Ποιήματα (ΙΙ) | του Αντώνη Κουκλινού
Τα χαμπετέρη
Τσι πενταροδεκάρες μου, μετρώ για να ξεχρώσω,
το ρεύμα το τηλέφωνο, δε φτάνουν να πλερώσω.
Μήνας θα μπει, μήνας θα βγει, δεκάρα δε μ-πομένει,
και γαναχτά πολλές φορές, και το φαΐ να βγαίνει.
Ετσά τα θένε η ζωή, να ναι για ορισμένους,
τσι προύχοντες του τόπου μας, τσι καλοβολεμένους.
Γροικώ πως παίρνει ο Βουλευτής, λεφτά ένα τσουβάλι,
σκιας είκοσι χιλιάρικα, στη τσέπη ντου θα βάλει.
Βενζίνες οδοιπορικά, τηλέφωνα και νοίκι,
χώργια τα πριμ και τα εξτρά, που πέφτει χαρτζιλίκι.
Και στσι τρακόσους Ι.Χ, διαθέτει στο καθένα,
κι άλλα πολλά που ’ναι κρυφά και δεν τα γράφει πένα.
Απέραντο δημόσιο, με τα Βουλευτιλίκια,
με τσι παρατρεχάμενους και τα Υπουργιλίκια.
Αυτοί κατοχυρώσανε, τα πάντα μεταξύ ντως,
και την εξασφαλίσανε, αιώνια τη ζωή ντως.
Κιανένας νόμος δε μπορεί, μαζί ντως να τα βάλλει,
δικό τους και το σύστημα, δικό τους το κουτάλι.
Κι εσύ θα κουταλομετράς, τσι πενταροδεκάρες,
και οι τρακόσοι στη βουλή, θα κάνουνε ζωάρες!!!
Η κάψα και ο καύσωνας, θένε δροσοποτάδα,
κι αθρώπους να κοιτάξουνε, λιγάκι την Ελλάδα…
Ψεύτικοι όρκοι
Ήθελα και να κάτεχα, τσ’ όρκους ήντα τσοι θέτε,
αφού δε τζοι πιστεύγετε, κοντώ γιάντα τσοι λέτε.
Τη χέρα στο Ευαγγέλιο, εξήντα τρία μέλη,
ορκίζουνται το δάχτυλο, πως δε θα μπει στο μέλι.
Εξήντα τρεις οι Υπουργοί, Έλληνα, μη κωλώνεις,
και τσι παρατρεχάμενους, θα τσι χρυσοπληρώνεις.
Ελλάδα πρωτοτύπησες, αρνητικά και πάλι,
ετέθιο σχήμα «μπόλικο», χώρα δε ντο χει άλλη.
Είμαστε χώρα πλούσια, σε όρκους κι υποσχέσεις,
και μνια βουλή θα έλεγα, με τόσες αντιθέσεις.
Ούλοι καλά κατέχομε, ήντα μας περιμένει,
οι έξωθεν δηλώσανε, η ανοχή, κομμένη..!
Γιάντα κοντώ λιτότητα και στη βουλή δε βάνει,
αντί για τσοι εξήντα τρείς, με τσοι μισούς δε κάνει;
Κόψε από δω, κόψε από κει, δε φτάνουνε να ζήσω,
που θα βρεθούνε τόσα να, ούλους να τσοι ταΐσω.
Αν είναι «λάρτζ» ο Αρχηγός, αυτός να τσοι πλερώνει,
και όχι παχυλούς μισθούς, στο κώλο μας να χώνει.
Σας τα ’πα και ξεθύμανα, ελεύθερα νογούμαι,
για δεν ανήκω πουθενά, μόνο το Θιο φοβούμαι…
Αντώνης Κουκλινός
