Το τέλος της παγκοσμιοποίησης- και η εξέλιξη του «πρέπει να είσαι λέρα για να κυβερνάς γαλέρα» | του Γιάννη Χατζηχρήστου
22 χρόνια μετά από το τριήμερο που συγκλόνισε τον τότε κοιμώμενο κόσμο, αυτό στην Γένοβα κατά την διάρκεια της συνόδου των G8 και που διοργανώθηκε από το Κοινωνικό Φόρουμ, και οδήγησε στην δολοφονία από την αστυνομία του 23χρονου αναρχικού φοιτητή Carlo Guliani,
την εισβολή της αστυνομίας στο σχολείο Diaz και τα βασανιστήρια στο στρατόπεδο Bolzaneto (αλλά και στην δημιουργία κινημάτων μετά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ), βρέθηκα στον ίδιο τόπο.
Ο απολογισμός του τι έγινε από τότε συνοπτικά:
► Η διαδικασία της παγκοσμιοποίησης διακόπηκε με απόφαση των G7 (μετά την αποβολή της Ρωσίας από αυτό το clubάκι) τον Ιούνιο του 2021 στην Κορνουάλη. Σε αυτήν αποφασίστηκε και η λήξη της περιόδου του νεοφιλελευθερισμού ver1.0 που είχε ξεκινήσει το 1986 από τους τότε G5 («Συνεννόηση της Ουάσιγκτον») και δόθηκε το έναυσμα για την έναρξη της μετάλλαξης του νεοφιλελευθερισμού στην επόμενη έκδοση του. Την ver2.0, πάνω σε ένα σχέδιο «Πράσινης» και Ψηφιακής Μεταρρύθμισης. Αλλά αυτά μόνον στον μισό κόσμο, εκεί που είναι ακόμα ισχυρή η εμβέλεια κάποιας Blackrock, του SWIFT, του ΔΝΤ και των G7.
► Στον άλλο μισό, αυτόν που αποκαλούμε άτυπα «οι άλλοι» ή «οι χώρες των BRICS» για να συγκαλύψουμε τις μεταξύ τους αντιθέσεις, ακολουθούν ήδη τον δικό τους δρόμο επιμένοντας στην ανατολική έκδοση του νεοφιλελευθερισμού 1.0 υπό ένα άλλο «SWIFT», ένα κινεζικό ΔΝΤ και χωρίς να στηρίζονται στο δολάριο για τις μεταξύ τους συναλλαγές.
► Το αποτέλεσμα, μέχρι τώρα:
■ Η αναπόφευκτη διάσπαση των αλυσίδων logistics, που τώρα πρέπει να σχεδιαστούν από την αρχή για να ικανοποιήσουν το εμπόριο και την παραγωγή «φιλικών μεταξύ τους κρατών» εντός κάθε μιας ζώνης.
■ Πολεμικές συγκρούσεις και αναταραχή στα δύσκολα περάσματα των νέων δρόμων μεταφοράς ενέργειας, πρώτων υλών και εμπορευμάτων (Ινδία – Σ.Αραβία – Ισραήλ -Ελλάδα – ΕΕ, Ουκρανία, στην Αφρική και στον Κάυκασο) ή για την οριοθέτηση των νέων ζωνών της μετα-παγκοσμιοποίησης (προσεχώς νέο κλωτσομπουνίδι και πιο Ανατολικά).
■ Στην κλοπή των στόχων του κινήματος του Κοινωνικού Φόρουμ από την Ακροδεξιά, που ποντάρει τώρα στην φοβία και στον εθνοαπομονωτισμό ως «αντίδοτο» στην ανασφάλεια που φέρνουν αυτές οι αλλαγές στις καθημερινές μας ζωές. Αλλά και για να κουκουλωθεί πίσω από αυτές τις αντιδράσεις η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού ως ver1.0 που υπερασπίζονται όλοι οι νεο–Τραμπικοί (αλλά και ως ver2.0 όπως φαίνεται,) αφού οι κοινωνικές ανισότητες είναι το μόνο που μπορούν να παράγουν τελικά και οι δύο.
■ Όσα προοδευτικά πολιτικά σχήματα ακολούθησαν την Γένοβα του 2001 και δεν εξελίχθηκαν αναγνωρίζοντας όλον αυτόν τον τεράστιο μετασχηματισμό, δυστυχώς συρρικνώνονται και φθίνουν όσο δεν μπορούν να απαντήσουν πειστικά με ένα σαφές σχέδιο πάνω στο αμείλικτο ερώτημα:
● Τι πρέπει να κάνουν τώρα οι προοδευτικές μη-νεοφιλελέ δυνάμεις, έτσι ώστε να μπορούν να έρθουν σε μια θέση να κυβερνήσουν κάποτε την γαλέρα; Χωρίς όμως να πρέπει να γίνουν λέρες, υπηρετώντας και αυτές τα σχέδια των ίδιων λίγων που συνεχίζουν να γίνονται πολύ πλουσιότεροι (και στις δυο ζώνες του πλανήτη) ελέγχοντας κυρίως τον τρόπο που παράγεται και κυκλοφορεί το χρήμα, μέσω του δανεισμού;
Κατά τα άλλα, Η Γένοβα πλέον «δεν βλέπεται», παρά τις αρχιτεκτονιές του Πεάνο στο θαλάσσιο μέτωπο. Το λιμάνι των containers και ένα κρουαζιέρας έχουν πνίξει την πόλη, στην οποία είναι φανέρος ο μαρασμός, η παρακμή και διάχυτη η φτώχεια. Επί αυτής φύεται ότι πουλάει τώρα μια Μελόνι ως «εναλλακτικό» σχέδιο, τρομάρα της, ελλείψει από την Αριστερά ενός αλλού πειστικού, συμπαγούς και κατανοητού.
Pesto Χατζηχρηστέζε reporting…
Γιάννης Χατζηχρήστος
Γιάννης Χατζηχρήστος
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014
