Η τέχνη, η επιστήμη, η γλώσσα, ο γραπτός λόγος, η παράδοση, είναι εργαλεία του πολιτισμού, που συμβάλλουν τα μέγιστα για να διαμορφωθεί μια κοινωνία, να θεσπίσει τους κώδικες και την ηθική της, να πλάσει τους όρους δημιουργίας της κοινωνικής συνείδησης, να επεξεργαστεί την αλληλεγγύη της και να φτιάξει έναν κοινωνικό ιστό, που θα διαφυλάσσει και θα προάγει την έννοια άνθρωπος.
Η Τσιγγάνα κι η μοτοσικλέτα | του Φίλιππα Φιλίππου Ο ασυρματιστής οδηγούσε αργά το «Απαλούζα» στις στροφές της παραλιακής λεωφόρου, πηγαίνοντας πάντα δεξιά, προσέχοντας να μην αγγίζει τα λευκά μεταλλικά κολονάκια, που ήταν φυτεμένα στην άκρη του δρόμου. Ήταν Ιούλιος κι εξαιτίας της εξόδου των κατοίκων της πρωτεύουσας προς τα νησιά και την επαρχία η κίνηση των οχημάτων ήταν περιορισμένη.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα ανεβατά κουλουράκια | της Άννας Τακάκη Ήταν κάτι τέτοιες μέρες… Παραμονές Πρωτοχρονιάς. Οι νοικοκυρές των σπιτιών ετοίμαζαν τα παραδοσιακά γλυκά για να υποδεχτούν τον νέο χρόνο. Πρώτα έφτιαχναν τα ανεβατά κουλουράκια, που είχαν και κάποια διαδικασία ως προς το ανέβασμα του προζυμιού. Είχαν όμως κι έναν συμβολισμό. Αυτόν του κύκλου. Ένας χρόνος κλείνει τον κύκλο του κι ένας άλλοςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γιορτινή γεμιστή κολοκύθα Χοκαΐντο | η κουζίνα της Αναστασίας Ιδανική σε σούπες, σάλτσες, μαρμελάδες, πίτες, γέμιση, ριζότα ή σε ψητά, αλλά και ολόκληρη γεμιστή. Η κολοκύθα Χοκαΐντο (Hokkaidō, επιστημονική ονομασία Cucurbita maxima Duchesne ssp. maxima convar. maxima “Red Kuri”) ενθουσιάζει πολλούς με ένα ελαφρώς ξηρό άρωμα που θυμίζει κάστανο και τον ζουμερό πολτό της με χαμηλή περιεκτικότητα σε ίνες. ΜεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα γιορτινά καλούδια | της Άννας Τακάκη Ήμουν εκεί… Πάντα θα είμαι εκεί, χρονιάρες μέρες… Στα καλούδια της μάνας μου. Σαν τελείωνε τις δουλειές της καθόταν και τ’ αποκαμάρωνε. Τα κουλουράκια μου, έλεγε, αστραύτουνε ωσάν τον ήλιο. Τούτα ’ναι σαν τα κοπελιδάκια! Όμορφα στρουμπουλά κι αφράτα, που γελούνε και παίζουνε στον ήλιο…κι ύστερα παίρνουνε το χρώμα του. Λίγο άσπρο, καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κι έλεγα στον σκύλο… | του Μιχάλη Στρατάκη Εκαθόμουνα κι έλεγα στον σκύλο, που προστάτευε τη φάτνη τούτα εδώ. Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν υπήρχανε ελληνικά ΜΜΕ πρίχου 2022 χρόνους, γιατί αν υπήρχανε, εντελώς διαφορετική ιστορία θα ξέραμε. Θα μάθαινε ο κόσμος, που λες, ότι δυο πρόσφυγες, λαθρομετανάστες, επήγανε και κάμανε κατάληψη σε μια φάτνη κι εκεί γεννήθηκε ένα λαθρομεταναστάκι, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Φωτογραφία ή καθρέφτης με παρελθόν | της Ζωής Δικταίου Φωτογραφία δική σου, στο παρόν κι όμως, αγγίζει τόσο οικεία την ψυχή και τόσο γνώριμα τη δική μου ιστορία φωτογραφία, ή καθρέφτης με παρελθόν μέσα του γράφει αμυδρά το φως κόντρα στη λήθη, χίλια στα χείλη φιλιά, Αύριο… θα σε αναγνωρίσω, είμαι σίγουρη εμπιστεύομαι την αφή, τα χέρια τα ξέρουν όλα.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άγια δικαιοσύνη | της Έρης Ρίτσου Η δολοφονία του Μηνά βύθισε τη Μαρία σ’ ένα πένθος σκοτεινό, μαύρο, ανήλιαγο, στην κυριολεξία. Κλείστηκε στο σπίτι, σφράγισε τα παντζούρια, τράβηξε τις κουρτίνες και θρηνούσε στο σκοτάδι την απώλεια του συντρόφου της. Όταν το πρώτο κύμα πόνου καταλάγιασε, άρχισε να φουντώνει η οργή της. Ποιο ανθρωπόμορφο τέρας θέλησε τον θάνατο ενός αγγέλου πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μονόλογος στη μελαγχολία των Χριστουγέννων | της Ζωής Δικταίου Θα χαθώ στη μικρή μου κρυψώνα, κοιτάζοντας αυτό που δεν βλέπει, όραση στενή, φοβισμένη, θα κρυφτώ, τόσο υπέροχα ξένη κι αράγιστη στη φαντασμαγορία τής γιορτής. Και το φιλί σου, αδιάφορο κι αυτό, όπως τα κρύα φιλιά στις εικόνες των αγίων. Ανήξερα τα χειμωνιάτικα τριαντάφυλλα ρεμβάζουν από το παράθυρο. Ματώνουν οι λέξεις.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η χαμένη μαγεία των Χριστουγέννων | της Τιτίνας Δανέλλη Από τη στιγμή που κρύωσε λίγο ο καιρός, που άναψαν τζάκια και καλοριφέρ, που έριξε μερικές σταγόνες νερό ο ουρανός, που οι καυτές αναμνήσεις του καλοκαιριού απομακρύνθηκαν, από την πρώτη κιόλας στιγμή, αρχίσαμε να τα σκεφτόμαστε. Τι άλλο; Τα Χριστούγεννα, φυσικά. Ο καθένας μας διαφορετικά. Άλλος με νοσταλγία και προσμονή κιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
