Παιδικές αναμνήσεις | του Άρη Ταστάνη Σ’ είδα με σκισμένο πουκάμισο Καταμεσίς στους αρματωμένους χωροφύλακες Ένα κνικάτο ρυάκι διέσχιζε το μεσοφρύδι σου Και χάνονταν σιωπηλό στο ηλιοφάγωτο στέρνο σου. Ήταν τα χέρια σου δεμένα με κλεψιέλες στη ράχη Κι εγώ στην πιο σκοτεινή γωνιά τρέμοντας Κοιτούσα τις ξιφολόγχες και τις λασπωμένες μπότες τους. Ω χρόνια μου οχτώ! Αδύναμο κορμάκι ΦαρμακωμένηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άσυλο η μνήμη του Έρωτα | της Ζωής Δικταίου Ένα παράθυρο ανοίγει διάπλατα στην άνοιξη για να ξανακλείσει αθόρυβα σε μιαν ύποπτη σιωπή την ώρα που με επίσημο ρυθμό χτυπούν δυνατά τα φτερά της αιωνιότητας στο κάστρο. Φλόγες στους χτιστούς φανοστάτες του ναού στο παρόν της μεθυσμένης απ’ τα φώτα πόλης ο μεγάλος δρόμος κάτω από τα καινούρια άστραΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η ευτυχία των υποσχέσεων | της Άννας Τακάκη Δεν ήταν τα δυο μου χέρια που σε κράτησαν… Δεν ήταν τα δυο μου χέρια. Ήταν οι δύο υποσχέσεις μας που σου θύμιζαν: Να μην αφήνομε τ’ άδικα χρόνια μας στο έλεος της αδηφάγας μέρας. Να μην φεύγομε χωρίς την ανάμνηση της παρουσίας μας. Δεν ήταν τα μάτια σου που με κοίταξαν.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θέατρο ψυχών | της Μαρίας Σταυρίδου Ο Καραγκιόζης έφυγε…, ο Καραγκιόζης πάει…, τί να σου κάνει ένας ξυπόλυτος ήρωας της αθωότητας και της αλήθειας…, πώς να επιζήσει σ’ αυτόν τον κόσμο της ψεύτικης ελπίδας…, της πλαστικής κουλτούρας και της απόλυτης μοναξιάς … Δεν μπορεί να γελάσει, να πειράξει, να ξεγελάσει, περιπαίζοντας την πείνα και την άδεια τσέπη… Η πείνα πιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάνω στα κλειστά βλέφαρα… | της Ζωής Δικταίου Πάνω στα κλειστά βλέφαρα… στάθηκε ο χρόνος σύμμαχος, εχθρός, ποιος ξέρει; Το δάκρυ κεντά ασήμια αφανέρωτα παχνισμένο το χνούδι της νιότης στα μάγουλα και στα ροδόφυλλα. Κρατάς τη σπίθα, χέρια τρεμάμενα Αύριο… η φλόγα Αύριο… Νυσταγμένη η πόλη οι φανοστάτες σβήνουν, ερήμην σου κρέμεται το χειμωνιάτικο φεγγάρι ανατολικά, στ’ ακροκέραμο του πύργουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
HALF ALBUM | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Σ’ αφιερώνω απόψε το τραγούδι αυτό, φεύγει ο Φλεβάρης και σ’ αλάργεψε το τρένο, στις μια του Μάρτη θα προσμένω να σε δω, κρατώντας μες στη νύχτα, το κερί αναμμένο… Μήνυμα στείλε ή σήκωσε το κινητό σου, έχω αγωνιά, στην καρδιά βαθύ κενό, μην μ’ αποπαίρνεις, θέλω μόνο το καλό σου, δεν κάνωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Έγκλημα χωρίς τιμωρία | του Γιώργου Ηρακλέους Είναι φορές που χάνεις τον λόγο, μένεις άφωνος, καθώς ο χρόνος και η σκέψη σταματάνε… Σε αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι πνίγονται τους χειμώνες στη βροχή, καίγονται τα καλοκαίρια απ’ τη φωτιά. Τώρα και οι ράγες των τρένων τραβάνε για τον Άδη, σκουριασμένες σαν μουχλιασμένο πρόσφορο τα ψυχοσάββατα! Σηκώνεις με τα χέρια διαμελισμέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τρία ποιήματα για τη γυναίκα | της Άννας Τακάκη Είμαι γυναίκα που το θαύμα γεννά. Είμαι γυναίκα και είμαι το γάλα. Είμαι το γάλα που θρέφει τη γης, τη θρέφει να γεμίσει ο κόσμος ιδέες, μυαλά, συναισθήματα. Είμαι γυναίκα και είμαι η μήτρα, που βυζαίνει το σπόρο, να βγει η σπορά, καλοσπορά, ν’αβγατίσουν οι πόλεις, τα χωριά, ν’ανθίσουν τα περιγιάλια,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάρε με όταν φτάσεις | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Μου είχες πει, ότι όταν ήσουν μικρή έμπαινες στο τρενάκι του τρόμου και χαμογελούσες στο θάνατο. Κι όταν μεγάλωσες, φοιτήτρια πια, έπαιρνες το τρένο του τρόμου χωρίς να το ξέρεις, γιατί έτσι το κάνανε τα κέρδη των λίγων. Σου είχα πει: Πάρε με όταν φτάσεις· μα το τηλέφωνο έμεινε κρύο και βουβό.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
