Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Ο εργάτης | του Γιώργου Ηρακλέους Δεν το καταλαβαίνουν οι πολλοί πως η δύναμή τους σκοτώνει, σαν να πήραν τέλος οι λέξεις και να μην υπάρχει τίποτα να ειπωθεί! Στην άπλα του μεσημεριού ένας εργάτης κοιμάται, η σκισμένη του μπλούζα τον βιογραφεί, ανέγγιχτο, καθαρό, μ’ έναν μορφασμό στο πρόσωπο και ιδρωμένο τον τράχηλο, ένας εργάτης ονειρεύεται… Μαζί με τη μεγάληΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αναλφάβητοι του ονείρου, ναι | της Ζωής Δικταίου Ασήμι και φίλντισι στα χέρια ανταύγειες, στην κόψη της αυγής, λευκά φύλλα ξεδιπλώνει η μοίρα σφραγίζοντας ζωή και δώρα. Αρχέτυπα ουράνια. Μη φοβηθείς τα σημάδια και το ανέλπιστο κάλεσμα, έχει σβήσει η κατάρα της προδοσίας, έχει εξαντληθεί και ο ψίθυρος. Ιερός μένει ο άνεμος να γράφει προσευχές στην πέτρα. Νύχτα, οι αναμνήσεις,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Γίγαντας | του Μανώλη Λυκάκη Τρεις μάνες σε γεννήσανε κι εφτά σ’ είχαν βυζάξει, όλες σ’ απαρνηθήκανε χωρίς καθόλου οίκτο, κρυφά στην άγρια θάλασσα, μωρό σ’ είχαν πετάξει και δώσανε την κούνια σου σε κάποιο γέρο γύφτο. Εκεί σε βρήκε ναυαγό τούτο το παραμύθι και μέρεψε τα κύματα, μην άδικα χαθείς, σε μια γοργόνα θήλαζες ξανά γυναίκας στήθη, τιςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ύψος βαθύ | του Γιώργου Γωνιανάκη Λένε: η εποχή είναι αντι-ποιητική. Κι όμως εγώ την ποίηση την βρίσκω ακόμη και στη λαϊκή. Εκεί μέσα στων πωλητών τις αγριοφωνάρες η νεαρή πωλήτρια πουλάει μέλι – βάζα βαθύλαμπα γιομάτα γλύκα. Ή όταν η άγνωστη γειτόνισσα γλεντάει το κορμί της σκορπώντας στον ακάλυπτο γλυκόβγαλτες κραυγές έως αργά τη νύχτα. Και περισσότερο όταν ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ποιητικό αφιέρωμα στον Απρίλη | της Ζωής Δικταίου Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη Ζωές παράλληλες, να σε κοιτάζω μόνο, δε μου φτάνει φοράς τη σκέψη μου, θάλασσα γίνεσαι κι’ εγώ λιμάνι. Με σώζει η Άνοιξη, σ’ ένα πλανόδιο παλιό φεγγάρι του νου κατάνυξη, δυο τριαντάφυλλα, σ’ ένα κλωνάρι. Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη μέλι μου τάξανεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η ασφυξία του Πλανήτη και η διάσειση | της Ιφιγένειας Μανουρά -Πώς ακριβώς χτυπήσατε και τι αισθάνεστε; -Χτύπησα γιατρέ στη ντουλάπα του σπιτιού μου και αισθάνομαι ζάλη και ναυτία. Με κοιτάζει με δυσπιστία και αφού στράφηκε στη νοσοκόμα τής λέει λίγο χαμηλόφωνα: -Βαρέθηκα να ακούω τις ίδιες δικαιολογίες. Και απευθυνόμενος προς εμένα: – Πρέπει να κάνετε καταγγελία. -Να κάνω καταγγελίαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ακροβασία και αστάθεια | της Άννας Τακάκη Θα το έχεις διαπιστώσει, άνθρωπε. Ώρα την ώρα ακροβατείς σε απότομες διαβάσεις, νομίζοντας πως περπατάς ίσια και πατάς σταθερά. Όμως ταλαντεύεσαι να περάσεις ένα πέρασμα και μπορεί να μην πιστεύεις πως είναι το σώμα σου αυτό που παραπατεί. Ίσως γιατί μέχρι πρότινος είχες μεγάλη ευελιξία και δύναμη και γιατί ώρες ώρες από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μικροαστικές εκλογικές αυταπάτες! | του Διογένη Σινωπέα Σκέψεις προς τον νεοέλληνα μικροαστό, το γνωστό μας «ανθρωπάκι». Προς στιγμή σκέφτηκα να γράψω για την ελπίδα που γεννάνε οι εκλογές, αλλά μετά σκέφτηκα ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα! Γιατί να ελπίζω πως κάτι θα αλλάξει σε μια χώρα που κατοικείται από μικροαστούς οσφυοκάμπτες κι εθελόδουλους τυχοδιώκτες, κυβερνιέται από τσιράκια απατεώνων με ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ένα ποτηράκι λικέρ τριαντάφυλλο | της Μαρίας Σταυρίδου Κυριακή του Πάσχα, η οικογένεια μαζεμένη, όλοι αγαπημένοι και φυσικά διατεθειμένοι να δώσουν και να πάρουν «αγάπη», καταναλώνοντας άφθονο αλκοόλ και γεμίζοντας μέχρι σκασμού το στομάχι με όλα τα κρέατα, που με ιδιαίτερη δυσκολία αρνήθηκαν να καταναλώσουν, για να κοντράρουν τη γειτόνισσα, που κάθε χρόνο κρατάει νηστεία σαράντα ολόκληρες μέρες. Όλοι μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
