Νοικοκερά κι αρχόντισσα… | του Αντώνη Κουκλινού
Σήμερο θα υμνήσουμε, εκείνη τη γυναίκα,
απού ’καμε οικογένεια κι απού μετρά για δέκα.
Πού ’χει κοπέλια ζωηρά, να πλύνει, να ταΐσει,
και κάνουνε το σπίτι τζη, καράβι να κινήσει.
Απού ’ναι δούλα και κυρά, που λέει και το άσμα,
σε ούλα πρώτη ν’ αγλακά, ξεθεωμένο πλάσμα.
Απού κοπέλια επάντρεψε κι’ εδά πετά στα νέφη,
που γέμισε το σπίτι τζη, εγγόνια κι ανεθρέφει.
Που μαγερεύγει αργά ταχιά, έτοιμα να τα βρούνε,
κι έρχουνται νύφες και γαμπροί και τρώνε και δειπνούνε.
Τ’ αντρούς τση δε χαλά ποτέ, σ’ ότι κια’ πει χατίρι,
και δε ζητά ’πο κιανενούς, νερό ένα ποτήρι.
Απού ζωή δεν έζησε, σαν άλλες γλεντισμένη,
μόνο στην οικογένεια, για μνια ζωή ταμένη.
Του κάθα νους απού θωρεί, ετούτα και διαβάζει,
γεννιέσαι κι είσαι άθρωπος, κιανείς δε σε σπουδάζει.
Γυναίκα θέμε ούλοι μας και να ’ναι από σπίτι,
να ζει να μας υπηρετεί και να τιμά τη Κρήτη.
Κ εκτός τση Κρήτης βέβαια, γυναίκα θένε δούλα,
τίμια και δουλευταρού, όμορφη και φουντούλα.
Τέθια γυναίκα σήμερο, δύσκολο να παντήξεις,
κι ανε σου τύχει πρόσεχε, τ’ αμάθια σου ν’ ανοίξεις.
Να τη ’γαπάς να τη τιμάς και να τσ’ αφήνεις τόπο,
να παίρνει ανάσα μνια ολιά, στη ζήση των αθρώπω.
Ετσά ’τονε η μάνα μου, το λέω και δακρύζω,
ετσά γυναίκα πουθενά, δεν είδα δε γνωρίζω…
Αντώνης Κουκλινός
Αντώνης Κουκλινός
