Στον ιστό του έρωτα | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
Το κεφάλι σου στέκεται αγέρωχο και κρύβει τον καυτό ήλιο.
Τα γένια σου μακραίνουν, σημάδι ωριμότητας στο αγνό και τρυφερό πρόσωπό σου.
Τα μάτια σου πλανώνται αφηρημένα στον ορίζοντα σαν να ξεπροβοδίζουνε το θέρος.
Πέλαγος η αγκαλιά σου ταξιδεύει τη σχεδία μου σε τόπους αταξίδευτους, μοναδικούς.
Το θαλασσινό αλάτι δίνει μια παράξενη γλυκάδα στο βρεγμένο σώμα σου.
Κι έτσι αγέρωχος ως είσαι,
ανοίγεις βήμα προς τα βράχια των αναστεναγμών.
Κάθε σου βήμα συναντά το κύμα.
Το κύμα που όσο πιο νωρίς σκάει, τόσο πιο γρήγορα εξασθενεί η ορμή και η δύναμή του.
Κάθε σου βήμα αφήνει στην άμμο του σημάδια του.
Κάθε σημάδι σβήνεται αργά απ’ την αφρισμένη θάλασσα.
Πριν καλά καλά σβήσει, τ’ ανανεώνει το δικό σου πέρασμα μ’ ένα νέο.
Μικρότερη η πατούσα μου, μα έχει το ίδιο βάρος.
Κι ύστερα, ανοίγω φτερά κι έρχομαι πλάι σου.
Το χέρι μου σφιχταγκαλιάζει το δικό σου. Τα δάκτυλά μας σμίγουν κι αρχινά ο χορός των παλμών μας.
Καθώς προχωράμε αντάμα, τα κρόσσια απ’ το γαλάζιο φουλάρι πλέκονται με τα αλμυρά μαλλιά μου.
Κι όλοι μαζί εγκλωβιζόμαστε στον ιστό του έρωτα.
.
Βαγγελιώ Καρακατσάνη
[Η εικόνα που συνοδεύει το ποίημα είναι του Ινδού ψηφιακού δημιουργού Bis Biswas, με τίτλο «αγάπη».
