Νογά ο θεός τον Αμιρά και για τη Βιάννο κλαίει | της Ζωής Δικταίου Με το στερνό το σάλπισμα ξύπνησε o άλλος κόσμος είδα συντρίμμια και φωτιές, αυτά πού είχε αφήσει κείνη η φουρτούνα τού θυμού σ’ Ανατολή και Δύση. Στο βλέμμα το τρικύμισμα, δάκρυα δροσοσταλίδες κυλήσανε απ’ τα μάτια μου και σίμωσε ο αιώνας. Σύραν χορό οι ασώματοι στ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για την Μαρία Κάλλας | του Γιώργου Ηρακλέους Η Μαρία Κάλλας μεγάλωσε χωρίς πατέρα, με μια μητέρα σκληρή και φιλοχρήματη. Δε γνώρισε ποτέ την αγάπη παρά μόνο στην τέχνη της. Αγαπήθηκε και αναγνωρίστηκε ως η μεγαλύτερη υψίφωνος όλων των εποχών με σπάνιο υποκριτικό ταλέντο. Το έλλειμμα του πατέρα της την ώθησε να αγαπήσει παράφορα, τον κατά πολύ μεγαλύτερό της ηλικιακά,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Λογισμέ μου | της Άννας Τακάκη Λογισμέ μου λόγιε, Συ που βαστάς τα χρυσά κλειδιά του νου μου, άνοιξέ μου κι αυτή τη φορά, να μπω να λευτερώσω το πνεύμα μου, να φύγει από μένα, να περιπλανηθεί, να ταξιδέψει… Αυτός ο βολετός κλοιός, που το βαστά δεν αντέχεται! Δως μου, λογισμέ μου, τις λέξεις σου τις φλογοβόλες, να τις κάνωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Aφιέρωμα στη Μικρασιατική καταστροφή | του Γιώργου Ηρακλέους Η Σμύρνη της φωτιάς – εικόνες Πραγματικές εικόνες από τη λεηλασία της Σμύρνης που κράτησε πολλές μέρες. Ανάβω το καντήλι της μνήμης με λάδι από το Ικόνιο, έναν αιώνα τώρα… Τα δυο τα φίδια που με κρατάγανε, οι Αγγλογάλλοι, μου έφαγαν τα δάχτυλα, μα εγώ ολονυχτίς τ’ ανάβω. Στους φραγκομαχαλάδες βλέπω τηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τέλος της κανονικής κατάστασης! | του Δανιήλ Τσιορμπατζή «η καλή οργάνωση δεν προηγείται της δράσης αλλά παράγεται από αυτή, οι επαναστάσεις δεν γίνονται από κανέναν αλλά ξεσπούν αυθόρμητα, και η πίεση για δράση έρχεται πάντα από τα κάτω, όπως κολύμπι μαθαίνουμε μόνο μέσα στο νερό χάρη στην άνωση»… Ρόζα Λούξεμπουργκ Τίποτα δε λείπει από τον θρίαμβο του δυτικού μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Απαντοχή | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη Η αγάπη των ματιών σου καθρεπτίζει και το νου, που συνειδητά παλεύει τους δαιμόνους του κακού. Να ’τανε να αντικρίσεις, μια ντελίνα της ζωής και παιδιά να αποκτήσεις μιας αντάρτισσας ψυχής. Να ’τανε αλλιώς ο κόσμος, πιο ανθρώπινη η ζωή να γεννούσαμε κοπέλια, δίχως βάρος στην ψυχή! Μα ’ναι άδικος ο κόσμος, τους κανόνες καθορίζουν,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σεισμός, μ’ ένα παράταιρο δάκρυ σαν κόμπος λιβάνι | της Ζωής Δικταίου Σεπτέμβρης, ο ήλιος πρωτοκανακάρης ένα μπόι ψηλά στην Πεδιάδα, πάνω από τα διάσελα στη Λύττο, θαλασσοφίλητη αστράφτει αφέντρα η Κρήτη, φιδοζωναροστόλιστη, σεβαστική, πρωτότιμη, η Κρήτη! Δυο σύννεφα έσμιξαν τα μπαμπακομέταξα λιγωμένα κατά τη Ντία, ένα σμάρι γερανοί, περήφανοι φτερωτοί μετανάστες, αλλάζοντας σχηματισμό σάλπισαν στο Κακόν Όρος το ταξίδιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θε μου, κι ας ήταν μπορετό | της Άννας Τακάκη Θε μου, κι ας ήταν μπορετό ν’ανοίξω πίσω πόρτα να βγω σεργιάνι στη ζωή, ως ήβγαινα και πρώτα. Να δω αθρώπους ήρεμους, και γελαστά κοπέλια, ν’ακούσω μουσικές φωνές σ’αλώνια και σ’αμπέλια. Να βρω πεζούλι παστρικό να κάτσω σε μιαν άκρα και ν’ αγναντέψω του χωριού τα πέτρινα τα κάστρα. ΚιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μικρό παιδί στην μεγάλη στράτα με τους πόνους | του Χρήστου Δημούλα Aν κάποτε ψάξεις στο μεδούλι του ως τώρα βίου σου, ίσως δεν βρεις άλλο από ένα μικρό παιδί να γελάει στη μεγάλη στράτα με τους πόνους. Να περπατά αδιάκοπα με τα φτερά του ανέμου μες στα μάτια και το θερμόψυχο λιοπύρι μες στα φυλλοκάρδια της υπομονής του. ΚουτσαίνονταςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
