Στην αφή η γκρίζα αίσθηση της στάχτης | της Ζωής Δικταίου Πριν την άφιξή του, ένας γλάρος είχε εγκατασταθεί στον έρημο φάρο αναζητώντας και αυτός ίσως, την ηρεμία της απόκρημνης ακτής κι ας μην ήταν ο ίδιος τόσο ήρεμος. Χαράματα, η φασαρία αντηχεί στον ορίζοντα θαρρείς κι είχε συμβεί, ένα μεγάλο γεγονός στο παράθυρο, πότε γκρινιάζοντας και πότε απειλώντας, φωνέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Mε την Ιθάκη του ονείρου κατάντικρυ | της Ζωής Δικταίου Ρόδισε η σκέψη στα φλογισμένα άνθη της ροδιάς με την Ιθάκη του ονείρου κατάντικρυ και το δράκο του παραμυθιού στο φεγγάρι. Στη θάλασσα η ομολογία της ενοχής μια μαρμαρυγή και μια λέξη ψάχνεις απ’ αυτές που γυρνούν και σε παιδεύουν εκεί, στην άκρη του νου, εκεί, που ξεθωριάζουν οι παλιέςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
26/2/1883-16/12/1974 * Κώστας Βάρναλης. Ο ποιητή της εργατιάς. Ο πλαστουργός μιας «νιας ζωής»! | του Δανιήλ Τσιορμπατζή «Είμαστε μεις οι Μοίρες του εαυτού μας. Βρήκαμε μόνοι την αλήθεια όξω μας και βαθιά μας, που μας δείχνει τον άγιο μας σκοπό, σκοπό για μας εδώ στη Γη. Ιδανικό, Συφέριο, Δίκιο το Δίκιο της Δουλειάς και της Ζωής ενάντια στην Κλοπή, τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μιλώ | του Γιώργου Ηρακλέους Μιλώ με την υπομονή της ρίζας του δέντρου, με το αγιασμένο νερό των μυστηρίων, κρατιέμαι στ’ άσπρο χαρτί και το μολύβι μου, δε σε προλαβαίνω ζωή, δε σε προφταίνω… Μιλώ με τη μοναξιά των κυμάτων, με τα αέναα σήματα του ανέμου, για τις χαμένες γενιές και κείνες που θα ’ρθουνε. Αγγίζω τον θυμό των θεώνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
13/12/1943 – 13/12/2022. 79 χρόνια από το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων Σήμερα συμπληρώνονται 79 χρόνια από την ημέρα εκείνη που μια ολόκληρη πόλη, τα Καλάβρυτα, βίωσαν τη βαναυσότητα και τη κτηνωδία του φασισμού, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων. Προσευχή που δεν λάβαινε απόκριση | της Ζωής Δικταίου ΕικαστικάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δεκέμβρης και η μελαγχολία | της Ζωής Δικταίου Με το παλιό σου το φιλί Σε μια καινούργια ανατολή Εκεί που πέφτουν οι βροχές Εκεί που γέρνουν οι ψυχές Μια στον καθρέφτη, μια στο φως Η μνήμη δεν ρωτάει το πως. Δεκέμβρης και η μελαγχολία Στα πρωινά λεωφορεία Γράφεται στο θολό το τζάμι Η αγάπη τρέχει να προκάμει Στιγμές πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάνω στα κλειστά βλέφαρα… | της Ζωής Δικταίου Πάνω στα κλειστά βλέφαρα… στάθηκε ο χρόνος σύμμαχος, εχθρός, ποιος ξέρει; Το δάκρυ κεντά ασήμια αφανέρωτα παχνισμένο το χνούδι της νιότης στα μάγουλα και στα ροδόφυλλα. Κρατάς τη σπίθα, χέρια τρεμάμενα Αύριο… η φλόγα Αύριο… Νυσταγμένη η πόλη οι φανοστάτες σβήνουν, ερήμην σου κρέμεται το χειμωνιάτικο φεγγάρι ανατολικά, στ’ ακροκέραμο του πύργουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα καλάθι όνειρα | της Άννας Τακάκη Δεν ξέρω αν χωρούν ή έχουν θέση τα όνειρα μέσα σ’ ένα καλάθι, αλλά ξέρω πως το καλάθι με ακολουθεί από τα μικράτα μου. Μέσα εκεί στο περίτεχνο πλέξιμό του έχει ωριμάσει κάποιο μέρος των ονείρων μου. Κάπου εκεί έχουν περιπλεχθεί και πάμπολλες αναμνήσεις, σε μια εποχή όπου ο καλαθάς ως δημιουργός καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άκου Ευρώπη | της Ζωής Δικταίου Καλότυχη δεν θα ’λεγα στις μέρες μας, πως είσαι Ευρώπη και δεν θα νιώθεις τη χαρά που άλλοτε στις παρυφές της Δίκτης, έδρεψες σε άλσος ιερό, με στάχια ώριμα του θερισμού και δάφνες στο κεφάλι με τους καρπούς του Έρωτα και τα μήλα του πόθου στα χέρια. Τις έγνοιες και τους κόμπους απ’ τηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
