By:
On:
In: Ποίηση

Το τραγούδι του ξενιτεμού | της Άννας Τακάκη   Γιε μου, και να μου φέρνανε οι ανέμοι τα μαντάτα πως ήφηκες οπίσω σου τση ξενιτιάς τη στράτα. Τα ξένα πως αρνάσαι τα και δεν ξαναμισεύγεις τση Κρήτης χώμα ανεζητάς, τον ήλιο τζη γυρεύγεις, Ας ήτονε να σούντανε πόρτες και παραθύρια να γκρέμιζε ο τρελός βορράς πέτρες και κεραμίδια. Να ξελογιάσωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Ο θάνατος ενός μοναχικού… | του Γιώργου Ηρακλέους Άνοιγε τις κουρτίνες κι έβλεπε τον κόσμο έξω, ανθρώπους να περνάνε, να φωνάζουνε, στο τραπέζι ένα κεφάλι από πηλό, στους τοίχους ζωγράφιζε λουλούδια, στο πάτωμα ένα μεγάλο στρογγυλό ρολόι ξεκούρδιστο, σταματημένο… Συνδρομητής σε πολλές εφημερίδες τις διάβαζε ώρες πολλές προσεχτικά, έβρισκε να λησμονούνε την καθημερινή αγωνία των ανθρώπων, αυτήν που έκρυβε κιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Η Δρακoκαβαλάρισσα στη βίγλα, στη Σελένα | της Ζωής Δικταίου Φρόνιμες και νοικοκυρές, αγάπη δε ξομπλιάζουν, να στέκει ο όρκος στην κορφή σε ριζιμιό χαράκι κι η Δρακοκαβαλάρισσα με τη χρυσή φαρέτρα, από τ’ ανέφαλα να βγει τη λιόστερνη την ώρα, να πιεί τ’ ασφενταμόνερο, ν’ ανάψει το φεγγάρι. Να βάλει τα κουδούνια της, τα πέτσινα στιβάνια, να μαζωχτούν οιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Η πεταλούδα | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη Κουράστηκες να περπατάς ανάμεσα σε νεκρούς. Το βλέμμα στο αύριο σήκωνες αλλά η φωτεινή σου παρουσία λίγο απασχολούσε τους περαστικούς. Ύστερα ήρθαν τα γεράματα και δεν μπορούσες να λευκάνεις πια τα ρούχα. Ποταμοί δακρύων για όσα έζησες κι είναι αυτά που σε έκαναν δυνατή. Μα η ευαισθησία σου μεγάλωνε στροφή με τη στροφή, δρόμοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κοινωνία

Στον απόηχο της Παγκόσμιας ημέρας των ζώων | της Ιφιγένειας Μανουρά Ο Τσίου και η Τσία είναι τα δυο μου καναρινάκια. Παρακολουθώ τη συμπεριφορά τους και εκπλήσσομαι που αν και ζώα είναι τόσο αγαπημένα και αφοσιωμένα το ένα στο άλλο. Ερωτοτροπούν μερικές ημέρες και μετά αρχίζουν να ψάχνουν φτερά, μπαμπάκι και κλωστούλες που τους έχω βάλει μέσα στο κλουβί τουςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Κείμενα

Και του καιρού και πάντα…| του Αντώνη Κουκλινού Έβρεχε από βραδύς και εντάκαρε να μυρίζει ανάδοση το χώμα… Οι κάψες του Καλοκαιργιού, τό χανε καρκανιασμένο από τη ν’ ανομβρία. Μπελί τονε, γιατί τα μελιτακάκια εκάμανε κολάι και εμαζώξανε σωρουλάκια χώμα γύρου, γύρου από τσι μελιτακιές. Το Φθινόπωρο εσφάλιξε τη πόρτα του Καλοκαιργιού και μας ήρθενε με όρεξη. Εδροσέρεψε ντελόγω μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Χαμένες γυναίκες | της Ζωής Δικταίου Κεντούσε με λέξεις στον παλιό μαυροπίνακα το καινούριο χρυσάφι του ήλιου και το μάλαμα του φεγγαριού στην άβυσσο του σύγχρονου κόσμου για να έχουν ουρανό τα χελιδόνια και ανοικτό ορίζοντα τα παιδιά . Ήταν δασκάλα. Το όνομα της ήταν… Κανείς δεν θυμάται… κι όμως είχε γίνει πρωτοσέλιδο φρίκης. Ψιθύριζε, τραγούδια τις νύχτες και προσευχέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Αφιερώματα

Ο άνθρωπος που πρέπει να δημιουργήσουμε | Ερνέστο Τσε Γκεβάρα Ο άνθρωπος που πρέπει να δημιουργήσουμε Στην χώρα μας δεν πέσαμε στο σφάλμα ενός τετριμμένου
 ρεαλισμού, αλλά στο αντίθετο σφάλμα. Κι αυτό γιατί δεν καταλάβαμε πόσο αναγκαία ήταν η δημιουργία ενός νέου ανθρώπου, που δεν θα ‘ναι, ούτε κείνος του ΧΙΧου αιώνα ούτε και
 του δικού μας του παρακμασμένου καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Αφιερώματα

Ο μεγάλος γιος της Λατινικής Αμερικής | της Έλλης Αλεξίου Με πολλή δυσκολία παίρνει κανείς την πένα, όταν είναι να γράψει για μορφές της ιστορίας, όπως ο Ερνέστο Γκουεβάρα. Πώς να τολμήσεις να καταπιαστείς με τέτοιο εγχείρημα, έχοντας μπροστά σου έναν υπεράνθρωπο, ένα ανθρώπινο φαινόμενο, που όσοι τον γνώρισαν ή ασχολήθηκαν με την προσωπικότητά του, μόνο σαν ημίθεο τον παρουσιάζουν.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…