Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Κρητικά δημοτικά τραγούδια. Παραλογές | του Νίκου Λουκαδάκη Τα δημοτικά τραγούδια μπορεί να έχουν χάσει σήμερα την παλιά τους αίγλη, αλλά η αξία τους είναι διαχρονική και πολυσήμαντη. Κάποτε οι άνθρωποι τα θεωρούσαν κομμάτι της ζωής τους, αφού όταν ήθελαν να εκφράσουν κάποιο βαθύ συναίσθημα, να ανασύρουν ιστορικές μνήμες ή να διδάξουν τους νεότερους, το δημοτικό τραγούδι ήταν το πρώτοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Με μπλε και με λέξεις | της Ζωής Δικταίου Μια φορά κι έναν καιρό, του βοριά το φυσερό, γλίστρησε απ’ τα δυο του χέρια στων παιδιών τα μεσημέρια. Μια δασκάλα εποχής είπε, «μην ανησυχείς, εκεί στο βάθος της ψυχής μια σταγόνα της βροχής θα σε πάει παραπέρα, πες μας και μια καλημέρα! Μα τα μπλε μου σκουλαρίκια μπλε είναι τουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πάρε τονε στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου | της Άννας Τακάκη Ο Αριστοφάνης, ένα αγαθό, τίμιο, κι εργατικό άθρωπάκι, μα ολίγον βραδύγλωσσο, είχε ένα μικρό κουσούρι. Εμπέρδευγε τσ’ ευκές. Σε γιορτή, σε γάμο ή σε κηδεία, αυτός ήλεγε τ’ ανάποδα. Στη κηδεία ήλεγε και στα δικά σας και στο γάμο ο θεός σχωρέσει τ’ αποθαμένα σας.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή | του Μιχάλη Στρατάκη Γενάρης μήνας. Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή, το πρώτο που θυμούμαι. Λασπόνερα στο χαλικόδρομο απού γιαλίζανε στσ’ αχτίνες του φεγγαριού σαν κομματάκια από ’να μεγάλο καρφίχτη που ʼχε πέσει από τον ουρανό κι είχε γενεί θρύψαλα στα χαλίκια. Είχε βραδιάσει από ώρα, το δεύτερο που θυμούμαι. Κι ήτανε το σκοτίδι πηχτό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Θυμούμαι… | του Αντώνη Κουκλινού Όντε (ν)επήρα τη πρώτη άδεια ντυμένος στο χακί και πήγα στο χωργιό… Άνοιξα τη (ν)αυλόπορτα και πορίζει η μάνα μου στη (ν)αυλή. Άνοιξε τη (ν)αγκαλιά τζη και όσο με φίλιε μ’ έσφιγγε πχιο δυνατά. Δικαιολογημένα γιατί ήμουνε στα καράβγια κι αφού έκανα ποντοπόρα ταξίδια δεν ήρθα στη (ν)ώρα μου να παρουσιαστώ και είχε να μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μεζεδάκια με τοστ | του Νίκου Σαραντάκου Συνήθως τοστ τρώμε για πρωινό ή κολατσιό, όχι για μεζέ -ωστόσο, μέσα στη βδομάδα, μετά την ατάκα του γνωστού δημοσιογράφου για τα τέσσερα τοστ που φτάνουν για να χορτάσει μια οικογένεια το θέμα του τοστ πήρε κι έδωσε στον μικρόκοσμο των σόσιαλ μίντια, οπότε είπα να τα βάλω και στον τίτλο του σημερινούΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Επί του «που θα βρεθούν τα λεφτά χωρίς νέες λιτότητες και μνημόνια» | του Γιάννη Χατζηχρήστου Ανοιχτές – δημοκρατικές πατέντες· ένας άλλος εναλλακτικός τρόπος χρηματοδότησης της οικονομίας Με αφορμή την συζήτηση που άνοιξε επί του «που θα βρεθούν τα λεφτά για ανάπτυξη και κοινωνικό κράτος χωρίς νέες λιτότητες και μνημόνια» μετά που φάγαν ήδη και τα πόμολα οι τωρινοί, απαντήθηκεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μωρέ ζωή τι να σου πω…, εγώ ζω από περιέργεια για να δω το τέλος μου… | της Μαρίας Σταυρίδου Έμεινα ακίνητη, χωρίς να μπορώ να αρθρώσω ούτε μια λέξη… πως μπόρεσες να πεις κάτι τέτοιο, άραγε τι εννοούσες;… Μάλλον δεν είχα καταλάβει καλά. Δεν ξέρω πως έκλεισα το τηλέφωνο, δεν ξέρω πως βρέθηκα σε μια γωνιά δίπλα από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Συνδυασμός με άλλες θεραπείες μέσω της τέχνης | του Χρήστου Δημούλα [Συνέχεια από το προηγούμενο άρθρο] Η θεραπεία μέσω της ποίησης συνδυάζεται με άλλες θεραπείες μέσω της τέχνης, υπέρ της αποτελεσματικότητας, της παρέμβασης, και της ανάπτυξης τόσο των δημιουργικών δυνατοτήτων όσο και της ενίσχυσης της συμμετοχής των θεραπευομένων στη όλη διαδικασία της θεραπείας. Για παράδειγμα, είναι αρκετά τα κοινά σημείαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
