παρακολουθώ τη συζήτηση του εκφωνητή, με ένα καλεσμένο, εκπρόσωπο του νοσοκομείου.
Ελέγανε λοιπόν πως στο νοσοκομείο, ήτονε μνια γιαγιά, πολλές μέρες, χωρίς κιανένα πρόβλημα υγείας και έπρεπε να πάει στο σπίτι τζη, αλλά δε γνωρίζει πως τη λένε, από πού είναι και μούδε χαρθιά βαστά.
Η κουβέντα κατέληξε στο να ζητήξουνε βοήθεια από τον κόσμο, αν κάπχοιος γνωρίζει πράμα, η αν ήκουσε κιανείς, να χάθηκε μνια ηλικιωμένη από το σπίτι τζη.
Εκειά απού γροικώ το ραδιόφωνο, περνά μνια νοσοκόμα και στένεται.
-Για τη γιαγιά λένε πάλι;
-Ναι ο Ψιλάκης ζητά βοήθεια από τους ακροατές, πως είναι λέει στο νοσοκομείο πολλές μέρες.
-Η καημένη αλήθεια είναι, πάνω από μήνα την έχομε και τη φροντίζομε, αλλά δεν ήρθενε άθρωπος να την επισκεφτεί κι αυτή δε γατέχει μούδε πως τη νε λένε…
-Καλά (τση κάνω) και πως τη βάλανε χωρίς χαρθιά μέσα στο δωμάτιο;
-Ντα ίντα θαρρείς… σ’ ένα αδειανό κρεβάτι τη βρήκαμε μνια μέρα και μη σου πω… εφτά πατωσσές ήτονε οι ψείρες στη κεφαλή τζη, απού εγαναχτίσαμε να τη νε πλήνομε και να τη καθαρίσομε.
Σκέφτομαι πως θάτονε κιαμνιά ζηθιάνα και τρύπωξε μέσα στο νοσοκομείο, να βρει νερό να πλυθεί και να τη καθαρίσουνε από τη βρώμα τση κεφαλής τση.
Εφύγανε οι γιατροί και ξαναμπήκα στο θάλαμο, να ιδώ ίντα είπανε τση μάνας μου.
Όλα καλά πεσίχαρη η Βασιλική μου, πως θα φύγει σε δυο μέρες και πως έκαμα την ιστορία που ήκουσα στο ράδιο με τη γιαγιά.
Γροικά μνια γυναίκα από δίπλα και μου λέει…
-Αλήθεια είναι, η κακομίτσα δε γατέχει που βρίχνεται, μούδε πως τη νε λένε, εγώ τση πήγα δυο φορές μπισκότα και μνια πορτακαλάδα.
Ντελόγο τση απάντησα…
-Να πάω να πάρω κι εγώ πράμα να τση πάω, κατέχεις που τη ν’ έχουνε;
-Ναι σάλευγε να πάρεις κι έλα να σου δείξω που είναι.
Σε μνια ολιά ώρα ανεβαίνω απάνω και φώνιαξα τση γυναίκας να με πάει στο δωμάτιο που την έχουνε.
Σαν εφτάξαμε στο θάλαμο απόξω, είτονε νοσοκόμες και εζήτηξα την άδειά ντος, να δώσω στη γιαγιά τη παραγγελιά ο ίδιος αν γίνεται, για να τη ιδώ κιόλας.
Με μνια νοσοκόμα εμπήκα μέσα και μου δείχνει στη μέσα μπάντα τη γιαγιά.
-Αυτή είναι η γιαγιά που λέει το ράδιο;
-Ναι αυτή είναι…
-Η γιαγιά που δε γατέχει από πού είναι;
-Ναι ούτε πως τη λένε δε ξέρει…
Εγέλασα φωναχτά…χαχααχαχα έχει πλάκα!
-Γιατί γελάτε;
-Τη γιαγιά αυτή τη γνωρίζω, είναι γνωστή μου!!!
-Αλήθεια τη γνωρίζετε;
-Μα είναι από τα μέρη μας από τη Μεσαρά!
-Τι μου λέτε τώρα πωπωπωπωωπω… ευτυχώς να βρούμε την οικογένειά της να τους ειδοποιήσουμε!
Με τη τσάντα πλησιάζω τη γιαγιά και τη ρωτώ πως τα πάει…
Έδειχνε χαμένη, πως δε καταλαβαίνει και ανησύχησα.
Με πήγανε σ’ ένα γραφείο να δώσω στοιχεία.
-Ξέρετε κάποιο από το περιβάλλον της γιαγιάς; τηλέφωνο μήπως;
Το μυαλό μου επήρε χίλιες στοφές, πριν δώσω στοιχεία.
Δεν ήμουνε σίγουρος για ένα πράμα…
Αν η γιαγιά, είναι με αμνησία, ή το κάνει στα ψώματα…!
Αυτό που με προβλημάτισε είναι πως ήτονε βρώμικη και γεμάτη ψείρες, όπως μου είπανε οι νοσοκόμες.
Μνια γιαγιά με έξε, εφτά κοπέλια, να ναι σε τέθιο χάλι;
Και πάνω από μήνα, δεν την ανεζήτηξε κιανείς; ζεί; επόθανε;
Εμπερδούκλωσε το μυαλό μου και δεν απαντούσα.
Με ξαναρωτά ο άθρωπος να του πω και του κάνω πως προσπαθώ να θυμηθώ τηλέφωνο.
Εκνευρίστηκα από την απάθεια της οικογένειας και του λέω… γράφε…
Έδωκα στοιχεία τση γιαγιάς και έκαμα και κάτι άλλο.
Επήρα τηλέφωνο στο ραδιόφωνο το δημοσιογράφο, για να σταματήσουνε να γυρεύγουνε στοιχειά.
Στη συνέχεια επήρα τηλέφωνο σ’ ένα από τσι γιούς τση γιαγιάς και το σήκωσε η νύφη.
Ανήξερη για την υπόθεση, μου λέει… ώφου και ρεζίλι θα γεννούμε στα ράδια και στα κανάλια!
-Στα κανάλια; (τση κάνω) ένα μήνα και βάλε είναι η γιαγιά στο Βενιτζέλειο, δεν την εγύρεψε κιανείς σας;
-Εγώ θα τη νε γυρέψω; ίντα δουλειά χω; τσι θυγατέρες τζη έβρα να τως το πείς!
-Εγώ έκαμα το χρέος μου να σας ενημερώσω και κάμετε εδά το κολάι σας.
Στο γιαγερμό από τη χώρα, για τη Μεσαρά, μου πάντηξε το αμάξι απού πηγαίνανε να την ανεμαζώξουνε.
Σαν επέρασε μνιά ολιά καιρός, επάντηξα στο δρόμο τη γιαγιά…
-Ίντα κάνεις γιαγιά τση κάνω…
-Καλά είμαι παιδί μου, εεεεε ίντα καλά εδά… άστα αξεκαθάριστα…
-Ευτυχώς απού σε πάντηξα στο νοσοκομείο προ καιρού, απού σε γυρεύγανε στα ράδια!
Εξάνοιξέ με ταραχισμένη…
-Ετουλόγου σου εμολόισες πού ’μουνε…; Επρόκοψες… Και δεν εγύρευγες τη δουλειά σου, να με παρετήσεις εκειά ορνικιά μου!
-Μα θελα πάνε στην αστυνομία, να βγάλουνε ρεπόρτο στα κανάλια, για να μάθουνε πχια είσαι;
-Κι εδά απού με μάθανε; Ίντα θαρρείς; Εγώ θα ξαναπάω…
Επιβεβαιώθηκα πως η αμνησία τση γριάς, ήτονε μούφα, μόνο και μόνο να μην τηνε ποβγάλουνε ογλήγορά από το νοσοκομείο.
Φαγάκι, καθαρά σεντόνια, ζεστασά και μπόλικη παρέα… έεε αν έπινε και κιανά σορόπι, γρα γυναίκα ήτονε όλο και θά πχιανε τόπο.
Επιβεβαιώθηκα για άλλη μια φορά, πως από τη καλοπέραση, (στο χωργιό τζη) το ξανάκαμε κι άλλες φορές, επήρεντο χούι ετονά το πράμα, μέχρι απού πχιάσανε τσι ταξιτζήδες τα κοπέλια τζη και τως απαγορέψανε να μη ντη ξανακάμουνε κούρσα άλλη βολά!
Μέρες απού ’ρχονται, ο Θεός να τση συγχωρέσει, γιατί ’ναι χρόνια απού έχει μετακομίσει για τον άλλο κόσμο.
Πάντως σαν ιδέα δεν είναι κι άσκημη, στο ζόρε απάνω ποτέ δε ξέρεις, μπορεί να σου τύχει, να μεταχειριστείς τα κόλπα τση γιαγιάς, σάμε να σε ανακαλύψουνε βέβαια…
Αντώνης Κουκλινός
