Διαλεκτική εξήγηση για τον ρατσισμό των Σιωνιστών | του Σεργκέι Βασίλιεφ
Ο Εβραίος στην καταγωγή στενός συνεργάτης του Στάλιν, Λαζάρ Καγκανόβιτς, έλεγε στον Κωνσταντίν Ροκοσόφσκι ότι «o Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς γνωρίζει την ψυχή και αλήθεια του εβραϊκού λαού πολύ πιο βαθιά κι από κάθε ραβίνο».
«Μια φορά», διηγείται ο Καγκανόβιτς, «μετά από μια επίπληξη σε μένα, για λανθασμένη επιλογή προσωπικού, ο Στάλιν, μαλακώνοντας, είπε ότι «καταλαβαίνει εμάς τους Εβραίους και λυπάται πολύ. Πάρτε, για παράδειγμα, την εθνική μας παιδεία και θρησκεία: ποιόν αναγκαζόμαστε να αντιγράφουμε και να μεγαλώνουμε σαν παράδειγμα από την παιδική μας ηλικία;
Μόνο αποβράσματα και σκάρτους.
Αλλά αυτά τα αποβράσματα δεν είναι μόνο οι ήρωες ή οι άγιοι μας, αλλά και οι πατριάρχες «της φυλής του Ισραήλ».
Μετά από μια παύση, ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, έκανε ξαφνικά την ερώτηση, αν ξέρω την ιστορία του προπάτορα Ιακώβ; Όπως ήταν φυσικό, είπα ότι ήξερα την ιστορία του.
Τότε ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς με ρώτησε ξανά:
– Τι νομίζεις, Λάζαρ Μοϊσέεβιτς, είναι φυσιολογικό αν ο Ιακώβ άρχιζε να μαλώνει για τα πρωτοτόκια με τον αδερφό του Ησαύ, ενώ ήταν ακόμα στη μήτρα; Ενώ βρισκόταν στη μήτρα θέλησε να καθυστερήσει τη γέννηση του αδερφού του και γεννήθηκε κολλημένος στη φτέρνα του. Και μετά, εκμεταλλευόμενος την πείνα, ο Ιακώβ παίρνει τα δικαιώματα του για ένα πιάτο φακές. Όχι μόνο αυτό, αλλά εξαπάτησε τον ετοιμοθάνατο πατέρα του προσποιούμενος τον Ησαύ, συνωμοτώντας με τη μητέρα του Ρεβέκκα, κι έτσι οικειοποιήθηκε μια ευλογία που δεν προοριζόταν γι’ αυτόν.
Έμεινα σιωπηλός και ο Στάλιν συνέχισε:
– Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η αποκρουστική πράξη δεν καταδικάζεται από τον Ιουδαϊσμό, αλλά αναγνωρίζεται ως μεγαλειώδης και βάση ύπαρξης της φυλής.
Και τότε μόνο κατάλαβα, λέει ο Καγκανόβιτς, τι προσπαθούσε να μου πει ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς: Ότι η θρησκεία μας είναι θεμελιωδώς ελαττωματική. Δεν ανταποκρίνεται στην ανθρώπινη ηθική.
«Έτσι είναι…» του είπα τότε. «Ίσως τώρα μπορείτε να μου πείτε τι έγινε μετά;» Ο Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς στένεψε τα σκούρα μάτια του.
– Αφού εξαπάτησε τον πατέρα του, ο Ιακώβ τρέχει στον θείο του, άρχισε να θυμάται, όπου παντρεύεται.
Ο Στάλιν γνώριζε λεπτομέρειες που μου ήταν άγνωστες.
Συνέχισε:
– Σημειώστε, Λάζαρ Μοϊσέεβιτς, ότι ο Ιακώβ παντρεύτηκε δυο ξαδέρφες του. Τη Λεία όταν τον κορόιδεψε ο θείος του και μετά τη Ραχήλ. Αυτή είναι αιμομιξία και δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο οι Εβραίοι εξακολουθούν να την έχουν υψηλή εκτίμηση;
«Ίσως», μουρμούρισα.
– Και μετά εξαπατά τον πεθερό του, όταν διώχνει μακριά τους απογόνους για είκοσι χρόνια, κι ο ίδιος κλέβει την περιουσία του και επιστρέφει στον τόπο του, σωστά;
Τώρα ας θυμηθούμε μαζί πώς τελείωσε η ιστορία του Ιακώβ με το όραμα της νύχτας.
Λένε οι Γραφές σας ότι ο Θεός του είπε ότι από εδώ και στο εξής το όνομα του Ιακώβ θα ήταν Ισραήλ κι ότι η γενιά είναι ευλογημένη από τον Θεό κι ότι τους δίνει ο Θεός δια παντός τη γη και τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ! Έτσι;
Τι σημαίνει, ο Θεός τον κάνει «νικητή»;
Καλός ήρωας! Το κύριο όπλο του είναι τα ψέματα, οι απάτες, οι συνωμοσίες και η κλοπή.
Ποιό είναι το συμπέρασμα από όλα αυτά; Μόνο αυτό που είναι ενσωματωμένο στον μύθο. Αν θέλετε να κερδίσετε, χρησιμοποιήστε κάθε απάτη και περίπλοκα ψέματα.
«Αυτό είναι σωστό», λέει ότι αποκρίθηκε ο Καγκανόβιτς «τα είχα εντελώς χαμένα τότε».
– Σκέψου, αγαπητέ Λάζαρ Μοϊσέεβιτς, πού σε οδηγούν τέτοιοι προπάτορες; Αλλά και μαζί σας είναι εντελώς ψεύτες και απατεώνες. Ξέρεις τι σκέφτομαι; Οι δύστυχοι άνθρωποι είναι αυτοί που τους δίνουν τέτοια ιδανικά να ακολουθήσουν.
Με αυτά τα λόγια, ο Ιωσήφ Βισσαριόνοβιτς έφυγε από το γραφείο μου.
Κάθισα και σκεφτόμουν για αρκετές ώρες.
Ο Στάλιν με τα λόγια του άγγιξε το πιο οικείο πράγμα μέσα μου, κάτι που εμείς οι Εβραίοι, κατά κανόνα, δεν σκεφτόμαστε.
Και συνειδητοποίησα ότι ο Στάλιν είχε δίκιο – ο λαός μου εξαπατήθηκε σκληρά, εξαπατήθηκε από τη μήτρα, και κάποιες κακές δυνάμεις τους χρησιμοποιούσαν.
Ποιές; – στριφογύριζε στο κεφάλι μου.
Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Στάλιν τους ήξερε. Αλλά πώς να τον ρωτήσω για αυτό;
Σεργκέι Βασίλιεφ
(Από το βιβλίο «Ο αυτοκράτορας και ο Στάλιν / Ο αυτοκράτορας από ατσάλι» (Император из стали / Император и Сталин) του Σεργκέι Βασίλιεφ. Κεφάλαιο: «Ο βράχος εκείνων που νομίζουν ότι είναι θεοί»)
Ο Σεργκέι Βασίλιεφ (Сергей Викторович Васильев) γεννήθηκε στις 28/1/1964 στη Ρίγα της ΣΣΔ Λετονίας. Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο Νο. 72, έλαβε το επάγγελμα του ηλεκτρολόγου. Στη συνέχεια μπήκε παρακολούθησε τη Νομική Σχολή στο Πανεπιστήμιο της Λετονίας. Αποφοίτησε το 1992. Στη συνέχεια πήρε διπλώματα ως υπεύθυνος διαχείρισης κινδύνων και τον τίτλο του Διδάκτορα Διοίκησης Επιχειρήσεων. Στον στρατό, αποσύρθηκε με τον βαθμό του αξιωματικού επικοινωνιών της κυβέρνησης. Για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εργάστηκε ως διαχειριστής κρίσεων, κερδίζοντας τη φήμη ως επιδέξιος ηγέτης που συνιστάται σε καταστάσεις κρίσης.
Ο Σεργκέι Βασίλιεφ άρχισε να γράφει το 2004. Η πρώτη του ιστορία, «Απλά πράγματα»,(«Простые вещи»), συμπεριλήφθηκε στη συλλογή «Ληστρικά πράγματα» («Хищные вещи»), που εκδόθηκε το 2005. Στη συνέχεια, πολλές από τις ιστορίες του Σεργκέι Βασίλιεφ συμμετείχαν σε διάφορους διαγωνισμούς και δημοσιεύτηκαν ως μέρος συλλογών. Θεωρείται κορυφαίος μεταξύ των συγγραφέων στο είδος της φαντασίας. Το 2009, ο συγγραφέας ολοκλήρωσε τη δουλειά του για το πρώτο του μυθιστόρημα «Χρώμα» («Цвет»). Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους μπλόγκερς στον μετασοβιετικό χώρο, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να εργαστεί στα νέα του έργα. Τον Οκτώβρη του 2020 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος από του έργο του με τον τίτλο διπλής ανάγνωσης «Ο αυτοκράτορας και ο Στάλιν / Ο αυτοκράτορας από ατσάλι» (Император из стали / Император и Сталин). Ακολούθησαν άλλοι τέσσερις τόμοι στον ομώνυμο κύκλο του συγγραφέα.
Για τη μεταφορά:
Θεματοφύλακας ιστορικής μνήμης
