Πρωτοχρονιάτικο (Μποναμάς) | του Κώστα Βάρναλη Έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης στο έργο του «Ο Κονταρομάχος» για τον Κώστα Βάρναλη: «Ἢ ποίηση τοῦ Βάρναλη δὲ μύριζε ποτὲ γάλα. Μύριζε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μπαροῦτι· κατέβηκε δηλαδὴ στὸ στίβο χωρὶς πάρα πολλὰ γυμνάσματα καὶ δοκιμὲς καὶ περιπλανήσεις στοὺς λειμῶνες τῶν ἀσφόδελων. Μ᾿ ἄλλα λόγια, χωρὶς αὐτὲς τὶς πεισιθάνατες κραυγὲς ποὺ ἔβγαζαν ὅλοι οἱΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γυάλινο τραγούδι | του Γιώργου Ηρακλέους Ας με πάρει ο χρόνος, ας με πάρει ο άνεμος, απ’ την ζωή μου πέρασαν αμέτρητοι αιώνες κρατώντας κλώνους ροδιάς τριαντάφυλλα, εικόνες αγίων, φύλλα ελιάς και μοναστήρια ως την άκρη του ουρανού με σκαλοπάτια ψηλά ως τα σύννεφα! Ας με πάρει ο βοριάς και η καταιγίδα, από τα μάτια μου πέρασαν χιλιάδες εποχές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Νοικοκερά κι αρχόντισσα… | του Αντώνη Κουκλινού Σήμερο θα υμνήσουμε, εκείνη τη γυναίκα, απού ’καμε οικογένεια κι απού μετρά για δέκα. Πού ’χει κοπέλια ζωηρά, να πλύνει, να ταΐσει, και κάνουνε το σπίτι τζη, καράβι να κινήσει. Απού ’ναι δούλα και κυρά, που λέει και το άσμα, σε ούλα πρώτη ν’ αγλακά, ξεθεωμένο πλάσμα. Απού κοπέλια επάντρεψε κι’ εδάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φοβάμαι τις λέξεις | της Μαρίας Σταυρίδου Φοβάμαι ξανά… Φοβάμαι ν’ αγγίξω τις λέξεις… να τις ξυπνήσω και να τις αφήσω να πάρουν ανάσα να τις επιτρέψω να ξεκουραστούν πάνω σ’ όλα αυτά που νιώθω για σένα. Φοβάμαι τις λέξεις… μην τυχόν φιληθούν με τα φιλιά που έκρυψα μην αγγιχτούν με τα χάδια που έπνιξα μην γευτούν τα όνειρα πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μιλώ | του Γιώργου Ηρακλέους Μιλώ με την υπομονή της ρίζας του δέντρου, με το αγιασμένο νερό των μυστηρίων, κρατιέμαι στ’ άσπρο χαρτί και το μολύβι μου, δε σε προλαβαίνω ζωή, δε σε προφταίνω… Μιλώ με τη μοναξιά των κυμάτων, με τα αέναα σήματα του ανέμου, για τις χαμένες γενιές και κείνες που θα ’ρθουνε. Αγγίζω τον θυμό των θεώνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Λάφυρα, στην εκκρεμότητα της επιθυμίας | της Ζωής Δικταίου Μελαγχολική αίσθηση χαράς στο καλοκαίρι της μνήμης. Μισό φεγγάρι σε φιλόξενη θάλασσα. Μακριά ταξιδεύει η σιωπή τη μορφή σου, ένστικτο στο βυθό των αισθήσεων, αναρίθμητοι πόθοι απ’ τα δειλινά της νιότης κι ο καπνός της λήθης να υψώνεται πάντα ερήμην μου. Όλα στον ίδιο άνεμο χορεύουν -κορδέλα πορφύρας σε κρυσταλλωμένα νερά-ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Την εποχή μου… | της Άννας Τακάκη Την εποχή μου θα την πω ουρανό, γιατί πάντα είχα στρέψει το σώμα και το βλέμμα ψηλά κι ας πατούσα χαμηλά στη γη. Δες πως γέρασα χωρίς ένα ίχνος καμπούρας στην πλάτη μου! Δεν κοίταζα τα πόδια μου για να καμαρώσω τα καινούρια μου πατούμενα. Έτσι κι αλλιώς, αδερφέ, δεν άλλαζα συχνά υποδήματα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δεκέμβρης μήνας ήφταξε… | του Αντώνη Κουκλινού Εμπήκε ο μήνας κι έρχουνται, γιορτές τω Χριστουγέννω, κι ο Θιός να γιάνει τσι πληγές, σε κάθε πονεμένο. Εδά που φοβερίζουνε, το ρεύμα πως δε φτάνει, ξύλα ανεμαζώξετε, το κρύο να λιγάνει. Γιοργάνια και παπλώματα, ούλοι θα τυλιχτούμε, για δε θωρώ πραγματικά, μνια λύση πως θα βρούμε. Να πω και για τη (μ)πάνταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δε μάθαμε να μιλάμε | της Μαρίας Σταυρίδου Αφήνουμε απλώς τις φοβισμένες λέξεις να κυριαρχήσουν, να ντυθούν κραυγές και να γκρεμίσουν, να πετάξουν ψηλά… να ορίσουν σύνορα στενά, να αιχμαλωτίσουν άδικα την καρδιά, να καλουπώσουν κάθε ανοιχτό μυαλό, να ορφανέψουν κάθε ζεστή αγκαλιά, να μεταμορφώσουν τις ψυχές άδειες Κούκλες παγωμένα χαμογελαστές. Δε μάθαμε να μιλάμε. Χορεύουμε στη σιωπή γιατί δενΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
