Παππού, εξεχείλισε η καρδιά με την αθιβολή σου | της Ζωής Δικταίου Παππού, εξεχείλισε η καρδιά με την αθιβολή σου εθόλωσαν τα μάτια μου, μπροστά μου όλο σε βλέπω στο έμπασμα περήφανος, στο έβγα ευκή περίσσια «στην άσπρη πέτρα κρύο νερό, στη μαύρη γιασεμάκια και στην κορφή χρυσόμηλο με κοκαλένια πέννα». Όσο αλαργεύω απ’ τη ζωή κοντοζυγώνω εσένα, λύχνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα ταξίδι φως | της Ζωής Δικταίου «Ποιο μπορεί να είναι το όνομα μου;» ρώτησε η γυναίκα και το αγόρι με το φεγγαρένιο πρόσωπο και τα μικρά σκιστά βλέφαρα, κοιτάζοντας την καταμεσής στα μάτια, της χαμογέλασε πλατιά μα και αινιγματικά. «Λοιπόν; ποιο μπορεί να είναι το όνομα μου, Γιάννη» ξαναρώτησε η γυναίκα κρατώντας μέσα στα χέρια της τα δικά τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στης μνήμης τα γυρίσματα | της Ζωής Δικταίου Άνοιξη ήτανε θυμάμαι, ζεστή και γλυκιά, έτσι όπως είναι κάθε κρητική άνοιξη, με ευωδιές πολλές και ζωηρά χρώματα της χαράς. Μέρες ηλιόλουστες και μεγάλες σαν τις Κυριακές των παιδιών. Πού και πού, ένα παιχνιδιάρικο αεράκι περνούσε στα στενά σοκάκια ανακατεύοντας ότι έκλεβε απ’ την ανθισμένη φύση, με την κανέλλα από τις μελωμένεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι | της Ζωής Δικταίου Ας επιστρέψουμε στο παιχνίδι, όμως μόνο για σήμερα αυτό που λες παιχνίδι στρατηγικής και λογικής, θα σου κάνω το χατίρι, είναι γιατί με έχεις πείσει πως κάποιες φορές, για να ερωτευτείς παράφορα έχεις ανάγκη από πρωτογενή συναισθήματα να εξοργιστείς, να τρομάξεις, να θυμώσεις, η φύση του αρσενικού βλέπεις, «ο Έρωτας, είναι τοπίοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Mα δεν θυμώνω, σπάνια πια… | της Ζωής Δικταίου Θυμώνω, σπάνια πια… Έμεινα μόνη κοιτώντας με απλανές βλέμμα αφηρημένα, το ρολόι στο σταθμό τού τρένου. Χόρευε η βροχή στο πλακόστρωτο που γυάλιζε στην αντηλιά, ξυπνώντας τις μνήμες. Χάσαμε τις πρωινές καλημέρες τις πήραν τα σύννεφα τού Νοέμβρη μακριά. Κάτι από ξαφνική εγκατάλειψη γέμισαν οι καρδιές άδεια κοχύλια, και οι αυλέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νογά ο θεός τον Αμιρά και για τη Βιάννο κλαίει | της Ζωής Δικταίου Με το στερνό το σάλπισμα ξύπνησε o άλλος κόσμος είδα συντρίμμια και φωτιές, αυτά πού είχε αφήσει κείνη η φουρτούνα τού θυμού σ’ Ανατολή και Δύση. Στο βλέμμα το τρικύμισμα, δάκρυα δροσοσταλίδες κυλήσανε απ’ τα μάτια μου και σίμωσε ο αιώνας. Σύραν χορό οι ασώματοι στ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αφέντης Σταυρός ο γαλατόχτιστος | της Ζωής Δικταίου Η φύση ησυχάζει. Συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το Οροπέδιο υπήρξε ανέκαθεν αντικείμενο θαυμασμού, όχι μόνο χάρη στην ιδιαίτερη αισθητική του αξία και την ξεχωριστή ομορφιά, αλλά και χάριν των πολλών σπηλαίων που βρίσκονται διάσπαρτα στη φύση της Λασιθιώτικης γης. Ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε μέσα στους αιώνες άφησε σπουδαίες αναφορές. Η συνειδητή σχέση πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σεισμός, μ’ ένα παράταιρο δάκρυ σαν κόμπος λιβάνι | της Ζωής Δικταίου Σεπτέμβρης, ο ήλιος πρωτοκανακάρης ένα μπόι ψηλά στην Πεδιάδα, πάνω από τα διάσελα στη Λύττο, θαλασσοφίλητη αστράφτει αφέντρα η Κρήτη, φιδοζωναροστόλιστη, σεβαστική, πρωτότιμη, η Κρήτη! Δυο σύννεφα έσμιξαν τα μπαμπακομέταξα λιγωμένα κατά τη Ντία, ένα σμάρι γερανοί, περήφανοι φτερωτοί μετανάστες, αλλάζοντας σχηματισμό σάλπισαν στο Κακόν Όρος το ταξίδιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιητικό αφιέρωμα στο φθινόπωρο – Τρία ποιήματα για το Φθινόπωρο | της Ζωής Δικταίου Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου όταν το διάχυτο φως καταργεί τις σκιές, αντανακλάσεις χρυσαφένιες μαστιγώνουν την ώχρα, στα μάτια δάκρυα. Θα παραδοθείς κι αυτή τη φορά στα παιχνίδια της μνήμης και στο βάθος της αλήθειας ένα κερί αναμμένο στοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
