Τα νοικοκεράτα… | του Αντώνη Κουκλινού
Έβαλε τη μυζήθρα απάνω στη τάβλα να στραγγίξει και έκατσενε στο τραπέζι ολομόναχος, να χαφτεί μνια μπουκιά ψωμί και να δώσει όξω, για το ντουκιάνι.
Η κερά ντου μνια σταλιά περήφανη στα αφθιά, δε κάνει άλλο πράμα ολημερίς τση μέρας, μόνο να πλέκει, στο παρακούζινο.
Ετούτηνά ναι και η αιτία, απού χιλιοδιαολίζεται ο γέρος και μολέρνει πέρα να μη (ν)τη θωρεί και ταραχίζεται.
Εξέχασε όμως αμολυτό το κουλούκι στη (ν)αυλή και έκλεισενε τη (ν)αυλόπορτα και γέρνει τα ίσα κάτω.
Μνιας κοπανιάς, θέτει ένα σάλτο ο κάτης από τη κρεβατίνα και ντακέρνει τα σολάτσα στη (ν)αυλή.
Από συνήθειο κάνει το μπαντέξερο του σκύλου, για να τον-ε προκαλεί να τεντώνεται στη (ν) αλυσίδα και να γαβγίζει.
Που να γατέχει ο κακομοίρης, πως ο σκύλος, είναι αμολυτός.
Ξαπλωμένος απάνω στο τσουβάλι, είχενε τη μασέλα ντου κατάχαμα στρωμένη και ξάνοιγε πότες θα σιμώσει ο κάτης πλια κοντά.
Εντάκαρε να γρουβίζει το κουλούκι, μα δε ντο (ν) ένοιαξενε το κάτη, γιατί εγάτεχε πως η αλυσίδα δε φτάνει σάμε εκειά.
Από τη μνια ντενέκα στη (ν) άλλη να τρίβγεται, με τη (ν)ορά ντου ολόρθη, εκοντοσίμωσε ωθέ ντο σκύλο και κάνει μνια μπεθιά το κουλούκι και τον-ε καβαλικεύγει.
Έπαιζε πήδους ο κάτης, γριλιές ο σκύλος, τσαφουνιές ο κάτης και απάνω στο ζυγωνιό, εραφώξανε στη κουζίνα…
Πόλεμο να ιδείς… τσικάλια, τηγάνια, τζισβέδες, τεψά, ούλα ένα τρόχαλο μα η γρα δε γροικά δροσά.
Απάνω στο μαλιχουλέ, παίζει ένα σάλτο ο κάτης απάνω στο τραπέζι.
Σηκώνει ο σκύλος τα μπροστινά πόδια να τον-ε φτάξει και σαλτέρνει ο κάτης στη (ν)τάβλα με τη μυζήθρα.
Εκειά ναι εδά καλά… ο κάτης κολατσίζει το τυρί κι από κάτω τζοπηδά ο σκύλος να τον-ε φτάξει.
Ότι είχενε απάνω το τραπέζι, εγενήκανε χασόφτερα.
Ώρα του γέρο να γιαγύρει στο σπίτι κι απ’ αλάργω εγροίκανε το σήθρηνος.
Εκόπχιασενε και μπαίνει στη κουζίνα.
Πετά το στιβάνι του κάτη απάνω στη ντάβλα και γίνεται μνια σωριά με τη μυζήθρα.
Βάνει του κουλουκιού τη λαιμουδαργιά και το δένει στο ζεμπερέ, τσ’ αυλόπορτας.
Θωρεί το χάλι του σπιθιού, μα τον-ε ζώσανε πλια πολύ τα διαόλια, πως η γρα δεν-ε τάραξε απού το παρακούζινο, να βαστά το πλεχτό.
Σαλτέρνει και την-ε πχιάνει απού τη χέρα και την-ε πάει στη κουζίνα.
Με το που θωρεί η γρια τα νοικοκεράτα σέρνει τα μαλλιάτζη και μπίχνει τσοι σκληρές.
-Πχιός τάκαμε ετούτανε τα γίβεντά;
Ώφου κρίμας τη μυζήθρα!
Σα (ν)είδενε ο γέρος πως εξεξύπνησενε και εξεζωντάνεψε, σα να του ’ρεσε απου τη (ν)είδε να χτυπχιέται και τση κάνει…
-Άνε ξαναπχιάσεις το πλεχτό και καταχωνιαστείς από πέρα… ετσέ θα σου το ξανακάμω.
Κόκαλο η γρα…
Αντώνης Κουκλινός
Η εικόνα που συνοδεύει το κείμενο είναι ψηφιακή δημιουργία του εικονογράφου Αλκέτα Λεοννάτου (AL-Leon.24)
Ο Αντώνης Κουκλινός γεννήθηκε στη Γρηγοριά του Δήμου Τυμπακίου. Το τρίτο από τα επτά παιδιά του Μιχάλη και της Βασιλικής Κουκλινού. Έβγαλε το δημοτικό σχολείο και μετέπειτα η ζωή του είναι πλούσια σε εμπειρίες και ταξίδια. Πήγε στα καράβια μέχρι τη στρατιωτική θητεία και μετέπειτα παντρεύτηκε τη Μαρία Νικολιδάκη από το Αντισκάρι Μοιρών και απέκτησαν δύο κόρες τη Βασιλική και τη Στυλιανή που στη πορεία μέχρι σήμερα η οικογένεια μεγάλωσε με έξι εγγόνια. Από το 1980 για μια εικοσιπενταετία, ασχολήθηκε ενεργά με τη μουσική με πολλές συνεργασίες και ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, ενώ παράλληλα η αγαπημένη του συνήθεια είναι η γραφή.
Βιοποριστικά ασχολείται με τη φωτογραφία και το βίντεο. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να καταγράφει μοναδικές στιγμές από τη Κρητική κουλτούρα, συμμετέχοντας σε παρέες με το λαούτο και τη κάμερα. Όλο αυτό το υλικό έχει την ευκαιρία ο κόσμος να το παρακολουθεί μέσα από το διαδίκτυο, στο κανάλι του Αντώνη Κουκλινού. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Όσα έχω πει» με μαντινάδες κυκλοφόρησε το 2014, παράλληλα έγραφε στίχους και μουσική για τη δισκογραφία του. Το 2017 κυκλοφόρησε το πρώτο μέρος από τις «Μουσικές μου πεθυμιές» και το 2018 το δεύτερο μέρος, με τραγούδια που έχουν συμμετοχή καταξιωμένοι καλλιτέχνες.
Το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο «Ανεστορούμαι… να σας πω…» κυκλοφόρησε το 2023 από την «Σβούρα εκδοτική». Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του, ο κόσμος έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει με τα μάθια τση ψυχής του Αντώνη και να γνωρίσει μια άλλη Κρήτη. Μια Κρήτη που χάνεται.
