Τα νάζια… | του Αντώνη Κουκλινού Με ξεχαμπετωμένα τα ποκάμισσα, κακοζωζμένος με το σκαπέτι στον ώμο, εγιάγερνε στο χωργιό ο Νικολής. Αυλάκιαζε ένα ψιχάλι ποταμίδα, να φυτέψει πατάτες και τα κηπικά ντου. Ολοκάψωτος…, η μυρωδιά του ίδρου εξύνιζε απάνω ντου, απ’ αλάργο. Σαν εμπήκενε στο σπίτι, παρετά το σκαπέτι στο γύρο και βγάνει το ποκάμισσο. Αγλακά στη γούρνα κι ανοίγειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Και που λες φίλε μου… | του Αντώνη Κουκλινού Έσκυψα μέσα μου να σμίξω, με παλιές αναμνήσεις. Σε παλιούς, όμορφους, ανέμελους, καιρούς. Κοπελάκι του δημοτικού… Στο χωργιό μου τη Γληγοργιά… Πάνω και κάτω Τεμενέλι, λέμε μνια περιοχή με πολλά μικιά περβολάκια. Με τρεχάμενο κρυγιό νερό και μνια στέρνα παραδίπλα. Από κεία ήχενε καταπότη και ποτίζανε ούλοι τα ζαρζαβατικά ντως. ΣεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι γλωσσοκοπάνες | του Αντώνη Κουκλινού Γρικώ τα κοπέλια και γλακούνε πάνω κάτω. Εμαζωχτήκανε πάλι ένα σωρό, κοντώ και δεν έχει τόπο αλλού να πάνε τα σκασμένα. Εβρήκαμέ ντο δα, να τα παρετούνε οι μανάδες τως ρέμπελα, να γυρίζουνε τσoι δρόμους κι εκείνες να χαχανίζουνε με τα σουρικά του χωργιού. Η Ζαχαρένια πρώτη και καλύτερη. Χασκογελά, ανεσηκώνει τη μ-ποδιά καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άθρωπος… | του Αντώνη Κουκλινού Το ζωντανό ον πάνω στη Γη, που δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει, το νόημα τση ζωής του. Όσο και να το φιλοσοφώ πολλές φορές στη πορεία τση ζήσης μου, δεν μπόρεσα ποτές, μου να καταλάβω τσ’ αθρώπους. Παρέες έχω κάμει, με ξενύχτια και γλέντια αμέτρητα, λόγω του λαούτου και πολλές συνεργασίες. Μέσα σε κόσμο ήμουνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιήματα (ΙΙ) | του Αντώνη Κουκλινού Τα χαμπετέρη Τσι πενταροδεκάρες μου, μετρώ για να ξεχρώσω, το ρεύμα το τηλέφωνο, δε φτάνουν να πλερώσω. Μήνας θα μπει, μήνας θα βγει, δεκάρα δε μ-πομένει, και γαναχτά πολλές φορές, και το φαΐ να βγαίνει. Ετσά τα θένε η ζωή, να ναι για ορισμένους, τσι προύχοντες του τόπου μας, τσι καλοβολεμένους. Γροικώ πως παίρνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιήματα (Ι) | του Αντώνη Κουκλινού Η κάψα του Καλοκαιργιού Κάψα π’ ο ήλιος σήμερο, τη πέτρα θα τη λιώσει, κάτσετε μέσα χωργιανοί, όξω κιανείς μη δώσει. Νερό να πίνετε κρυγιό, λίγο φαί στο πχιάτο, τη κεφαλή να βάνετε, στη βρύση αποκάτω. Να τρώτε φρούτα μπόλικα, η μέρα να περάσει, γιατί στη κάψα σήμερο κι ο τζίτζικας θα σκάσει. ΗΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα γλάνια… | του Αντώνη Κουκλινού Εκλείσανε τα σκολιά και εζωήρεψε το κονάκι ντου από τσι φωνές. Τα δυο μικιά γλάνια τση θυγατέρας του, θα ξεκαλοκαιρέψουνε στου παππού οφέτος. Δεν τα γνοιάζει πως θα ν’ είναι στο χωργιό ετόσονά καιρό, ίσα ίσα κάνουνε τα έτη ντος έπαε. Ένα σπίτι απού ’χει απ’ ούλα… Κατσούλια, σκύλους, όρθες, χοίρο, αίγες, ρίφχια, καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θυμούμαι… | του Αντώνη Κουκλινού Αξημέρωτα χτυπά το κουδούνι στο σπίτι μου… Δεν είχαμε ξυπνήσει ακόμη, ούτε τα κοπέλια μου, για να πάνε στο σκολιό. Εσηκώθηκα γερά, γερά και κατεβαίνω τη σκάλα, για να ιδώ πχιός με γυρεύγει τέθια ώρα. Ανοίγω τη πόρτα και θωρώ μνια μαυροντυμένη γυναίκα και πέρα, πέρα δυο άντρες κι αυτοί μαυροντυμένοι. Σαστισμένος ρωτώ ίντα μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα μπυράκια… | του Αντώνη Κουκλινού Πχιοτής και καλός τρακαδόρος ο Γιώργης… Άφραγκος τσι πλια πολλές φορές, γυρίζει σαν του παπά το σκύλο με ένα (μ)ποδήλατο, απού το ένα καφενείο του χωργιού να πάει τ’ άλλο…, έντεκα είναι τα καφενεία και ’σαμε να κάμει τη γύρα, πάει… έφαε τη μέρα… Εκαλοκαίρεψε και ετσά απού ντακάρανε οι κάψες την αράζει ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
