Ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία! Οι καιροί αλλάζουν, αλλά η μνήμη παραμένει! | του Δανιήλ Τσιορμπατζή
21 Γενάρη Μέρα μνήμης του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν
Στις 21 Γενάρη 2024 συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατο μιας εξέχουσας πολιτικής φυσιογνωμίας, του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, του Ρώσου επαναστάτη, μεγάλου θεωρητικού του μαρξισμού, του μεγάλου στοχαστή, σοβιετικού ηγέτη και πολιτικού, ιδρυτή του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) [Российская социал-демократическая рабочая партия (большевиков)], κύριου οργανωτή και ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917. Ήταν ο πρώτος Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας (Российская Советская Федеративная Социалистическая Республика – РСФСР) και του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της ΕΣΣΔ (Совет Народных Комиссаров СССР), ο δημιουργός του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στην παγκόσμια ιστορία, ένα από τα πιο σημαντικά πολιτικά πρόσωπα του 20ού αιώνα.
Σχεδόν σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα, θεωρήθηκε ως μια από τις πιο εξέχουσες πολιτικές και κυβερνητικές προσωπικότητες σε ολόκληρη τη χιλιετή ιστορία του ρωσικού κράτους και του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.
Ο Λένιν, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, απέδειξε τη δυνατότητα όχι μόνο να ονειρεύεται μια νέα κοινωνικά δίκαιη κοινωνία, αλλά και να μπορεί να μεταφράσει αυτά τα όνειρα στην πραγματική ζωή.
Οι Μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν, ήρθαν στην εξουσία όταν η πρώην Ρωσική Αυτοκρατορία είχε ήδη μοιραστεί σε πολλά τμήματα. Ωστόσο, μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1922, ο Λένιν κατάφερε να συγκεντρώσει εκ νέου σχεδόν όλα τα εδάφη της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Η νέα κυβέρνηση, με επικεφαλής τον Λένιν, κατάφερε να δημιουργήσει (23/02/1918) έναν έτοιμο για μάχη Κόκκινο Στρατό (Κόκκινος Στρατός των Εργατών και Αγροτών – Рабоче-крестьянская Красная армия, РККА) στο συντομότερο δυνατό χρόνο, οργανωτή της νίκης των εργαζομένων της Ρωσίας επί των Λευκών Φρουρών, με τους περίφημους στρατηγούς και την Αντάντ των ξένων εισβολέων στον εμφύλιο πόλεμο του 1918-1920.
Η άμεση δημοκρατία των μαζών (η εξουσία του λαού και μέσω του λαού), η συμμετοχή του τελευταίου στον έλεγχο της παραγωγής και της διαχείρισής της, η κοινωνικοποίηση της οικονομίας και η κοινωνικοποίηση της ιδιοκτησίας, ο σοσιαλιστικός φεντεραλισμός ως λύση στις εθνικές αντιφάσεις και η πολιτιστική επανάσταση ως εισαγωγή του λαού στον δικό του πολιτισμό – όλα αυτά έγιναν το πραγματικό περιεχόμενο του σχεδίου του Λένιν στη Ρωσία.
Με πρωτοβουλία του Λένιν, η σοβιετική κυβέρνηση εξέδωσε μια σειρά από διατάγματα που προέβλεπαν νομοθετικά τα κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων. Το 1920, το σχέδιο εξηλεκτρισμού (Государственная комиссия по электрификации России (ГОЭЛРО)) – «Ο Κομμουνισμός, είναι η κυβέρνηση των Σοβιέτ μαζί με την ηλεκτροδότηση του συνόλου της χώρας», Λένιν «Η εξωτερική και εσωτερική μας κατάσταση και οι υποχρεώσεις του κόμματος» – αναπτύχθηκε και άρχισε να εφαρμόζεται, το οποίο στη συνέχεια έγινε η βάση για την εκβιομηχάνιση στην ΕΣΣΔ. Με πρωτοβουλία του ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για τη βελτίωση του αλφαβητισμού του πληθυσμού, το οποίο οδήγησε σε αύξηση του αριθμού των εγγράμματων ανθρώπων που έφτασε σχεδόν το 90% μέχρι το 1939.
Η οκτάωρη εργάσιμη ημέρα είναι ο Λένιν.
Η άδεια μητρότητας για τις γυναίκες είναι ο Λένιν.
Οι διακοπές των εργαζομένων είναι ο Λένιν.
Το φως στο διαμέρισμα είναι ο Λένιν.
Το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου είναι ο Λένιν.
Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ο Λένιν.
Η καθολική εκπαίδευση είναι ο Λένιν.
Η δωρεάν υγειονομική περίθαλψη είναι ο Λένιν.
Μπορούμε να συνεχίσουμε…
Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν πέθανε στις 21 Γενάρη 1924 στις 6:50 μ.μ. στο κτήμα Γκόρκι στην περιοχή της Μόσχας σε ηλικία 53 ετών μετά από μακρά ασθένεια. Στις 21 Γενάρη 1924, στις 7 μ.μ., η μικρή αδελφή του Λένιν Μαρία Ουλιάνοβα (Мария Ильинична Ульянова 6(18)/2/1878-12/06/1937) τηλεφώνησε στο Κρεμλίνο και ενημέρωσε τον Ιωσήφ Στάλιν για το θάνατο του Λένιν.
Κηδεύτηκε με τις υψηλότερες κρατικές τιμές στις 27 Γενάρη 1924 στο Μαυσωλείο στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας. Το ταριχευμένο σώμα του Λένιν βρίσκεται σε ένα φέρετρο-σαρκοφάγο σε βάθος τριών μέτρων κάτω από το έδαφος. Ο Λένιν, ως ιδρυτής του κράτους και σύμβολο του αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, είναι όλο και πιο σεβαστό στους σύγχρονους Ρώσους.
Φωτογραφίες από την κηδεία του Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν)
Για το θάνατο του Λένιν
Δεν είναι ένας ανεμοστρόβιλος σεισμών
Ο κόσμος μαστιγώθηκε από μια ασταμάτητη καταιγίδα.
Αυτή είναι η είδηση ότι,
Ότι ο Λένιν πέθανε,
Η είδηση,
Ότι ο Λένιν
Έφυγε!;
Σταμάτησε ήλιε!
Ω, ήλιε, κάνε μου μια χάρη:
Περίμενε να ακουστεί η ακτίνα στο χιόνι!
Δεν ξέρεις ότι σταμάτησε
Η φλογερή καρδιά του Ίλιτς;
Ο κόσμος, το εργοστάσιο, η ακούραστη μηχανή μου,
Ο κηπουρός δεν θα έρθει στον καταπράσινο κήπο!
Ακούστε, κόσμε:
Τιτάνες της Εργασίας
Χάσαμε το σώμα μας σήμερα!
Και στα χωράφια όπου η φωνή στο τραγούδι καλεί
Και η εντυπωσιακή ευρύχωρη γλώσσα,
Το είδα:
Έκλαψα σαν παιδί,
Ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έκλαψε.
Μπορεί να φανεί ότι όλα να έχουν σαρωθεί με τα χρόνια
Βαθιά ριζωμένοι στην κραυγή του Οκτώβρη;
Μπορεί να δει τα ισχυρά, ατσάλινα σύρματα
Με τους απλούς ανθρώπους
Ο Ίλιτς σφραγίστηκε.
Εκεί, μέσα στα πλήθη των νέων γενεών,
Όπου η ιδιοσυγκρασία του Λένιν είναι ακλόνητη,
Θα ζήσει
Ο εκατομμυριοκέφαλος Λένιν!
Έτσι ο Ίλιτς μας δεν πέθανε!
Και γιατί κάτω από τις βροντές των σεισμών
Και κάτω από τους παφλασμούς των ωκεανών
Τα νέα είναι βιαστικά
Ότι ο Λένιν πέθανε,
Η είδηση,
Ότι ο Λένιν
Έφυγε!;
1924
Αλεξάντερ Αλεξέβιτς Ζάροφ, (Александр Алексеевич Жаров, 31 Μάρτη (13 Απρίλη) 1904 – 07 Σεπτέμβρη 1984), σοβιετικός ποιητής.
Μεταξύ άλλων έγραψαν για τον Λένιν…
■ Ρόμπερτ Ράιν – Robert Payne (1911-1983) συγγραφέας:
«Ίσως κανένας θνητός πριν από τον Λένιν δεν είχε καταφέρει να μεταμορφώσει το πρόσωπο της Ρωσίας, ή και του κόσμου, σε τέτοιο βαθμό. Το σημάδι που άφησε στην παγκόσμια ιστορία είναι απροσμέτρητα πιο απτό από την κληρονομιά, ας πούμε, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ταμερλάνου ή του Ναπολέοντα – μόνο αυτός ήταν σε θέση να αλλάξει τον ρου της ιστορίας… Η φανατική θέλησή του ήταν ο μοχλός με τον οποίο σκόπευε να φέρει τη Γη σε μια νέα τροχιά, ευνοημένη και καθορισμένη αποκλειστικά από τον ίδιο, και τράβηξε το μοχλό με τέτοια δύναμη που τα έγκατα της Γης ακόμα τρέμουν.»
■ Ρομέν Ρολάντ – Romain Rolland (1866-1944) συγγραφέας, ιστορικός:
«… αποδίδω μεγάλη σημασία στις μεγάλες προσωπικότητες και θαυμάζω διακαώς την προσωπικότητα του Λένιν. Δεν γνωρίζω μια πιο ισχυρή προσωπικότητα στη σύγχρονη Ευρώπη. Η θέλησή του τάραξε τόσο βαθιά τον χαοτικό ωκεανό της πλαδαρής ανθρωπότητας, ώστε για πολύ καιρό το ίχνος του δεν θα χαθεί στα κύματα και στο εξής το καράβι, κόντρα στις καταιγίδες, καβαλάει με όλα τα πανιά προς τα εμπρός, προς τον Νέο Κόσμο. Ποτέ μετά τον Ναπολέοντα η ευρωπαϊκή ιστορία δεν γνώρισε τέτοια ατσάλινη θέληση. Ποτέ από τις ηρωικές εποχές της οι ευρωπαϊκές θρησκείες δεν γνώρισαν έναν απόστολο τόσο άφθαρτης πίστης. Και πάνω απ’ όλα, ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη προσπάθεια δεν είχε δημιουργήσει έναν ηγέτη, έναν δάσκαλο των ανθρώπων, τόσο ξένο προς κάθε προσωπικό συμφέρον. Η πνευματική του εικόνα αποτυπώθηκε στις καρδιές των ανθρώπων κατά τη διάρκεια της ζωής του και θα παραμείνει άφθαρτη για τους επόμενους αιώνες».
■ Άλμπερτ Αϊνστάιν – Albert Einstein (1879-1955) θεωρητικός φυσικός:
«… σέβομαι στο πρόσωπο του Λένιν έναν άνθρωπο που με πλήρη ανιδιοτέλεια έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την πραγμάτωση της κοινωνικής δικαιοσύνης….. Άνθρωποι σαν κι αυτόν είναι οι φύλακες και οι ανανεωτές της συνείδησης της ανθρωπότητας».
■ Μπέρτραντ Ράσελ – Bertrand Arthur William Russell (1872-1970) φιλόσοφος, μαθηματικός, κοινωνικός διανοούμενος:
«… Πολιτικοί άνδρες της κλίμακας του Λένιν εμφανίζονται στον κόσμο το πολύ μια φορά τον αιώνα, και είναι απίθανο πολλοί από εμάς να ζήσουν για να δουν έναν όμοιό του…»
■ Χέρμπερτ Γουέλς – Herbert George Wells (1866-1946) συγγραφέας:
«Χάρη στον Λένιν συνειδητοποίησα ότι, σύμφωνα με τον Μαρξ, ο κομμουνισμός θα μπορούσε να είναι μια δημιουργική, εποικοδομητική δύναμη. Ήταν μια άμεση αναψυχή για μένα να μιλήσω με αυτόν τον εξαιρετικό μικρό άνθρωπο που αναγνώριζε ανοιχτά την τεράστια δυσκολία και πολυπλοκότητα των καθηκόντων που αντιμετώπιζε ο κομμουνισμός…
Τώρα, επανεξετάζοντας το βιβλίο μου που γράφτηκε πριν από δεκατέσσερα χρόνια, ανασυνθέτοντας τα γεγονότα εκείνης της εποχής και συγκρίνοντας τον Λένιν με άλλους διάσημους ανθρώπους που γνώριζα, αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο εξαιρετική και σημαντική ιστορική προσωπικότητα ήταν. Δεν είμαι υπέρ της θεωρίας του εξαιρετικού ρόλου των «μεγάλων ανδρών» στη ζωή της ανθρωπότητας, αλλά αν πρόκειται να μιλήσουμε καθόλου για μεγάλους εκπροσώπους του είδους μας, πρέπει να παραδεχτώ ότι ο Λένιν ήταν τουλάχιστον ένας πραγματικά μεγάλος άνθρωπος…».
■ John Reed – John Silas Reed (1887-1920) δημοσιογράφος, συγγραφέας, ποιητής:
«Ο Λένιν είναι η ατμομηχανή της ιστορίας. Τίποτα που να μοιάζει με είδωλο του πλήθους, απλός, αγαπητός και σεβαστός όπως ίσως λίγοι ηγέτες στην ιστορία έχουν αγαπηθεί και γίνει σεβαστοί. Ένας εξαιρετικός λαϊκός ηγέτης, ένας ηγέτης αποκλειστικά και μόνο λόγω της νοημοσύνης του, ξένος προς κάθε πλούτο, ανεπηρέαστος από διαθέσεις, σταθερός, ανυποχώρητος, χωρίς θεαματικές προκαταλήψεις, αλλά με μια πανίσχυρη ικανότητα να αποκαλύπτει τις πιο σύνθετες ιδέες με τις πιο απλές λέξεις και να δίνει μια βαθιά ανάλυση μιας συγκεκριμένης κατάστασης με ένα συνδυασμό έξυπνης ευελιξίας και τολμηρού θάρρους του μυαλού…».
■ Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι – Владимир Владимирович Маяковский (1893-1930)
Ξεκινάω μια ιστορία για τον Λένιν.
Αλλά όχι επειδή δεν υπάρχει πια θλίψη,
Ώρα – επειδή η έντονη λαχτάρα έχει γίνει ένας καθαρός συνειδητοποιημένος πόνος.
Χρόνος, πάλι τα συνθήματα του Λένιν έχουν αναπτυχθεί.
Θα έπρεπε να είμαστε μια λακκούβα από δάκρυα,
Ο Λένιν είναι ακόμα ο πιο ζωντανός,
Η γνώση μας είναι δύναμη και όπλο…
…Τώρα θα ακουστούν τα λόγια του θαυματουργού,
Να πεθάνουμε εμείς και να ξυπνήσει αυτός.
Το φράγμα των δρόμων θα διαλυθεί.
Και οι άνθρωποι θα σπεύσουν στο θάνατό τους με τραγούδια.
Αλλά δεν υπάρχουν θαύματα και τίποτα να ονειρεύεσαι.
Υπάρχει ο Λένιν, ένα φέρετρο και λυγισμένοι ώμοι.
Ήταν ένας άνθρωπος μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας.
Συνέχισε και μαρτύρησε από την ανθρώπινη λαχτάρα.
Ποτέ άλλοτε ένα τόσο ανεκτίμητο φορτίο…
Οι ωκεανοί μας ποτέ δεν κουβάλησαν ένα τόσο ανεκτίμητο φορτίο,
όπως αυτό το κόκκινο φέρετρο στο Σπίτι των Συνδικάτων.
Επιπλέοντας στις πλάτες των λυγμών και των πορειών.…
Οι σύντροφοί του και στενοί συνεργάτες του έγραψαν την μέρα της κηδείας του:
«Πέθανε ο άνθρωπος, υπό την ηγεσία του οποίου το κόμμα μας, σκεπασμένο από καπνό πυρίτιδας, με επιβλητικό χέρι ύψωσε το κόκκινο λάβαρο του Οκτώβρη σε όλη τη χώρα, νίκησε την αντίσταση των εχθρών, εδραίωσε σταθερά την κυριαρχία των εργατών στην πρώην τσαρική Ρωσία…».
Σε αυτή τη φράση βρίσκεται όλη η ιστορία της διαδρομής της ζωής του Βλαντιμίρ Ίλιτς.
■ Από τα απομνημονεύματα της Σοφίας Σούλγα – Софья Ильинична Шульгa, μέλους του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (Μπολσεβίκων) από το 1916.
«Κάθε φορά που σκέφτομαι τον Λένιν, θυμάμαι τα αξιοσημείωτα λόγια του Παβλόφ, ενός εργάτη από το Σόρμοβο, ο οποίος, όταν ρωτήθηκε από τον Μ. Γκόρκι: «Ποιο είναι το πιο έντονο χαρακτηριστικό του Λένιν;», εκείνος απάντησε: «Απλός, τόσο απλός όσο η αλήθεια».
Είδα τον Βλαντιμίρ Ίλιτς για πρώτη φορά στις 4(17) Απρίλη 1917 στο Παλάτι της Ταυρίδας. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν φωτογραφίες ή πορτραίτα του Λένιν, και ως εκ τούτου η πρώτη εντύπωση ενός ζωντανού Βλαντίμιρ Ίλιτς ήταν ιδιαίτερα βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου.
Ο Λένιν παρέμενε πάντα ο εαυτός του, ήταν πάντα ειλικρινής και φυσικός στις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς δεν ανεχόταν τις πόζες, τα εξωτερικά εφέ. Οι χειρονομίες και οι κινήσεις του ήταν πάντα εξαιρετικά απλές. Παθιασμένος με τη δύναμη των σκέψεών του, βαθιά πεπεισμένος για τη σημασία αυτών των σκέψεων για την επιτυχία της επανάστασης, σήκωνε γρήγορα το χέρι του και έσκυβε μπροστά με όλο του το σώμα. Οι χειρονομίες του συγχωνεύονταν πλήρως με την ομιλία του, ενισχύοντας πειστικά τις σκέψεις του.
Ντύθηκε σεμνά και απλά: μαύρο κοστούμι με γιλέκο και μαύρη γραβάτα πάνω σε λευκό πουκάμισο. Δεν υπήρχε ίχνος απροσεξίας στο κοστούμι του – αντίθετα, ήταν εξαιρετικά προσεγμένο. Τα ρούχα του, τα παπούτσια του, το κάλυμμα του κεφαλιού του ήταν πάντα καλά καθαρισμένα. Αυτό ήταν πολύ χαρακτηριστικό του Λένιν. Έτσι τον βλέπαμε παντού και πάντα.
Η απλότητα του Λένιν ήταν ιδιαίτερα έντονη στην αντιμετώπιση των ανθρώπων. Οποιοσδήποτε εργάτης ή στρατιώτης μπορούσε, τις πρώτες μέρες της νίκης της σοβιετικής εξουσίας, να δει τον Λένιν να τρώει ορεκτικά στην κοινή τραπεζαρία του Σμόλνι μια ξερή βόβλα χωρίς ψωμί ή χυλό από κεχρί βρασμένο σε νερό, και αμέσως μετά να έχει μια εύκολη, ενθουσιώδη συζήτηση με κάποιον. Και με πόση άνεση ο Λένιν τα έπαιρνε όλα αστεία! Ποτέ δεν έκρυβε το γέλιο του σε ένα σημαντικό, συγκαταβατικό χαμόγελο και γελούσε δυνατά, μεταδοτικά, ειλικρινά.
Ο Λένιν είχε κάποια ιδιαίτερη ικανότητα να μην κάνει κάποιον να νιώθει την υψηλή του θέση. Στην παρουσία του, κανείς δεν ένιωθε ποτέ σαν δευτερεύον, μικρό άτομο.
Αυτό είναι γνωστό σε όλους όσοι έχουν γνωρίσει προσωπικά τον Λένιν. Είχα κι εγώ την τύχη να πειστώ γι’ αυτό.»
Ο Λένιν είναι πραγματικά ένας σπουδαίος άνθρωπος, τόσο σε μεγάλο όσο και σε μικρό επίπεδο. Ο Λένιν είναι επίσης σπουδαίος για την αληθινή του απλότητα, την εγγύτητά του στον απλό άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ο εργάτης που μπόρεσε να πει τόσο εύστοχα για τον Λένιν: «Απλός, απλός σαν την αλήθεια».»
■ Ο μεγάλος προλετάριος συγγραφέας Μαξίμ Γκόρκι – Алексей Максимович Пешков – Максим Горький (1868-1936) για τον Βλαντιμίρ Ίλιτς:
«Στη Ρωσία, μια χώρα όπου η αναγκαιότητα του πόνου κηρύσσεται ως παγκόσμιο μέσο «σωτηρίας της ψυχής», δεν έχω συναντήσει, δεν γνωρίζω ένα άτομο που, με τέτοιο βάθος και δύναμη όπως ο Λένιν, θα αισθανόταν μίσος, αηδία και περιφρόνηση για τις κακοτυχίες, τη θλίψη, τα βάσανα των ανθρώπων… Για μένα αυτό είναι εξαιρετικά μεγάλο στον Λένιν. το αίσθημα της ασυμβίβαστης, άσβεστης εχθρότητας προς τις κακοτυχίες των ανθρώπων, τη ζωντανή πεποίθησή του ότι η ατυχία δεν είναι μια ανεπανόρθωτη βάση ύπαρξης, αλλά ένα βδέλυγμα που οι άνθρωποι πρέπει και μπορούν να σαρώσουν από τον εαυτό τους. Θα αποκαλούσα αυτό το βασικό χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του την μαχητική αισιοδοξία ενός υλιστή. Ήταν αυτή που προσέλκυσε ιδιαίτερα την ψυχή μου σε αυτόν τον άντρα, έναν άντρα με κεφαλαίο γράμμα… Θαύμαζα την έντονη θέλησή του για τη ζωή και το ενεργό μίσος του για το βδέλυγμά της, θαύμαζα τον νεολαιίστικο ενθουσιασμό, με τον οποίο γέμιζε σε ό, τι έκανε. Έμεινα έκπληκτος από την υπεράνθρωπη αποτελεσματικότητά του. Οι κινήσεις του ήταν ελαφριές, επιδέξιες και μια τσιγκούνικη αλλά δυνατή χειρονομία ήταν σε απόλυτη αρμονία με την ομιλία του, επίσης με τσιγκούνικα λόγια, άφθονη με σκέψη. Και στο πρόσωπο του μογγολικού τύπου, αυτά τα αιχμηρά μάτια ενός ακούραστου μαχητή ενάντια στα ψέματα και τη θλίψη της ζωής καίγονται, παίζουν, στραβίζουν, κλείνουν το μάτι, χαμογελούν ειρωνικά, αναβοσβήνουν με θυμό. Η λαμπρότητα αυτών των ματιών έκανε την ομιλία του ακόμα πιο καυτή και καθαρή. Μερικές φορές φαινόταν ότι η αδάμαστη ενέργεια του πνεύματός του ψεκάζει σπινθήρες από τα μάτια του και οι λέξεις κορεσμένες με αυτό λάμπουν στον αέρα. Η ομιλία του πάντα προκαλούσε μια φυσική αίσθηση επιτακτικής αλήθειας».
■ Στάνισλαβ Ρουζάνοφ – Станислав Рузанов, δεύτερος γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Ενωμένου Κομμουνιστικού Κόμματος (Объединённая коммунистическая партия – ΟΚΠ).
««Η επανάσταση και η αγάπη είναι φαινόμενα της ίδιας τάξης», λέει ένας από τους πολλούς αφορισμούς του Λένιν, ο οποίος έγινε προσωπικά αποφασιστικός γι ‘ αυτόν με πολλούς τρόπους. Επειδή η επανάσταση είναι μια καθημερινή αυτοθυσία στο παρόν για χάρη του μέλλοντος των άλλων, και ως εκ τούτου υπάρχει μια υψηλότερη αγάπη. Αυτοκαταστροφικός, καίγοντας αυτόν που αγωνίζεται για αυτό, χωρίς ίχνος. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν πέρασε το γήινο μονοπάτι του, δίνοντας τον εαυτό του εντελώς σε αυτόν τον ευγενή αγώνα. Και γι’ αυτό του το μαρτύριο θα τον θυμούνται και θα τον τιμούν για πάντα – ίσως με έναν τρόπο που κανείς δεν έχει ζήσει ποτέ στη γη πριν».
Ο Λένιν είναι ζωντανός γιατί είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρος. Ο συνεχιζόμενος ιδεολογικός αγώνας ενάντια στην κληρονομιά του Λένιν είναι μια ένδειξη γι’ αυτό. Βλέπουμε ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός βιώνει μια οξεία κρίση. Η σημερινή αστική τάξη προσπαθεί να διατηρήσει τη θέση της και να επιβάλει ένα νεοαποικιακό σύστημα στον κόσμο. Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς έχει επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι το κεφάλαιο θα διαπράξει οποιαδήποτε εγκλήματα, μόνο και μόνο για να μην χάσει τα υπερκέρδη του από την εκμετάλλευση των μισθωτών. Τα οράματα και οι εντολές του Λένιν εξακολουθούν να έχουν διαρκή σημασία για όλους τους εργαζόμενους, τους εκμεταλλευόμενους σήμερα. Η κληρονομιά του είναι η ιδεολογική βάση πάνω στην οποία χτίζουμε το σύγχρονο οικοδόμημα της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική εξουσία. Γι’ αυτό και όλο το μίσος της κυρίαρχης αστικής τάξης σε όλες τις χώρες απευθύνεται σε αυτόν. Και οι κρατικοί μηχανισμοί εργάζονται πάνω σε αυτό το μίσος, τροφοδοτώντας το καθημερινά και αναπαράγοντάς το σε πρωτοφανή κλίμακα.
100 χρόνια από τότε που έπαψε να χτυπά η καρδιά του μεγάλου στοχαστή και επαναστάτη Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ – Λένιν. Η σημασία της προσωπικότητας του Βλαντιμίρ Ίλιτς δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία πολιτική προσωπικότητα του 20ου αιώνα στον κόσμο. Οι διδασκαλίες και οι δραστηριότητές του συνδέονται με τη δημιουργία του πρώτου κράτους των εργατών, των αγροτών και της εργατικής διανόησης στον κόσμο. Οι λαμπρές ιδέες του Βλαντιμίρ Ίλιτς έγιναν πράξη και έγιναν αθάνατες.
Στα χρόνια της ΕΣΣΔ ο Λένιν ήταν ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας μεταξύ των πολιτικών, των επιστημόνων και της πλειοψηφίας του λαού, ο πιο μεταφρασμένος συγγραφέας όχι μόνο στη χώρα των Σοβιέτ, αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου. Μάλλον τίποτα δεν έχει γραφτεί περισσότερο όσο για τις δραστηριότητες του Βλαντιμίρ Λένιν. Παρά το μίσος των εσωτερικών και εξωτερικών εχθρών προς τη σοβιετική εξουσία, ο Λένιν έζησε και ζει στις καρδιές των εργαζομένων όχι μόνο της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και όλου του κόσμου.
