Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Διασπασμένα μεζεδάκια | του Νίκου Σαραντάκου Που βέβαια τα λέω έτσι επειδή μέσα στη βδομάδα είχαμε την εξαιρετικά αρνητική εξέλιξη της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, με την αποχώρηση του καλύτερου (λέω εγώ) τμήματος στελεχών του. Αυτό το γεγονός μάς δίνει τον τίτλο, αλλά επί της ουσίας έγραψα μερικά πράγματα στο χτεσινό άρθρο, ενώ είπα και κάτι ακόμα στην ΕφΣυν, όταν ζήτησανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ζαχαρούλα τ’ όνομά σου και γλυκό το φίλημά σου | της Χαρούλας Βερίγου – Μπάντιου (μέρος Β) Συνέχεια από το πρώτο μέρος Οκτώ του Αυγούστου αχάραγα γέννησε δίχως νά ’χει καέναν κοντά, εξόν από κείνη τη μαυροπεθερά που της κράταε το χέρι, της έβρεχε ψίχα μ’ ένα μαντίλι τα χείλη, «άε και άε κοπελίτσα μου λευτερώσου, άε γραμμένη, άε Ζαχαρούλα,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μετά την Ουκρανία τι; | του Γιάννη Χατζηχρήστου Μια ματιά στην γεωπολιτική δυναμική της αρχιτεκτονικής της νέας μετα-παγκοσμιοποίησης, η «Μέση Γη» και άλλες διευθετήσεις πριν την τελική αναμέτρηση. Οι περισσότεροι περίμεναν την μεταφορά των γεωπολιτικών εντάσεων στην Κίτρινη Θάλασσα μετά την όποια κατάληξη της Ουκρανικής κρίσης, (που με επισπεύδουσα τις ΗΠΑ), ουσιαστικά έστειλε την Ρωσία στην γεωπολιτική σύνδεση των συμφερόντωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θεραπεία μέσω της Ποίησης (μέρος πρώτο) | του Χρήστου Δημούλα Καταρχάς, ευχαριστώ πολύ την διεύθυνση του περιοδικού Svoura-art για την παροχή χώρου σε τακτική αρθρογραφία μου βασισμένη στην σύνδεση Τέχνης και Θεραπείας. Γνωρίζοντας την αγάπη των υπευθύνων διαχειριστών του περιοδικού, για την ποίηση και την λογοτεχνία γενικότερα, ξεκινώ την σειρά των άρθρων μου για την Θεραπευτική Ποίηση ή την ΘεραπείαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το μικρό παιδί | του Γιώργου Ηρακλέους Στο μικρό παιδί ένα ευχαριστώ, παραστράτησα μέσα στις σκέψεις και στις πράξεις της ύλης και μου έδειξε τον δρόμο… Το μικρό παιδί φώτισε πολύχρωμα τη σκοτεινιά της ψυχής μου, συλλάβισε με λέξεις διάφανες σαν σταγόνες του νερού την αθωότητα, άφησε διάχυτη τη μυρωδιά ανθισμένων λουλουδιών παντού τριγύρω… Το μικρό παιδί γεννήθηκε μες ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ντουκιάνι του Μαρή | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έκλεισε πια το ντουκιάνι, μιας κι αλλάξαν’ οι καιροί, σ’ άλλο στέκι, βρες χαρμάνι, μέχρι να τ’ ανακαινίσουν το ντουκιάνι του Μαρή… Γιόμισε η μικρή πλατεία, μιας κι ο κόσμος προχωρεί, με καινούρια πελατεία, στο παλιό, μικρό ντουκιάνι, μέσα πλέον δε’ χωρεί… Είναι πιο παλιά ντουκιάνια από ‘κείνο του Μαρή, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Του αργαστηριού τα λόγια | του Νίκου Λουκαδάκη Στα χνάρια των λέξεων Η υφαντική τέχνη, καθαρά γυναικεία υπόθεση, ακολουθεί την ανθρώπινη ιστορία κατά πόδας και η γέννησή της πρέπει να αναζητηθεί στην κάλυψη βασικών βιοτικών αναγκών αλλά και στην αχόρταγη γυναικεία δημιουργικότητα. Πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων (κυρίως λίθινα σφοντύλια για το τέντωμα των νημάτων στον όρθιο αργαλειό) αποδεικνύουν τη χρήση τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Charilyn | της Ζωής Δικταίου Γερνούσε, κουρασμένη, μα ήσυχη πια, στην ασφάλεια μιας σοφίτας του έκτου ορόφου, στο όγδοο διαμέρισμα του Παρισιού, στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, επιθυμίες, όνειρα, λαχτάρες, όλα είχαν πεθάνει. Στην πόρτα, είχε κρεμάσει μια μικρή χαλκογραφία, κάθε φορά που πήγαινε να την ανοίξει,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η φυρομυαλισμένη | της Άννας Τακάκη -Ζηνοβία, ωρή Ζηνοβιό! πετάξου στην αποθήκη να μου φέρεις δυο πατάτες να τσοι βάλω στο ψητό. Σήμερο θα ρθει ο σάντολός σου από το Λιμάνι να του κάνομε το τραπέζι. Ίσα ογλήγορα μέχρι να μαλάξω ζύμη να κάμομε και δυο κατουμέργια. Σάλευγε, γιατί θέλω να πιάσεις ύστερα την παρασύρα να σκουπίσεις την αυλή κιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
