By:
On:
In: Κείμενα

Η σαλάτα της γιαγιάς | της Άννας Τακάκη Βρε παιδί μου, όλα μα όλα στο κρανίο μας μέσα υπάρχουνε, ζαμάνια και καιρούς που λένε. Και τα καλά και τα κακά και τα όμορφα και τα άσχημα κι οι αναμνήσεις κι οι γεύσεις και οι πεθυμιές! Τι ήθελα να πω για πεθυμιές και πεθύμησα αυτή τη σαλάτα της γιαγιάς Αννίκας. ΜιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Ημέρα της Γης κι εγώ αναστορούμαι… | του Μιχάλη Στρατάκη Τροζό τον-ε λέγανε στο χωριό και μόνο κουκιά έτρωγε (σάμπως είχε και πράμ’ άλλο να τρώει;), μα για μένα άγιος άθρωπος ήτανε, σαν κι εκείνο το καλογεράκι στη Μονή Κουδουμά, τον νάνο με το θεόρατο ανάστημα, που άγγιζε τα κερκέλια τ’ ουρανού. Σαφί είχε στην τσέπη του ξερά κουκιά καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Ώφου κι άχι… | του Αντώνη Κουκλινού Δε γατέχει γράμματα… ίσα ίσα γράφει τ’ όνομά ντου κι αυτό πολλές φορές το μπερδένει κι αντίς να γράψει Στάθης, το γράφει Στάφης. Κι ανε ντου κάμει κιανείς τη παρατήρηση γελά και του κάνει… -Αλάησή σου δα!!! -Πως ήκαμα τη γραμμή τα ίσα κάτω, δε θα με ξαναβαφτήσουνε κιόλας;.. -Εμένα με λένε Στάθη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Ταμάρα | του Γιάννη Σκαρίμπα Αλλόκοτη και μελαψή, ωραία και ιερή λες έσερνε αγγελικές φτερούγες κι’ επερπάτει αδέξια και αμέριμνη, μ’ εκείνην τη νωθρή περπατησιά μια Θέαινας, σ’ Ολύμπιο μονοπάτι. Και μπόραε — όπως πάγαινε παχειά — κανείς διεί στο φίνο της κι’ εφαρμοστό μποτίνι ένα ποδάρι χυτό, και μες στων ρούχων της το σούσουρο oι φαρδιοί γοφοί της πώςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Αφιερώματα, Κείμενα

Οι βρικόλακες επιστρέφουν | του Μάνου Χατζηδάκι Η τελευταία φορά που ο Μάνος Χατζιδάκις διηύθυνε την Ορχήστρα των Χρωμάτων ήταν στις 22/2/1993 στη συναυλία που ο ίδιος ονόμασε «Διαμαρτυρία κατά του νεοναζισμού». Το πρόγραμμα περιλάμβανε έργα του Kurt Weill (τη Συμφωνία αρ. 2) –στο πρώτο μέρος– και Franz Liszt (κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 1) και Bela Bartok (κοντσέρτοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Μεγεθυντικός φακός

Η ιστορία ενός τσιμενδώματος | του Γιάννη Χατζηχρήστου —διάλογοι υποκλαπέντες από το predator της μάντρας behind the scenes— Κτυπάει το κινητό σε ήχο Τσαμπά πλάγιο του τύπου πω πω πω ποπ πω πω πω… -Μπετά και πατηταί τσιμεντοκονίαι «Οι βεργούλες». Ομιλείτε με το αφεντικό, εδώ Σάκης περικαλώ. -Καλημέρα σας κύριε Σάκη μας. Εδώ υπουργός πολιτισμού Μενδώνη. Μου έδωσε το τηλέφωνόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Όλα θα πάνε καλά… | της Μαρίας Σταυρίδου Φοβάσαι… Αντικρίζεις καθημερινά τα πρόσωπα που τόσο αγαπάς, να θολώνουν, να χάνουν τη λάμψη τους και ο πανικός πάντα στην αναμονή. Έχεις την αίσθηση πως περιμένει τη στιγμή που τα πάντα θ’ αδειάσουν, που τα πρόσωπα θα ξεθωριάσουν, που η σκέψη θα γίνει ένα μπερδεμένο κουβάρι. Σημειώσεις, η ζωή σου έχει γίνειΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ψηφιακός κόσμος

Η τέχνη στην εικονική της αισθητική | του Απόστολου Αποστόλου δεύτερο μέρος [Συνέχεια από το χθεσινό άρθρο] Σε μια αναζήτηση της φιλοσοφικής προβληματικής περί του εικονικού, στεκόμαστε στον Deleuze ο οποίος με ξεχωριστή ακρίβεια βάζει το ζήτημα σε ξεχωριστή θέση. Ο Deleuze χρησιμοποίησε τον όρο εικονικό για να αναφερθεί σε μια πτυχή της πραγματικότητας που είναι ιδανική, αλλά και πραγματική. ΈναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Παιδί, παιδάκι μου… | του Γιώργου Ηρακλέους Μακριά σε όνειρο θολό με το φαρμάκι δένεις κόμπο τη χαρά, μακριά γεννάει η νύχτα τα πορφυρά της χρώματα να διασχίσουνε το στερέωμα… Παιδί, παιδάκι μου ορφανό, η θάλασσα που θα περάσεις είναι στρωμένη με λουλούδια και πανύψηλα κύματα κι εσύ διαβαίνεις με ένα φεγγάρι στρογγυλό στο χεράκι σου, να κερδίσεις αβοήθητο τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…