Ζωή, ζωή παντού και πουθενά | της Ζωής Δικταίου Αλλεπάλληλες οι μεταμφιέσεις πόσα προσωπεία φοράς επιστρατεύοντας μια ακτίνα από χρωματιστό φως ζωγραφίζεις στην πάνω όψη της ψυχής για να με ξεγελάσεις, άλλη μια φορά ζωή, ζωή… παντού και πουθενά. Στο μακρινό παρελθόν παλιά γράμματα ξεθωριασμένα στο ξύλινο μπαούλο σκαλιστά ρόδια και περιστέρια χίλιες δυνατότητες συμβιώνουν περιμένοντας να εκφραστούν κιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στην εποχή των αναστεναγμών | του Τάκη Βαρελά Σαν πορτοκάλι είναι ο καμβάς του κάμπου σου και εσύ λίκνο μου, στο γκριζοπράσινο φύλλο απλώνεις τα μαύρα διαμάντια σου. Χορεύεις στην βροχή και τον άνεμο με την ανάσα των αναστεναγμών μου! Σε αγάπησα… και ακόμη σ’ αγαπώ. Μέτρησα τα χρόνια μου και τα βρήκα λίγα, για όσα απλόχερα, χρόνια μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι τρίλιες που σβήνουν | της Μαρίας Πολυδούρη [Αποσπάσματα από τη συλλογή της «Οι τρίλιες που σβήνουν», 1928] Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες Δέν τραγουδῶ, παρά γιατί μ’ ἀγάπησες στά περασμένα χρόνια. Καί σέ ἥλιο, σέ καλοκαιριοῦ προμάντεμα καί σέ βροχή, σέ χιόνια, δέν τραγουδῶ παρά γιατί μ’ ἀγάπησες. Μόνο γιατί μέ κράτησες στά χέρια σου μιά νύχτα καί μέ φίλησεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η κεντήστρα | της Άννας Τακάκη Μάνα, τα όσα μου ’λεγες ονείρατα πομείνα, αέρας ήτανε, θαρρώ, αέρας στα μουντάνια κι εγώ σου γροίκου, μάνα μου, κι ήμνωγα στσι βουλές σου. -Κόρη μου, κέντα κι όπου γιας θα να ’ρθει ο καλός σου, άρχοντας θα ’ναι φουμιστός, σάξε χρυσό το ξόμπλι να του το στρώσεις να πατεί για να σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η σημασία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973 και η ελληνική ποίηση | του Δανιήλ Τσιορμπατζή Η Ιστορία και η Τέχνη αποτελούν κοινωνούς ιδεών και φορέα συλλογικής μνήμης. Η Ιστορία και η Τέχνη «εμπλουτίζονται» από το αποτύπωμα που αφήνουν οι μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις. Μια τέτοια εξέγερση αποτέλεσε και η εξέγερση των φοιτητών στο χώρο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κατά τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον ιστό του έρωτα | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη Το κεφάλι σου στέκεται αγέρωχο και κρύβει τον καυτό ήλιο. Τα γένια σου μακραίνουν, σημάδι ωριμότητας στο αγνό και τρυφερό πρόσωπό σου. Τα μάτια σου πλανώνται αφηρημένα στον ορίζοντα σαν να ξεπροβοδίζουνε το θέρος. Πέλαγος η αγκαλιά σου ταξιδεύει τη σχεδία μου σε τόπους αταξίδευτους, μοναδικούς. Το θαλασσινό αλάτι δίνει μια παράξενηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αύριο, η μέγιστη δύναμη για τη ζωή, η Αγάπη | της Ζωής Δικταίου Είχες φύγει ίσως από αδυναμία να συναντήσεις το πεπρωμένο. Απροετοίμαστοι στη ματαιότητα της επιθυμίας και οι δυο, με την επίγνωση ενός μέλλοντος άλλου, Αύριο, εκεί στη στροφή του δρόμου ευωδιάζει η θύμηση τριαντάφυλλα. Μ’ επισημότητα μυσταγωγική σήκωσες το βλέμμα απ’ το χώμα αργά – αργά, χωρίς εκείνηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πού να βρω τόπο να σταθώ… | της Άννας Τακάκη Γιάδες καιρούς τσι βρήκαμε, γιάδες καινούριους τρόπους, να γράφομε τα θέλω μας σε γυάλινο τεφτέρι, να λέμε το χαιρετισμό σε γυαλικά που σπούνε, βουβοί δίχως τα χείλη μας πλατειά ν’ ανοιγοκλειούνε. Γυάλινος είναι κι ήσπασε, μπόχικος, και φτηνιάρης, χωρίς ψυχή, χωρίς πνοή… Κόσμε, κάνε στην μπάντα! Να ποσταθώ σε μιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον φίλο που πάει για δάσκαλος | του Ντίνου Χριστιανόπουλου Μονάχος σου, σε αψηλό χωριό απομονωμένος, δίχως μάνα να σου καρικώνει τις κάλτσες, δίχως φίλους για βόλτα, τότε θα νιώσεις πως ό,τι πήρες, πήρες· τώρα πρέπει να δώσεις· κι αν έχεις πολλά, πολλά θα δώσεις· αν λίγα, σκέψου τις ώρες που σπατάλησες εδώ κι εκεί. Παρ’ όλες τις τυχόνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
