Ένα χωνάκι παγωτό με γεύση φράουλας | της Μαρίας Σταυρίδου
Ήταν το καλύτερο καλοκαίρι της ζωής μου. Σ’ ένα μικρό οικογενειακό ξενοδοχείο για δεκαπέντε ολόκληρες μέρες εγώ και η εγγόνα μου.
Τι άλλο να ζητήσει μια γυναίκα στην ηλικία μου;
Ίσως…, ναι…, μια ανάμνηση από ένα χωνάκι παγωτό με γεύση φράουλα…
Από την πρώτη μέρα η μικρή έβγαλε πρόγραμμα, μετά το πλούσιο πρωινό, βόλτες στο μικρό ψαροχώρι του νησιού, ένα μικρό δωδεκατιανό, ξεκούραση, μπάνιο στη θάλασσα μετά το καυτό μεσημέρι και αργά το απόγευμα σουλατσάρισμα στην παραλία και στα μαγαζιά της προβλήτας, ένα διαλεχτό δείπνο και οπωσδήποτε επιδόρπιο ένα λαχταριστό παγωτό.
Η αλήθεια ήταν πως διασκέδαζα απίστευτα μαζί της, ήταν ένα χαρούμενο πλάσμα, που αγαπούσε το περπάτημα και είχε διάθεση να μ’ ακολουθήσει παντού, ακόμη και εκεί που τα μικρά παιδιά της ηλικίας της δεν το κάνουν αν δεν τάξεις κάτι …
Όχι, δεν της είχα τάξει τίποτα, την είχα αφήσει απλώς ελεύθερη να οργανώσει τη διαμονή μας, επίτηδες για να της «χαρίσω» αυτό το αίσθημα ελευθερίας, που είχα στερηθεί από τη δική μου μητέρα και γιαγιά. Επισκέψεις σ’ όλα τα αξιοθέατα της περιοχής, από ένα μικρό τοπικό παραδοσιακό λαϊκό μουσείο τέχνης, μέχρι μια μικρή μονάδα παραγωγής γαλακτομικών. Η μικρή είχε περιέργεια να γνωρίσει τα πάντα, είχε προμηθευτεί έναν μικρό οδηγό από το ξενοδοχείο και οργάνωνε τις εξορμήσεις μας μ’ έναν ενθουσιασμό, που με παράσερνε και πολλές φορές μ’ άφηνε κατάπληκτη.
Οι ώρες γέμιζαν με γέλια, με γνώσεις, με αναμνήσεις… Μ’ έναν μοναδικό τρόπο η μικρή άρχισε να μου ξυπνά θυμίσεις, εκδρομές με την οικογένεια, ταξίδια με τον σύζυγο και τα δυο παιδιά μικρά, αναπάντεχα και κάποιες μοναδικές αναμνήσεις, που είχα καταφέρει να θάψω βαθιά…, πολύ πολύ βαθιά…
Κάθε βράδυ μετά το φαγητό κάναμε μια μικρή βόλτα στην παραλιακή για να επιλέξει το μαγαζί που θα καθόμασταν ν ́απολαύσουμε το παγωτό μας.
Παγωτό…, η αλήθεια ήταν πως είχα πολύ καιρό να φάω παγωτό, μια η εμμονή του συζύγου με την υγιεινή διατροφή και η διάθεση μου να τον ακολουθώ, αργότερα κάποια μικρά προβλήματα υγείας και αυτή η μικρή σκανδαλιάρικη απόλαυση είχε βγει τελείως από τις επιλογές του.
Τώρα όμως δεν μπορούσα ν’ αρνηθώ στη μικρή την μεγάλη της αγάπη.
Παγωτό…, μια μπάλα με γεύση φράουλα…
Πόσο περίεργο…, με την πρώτη κουταλιά ήταν σα να βρέθηκα στην αυλή του πατρικού της μητέρας μου, στην αλάνα που παίζαμε «μήλα» και «κυνηγητό» με τα παιδιά της γειτονιάς… Μια δεύτερη κουταλιά…
Θεούλη μου…, ένα ανδρικό στέρνο…, ένα γυμνό στέρνο που μ’ έσφιγγε πάνω του με δύναμη, ενώ η μυρωδιά από το παγωτό μ’ αναστάτωνε… Άραγε ήταν το παγωτό ή μήπως εκείνη η ανδρική νεανική μυρωδιά, που είχε βαλθεί να με ξεσηκώσει με το έτσι θέλω. Μια δυνατή αγκαλιά, γέλια και ένα παγωτό που μας είχε λερώσει και τους δυο…, για μια στιγμή δεν ήξερα αν ήταν ανάμνηση ή αν όντως είχα γευτεί εκείνα τα ζουμερά χείλη, που έγλυφαν το παγωτό από τα δικά μου… και από μακριά μια γλυκιά επίμονη φωνούλα να με ρωτά … «Γιαγιά θα πάμε βόλτα στις κούνιες;»
Βρέθηκα να κοιτάζω τις κούνιες και το ζεστό χαμόγελο της μικρής σαν υπνωτισμένη…
Πως ήταν δυνατόν να έχω ξεχάσει εκείνον τον νεανικό έρωτα από το Γυμνάσιο;
Ήταν το πρώτο μου καλοκαιρινό φλερτ στη Χαλκιδική, οι πρώτες μου διακοπές στο σπίτι της θείας, μόνη, χωρίς την επίβλεψη των γονιών μου, χωρίς καν την επίβλεψη της γιαγιάς…, μόνη μ’ ένα συνομήλικο θεριό, που από την πρώτη στιγμή που μ’ αντίκρυσε δεν μ’ άφηνε σε ησυχία…
Τέσσερις ολόκληρες βδομάδες βυθισμένη σ’ ένα εφηβικό όνειρο, χαμένη σε φιλιά που σχεδόν όλα είχαν άρωμα και γεύση από φράουλα…, ευτυχώς που αποδείχτηκε πως δεν ήμουν αλλεργική…, να ταξιδεύω μέσα στα γέλια στα πρώτα μονοπάτια των πόθων και της λαχτάρας… και τα φιλιά πάντα ντυμένα ροζ…
Στις μέρες που ακολούθησαν οι αναμνήσεις η μία μετά την άλλη άρχισαν να με συντροφεύουν και να μου ζεσταίνουν την καρδιά, η αλήθεια ήταν πως τον τελευταίο καιρό είχα χάσει το κέφι μου…, χήρα επτά ολόκληρα χρόνια ήταν αδύνατο να κάνω σκέψεις γλυκές και χαρούμενες, που αφορούσαν τον έρωτα.
Εκείνο όμως, το πρώτο χωνάκι παγωτό με γεύση φράουλας, που είχαμε φάει μαζί με τη μικρή, είχε καταφέρει να μου θυμίσει πως υπήρξα μια πολύ τυχερή γυναίκα, είχα συναντήσει και είχα γευτεί τον θεό έρωτα σε όλες τις εκφάνσεις του, τρυφερό, νεανικό, παθιασμένο, ολοκληρωμένο, αιώνιο…
Είναι τόσο αστείο…, δυο χρόνια τώρα δεν έχω σταματήσει να τρώω παγωτό με γεύση φράουλας…
Μαρία Σταυρίδου
Μαρία Σταυρίδου
Η Μαρία Σταυρίδου γεννήθηκε, σπούδασε και εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη, ενώ από πολύ μικρή ηλικία, ασχολήθηκε με την καταγραφή των σκέψεων της στο χαρτί. Εργάσθηκε με επιτυχία σαν στέλεχος επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα. Σήμερα ασχολείται με τη συγγραφή βιβλίων (μυθιστορήματα – ποιητικές συλλογές – παραμύθια για «μεγάλα» και μικρά παιδιά). Μάχιμη αρθρογράφος και μέλος σε δεκάδες Λογοτεχνικές Ομάδες στο διαδίκτυο. Άρθρα και ποιήματα της έχουν αναρτηθεί σε διαδικτυακά Περιοδικά, Λογοτεχνικά ανθολόγια ποίησης και Ημερολόγια. Ασχολείται ακόμη με τον σχεδιασμό κοσμημάτων.
To 2022 εκδίδει το πρώτο της μυθιστόρημα «Σάρκα και ψυχή» 668 σελ. (ISBN:978-618-00-3440-0) και συνεχίζει με τα:«Θολά είδωλα» και την πρώτη ποιητική της συλλογή «ΦΟΡΜΙΓΓΑ».
Η Μαρία γράφει με την οπτική και αθωότητα έφηβης, με την ικανότητα να πηγαινοέρχεται από την ουτοπία στον ρεαλισμό με μεγάλη ευκολία και δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να νιώσει συναισθήματα που τα έχει ξεχάσει.
