Τσι γάμπες τση να δείξει… | του Αντώνη Κουκλινού
Στο ματζιπέτι εσκάλωσε, τσι γάμπες τση να δείξει,
να μπεί στ’ αρθούνια ουλονώ, να τως τσι κάμει λήξη.
Αρέσει τση τω ν’αμαθιώ, τσι σαϊθιές να κλεύγει,
έχει προσόντα και γι’αυτό, πχιός τση τ’απαγορεύγει.
Ετσά που τη κοντύνανε, τη μίνι φούστα πάλι,
τ’ αμάθια τω ν’ ασερνικώ, κοντεύγει να τα βγάλει.
Ω… τη πατσάβρα ομορφχιές, που τσή ‘δωκενε η φύση,
και δε θ’ αφήσει χωργιανό, μη ντο νε χιαρχιντήσει.
Ετέθια κάλλη κ’ ομορφχιά κ’ ατζά, οσά ντο χιόνι,
όπου κ’ αν’ είναι σερνικός, τη τρίχα ντου σηκώνει…
[Κουκλινός]
Ρομαντισμός και αναμνήσεις μιας περασμένης εποχής…
Με το ρομάντζο, το ντομινό, το θησαυρό, με το Ζαχαρία και τη «χοντρή».
Τα διαβάζαμε και ειδικά τσι «πιπεράτες» γελοιογραφίες, με τα υπονοούμενα.
Τα ξεφυλλίζαμε και καμαρώναμε τσι όμορφες γυναικάρες με τα μίνια και τσι μπουτάρες όξω, φόρα παρτίδα που λένε, με τα καυτά σόρτς αργότερα.
Το δόλωμα κάθε περιοδικού για να πουλήσει, ήτονε και οι νουβέλες που τσί ‘χενε σε συνέχειες.
Και στο πχιό μικιό χωργιό, σε κάθε σπίτι, έφτανε το ρομάντζο και δε ν’ υπήρχε γυναίκα που να μη ντο διαβάζει, όπως και για τα κοριτσάκια που διαβάζανε τη μικρή Κατερίνα, τη Μανίνα και για τα ασερνικά, ο Μικρός Ήρωας, ο Μπλέκ, και ο Σεραφίνο.
Η μόδα του μίνι και ειδικά το καυτό μίνι, η σούπερ μίνι που λέγανε, ήτονε το οφθαλμόλουτρο των αντρώς.
Στα χωργιά βέβαια δεν είτονε ετσά λογιώς….
Δεν ήτονε εύκολο μνιά κοπελιά να πορίσει όξω με τη μόδα τσ’ εποχής, γιατί από το σπίτι δεν το επιτρέπανε.
Η χαρά τω ν’ αντρώς ήτονε τα Καλοκαίργια να φανεί κιαμνιά πρωτεβουσάνα από τη ν’ Αθήνα, η τη χώρα και να φορεί το μίνι.
Αν ήτονε φιλοξενούμενη σε κιανένα συγγενικό σπίτι, επορίζανε στα καφενεία με τα πρωτοξαδέρφχια και εκειά να σαι να θωρείς.
Ούλοι οι νεαροί με γυαλισμένα τα στιβάνια και τη τσάκιση ξυράφι.
Φρεσκολουσμένοι και τη μ-περγιατίνη στα μαλλιά, να γυαλίζουνε σα ντο κατράμι ολόμαυρα.
Άμα λάχει και η ξενομπασάρα ήτονε και μνιά ολιά έξαλλη, έκανε τσι καρδιές τως να χτυπούνε οσά ντη μπετονιέρα, του μπετατζή, οντε μαλάσει το τσιμέντο.
Αν ήτονε και στενό το πανωφόρι με ξεκουμπωμένο το δεύτερο κουμπί, ετότε σάς, εθώργιες και τα πρώτα «εγκεφαλικά».
Στα γούστα τω ν’ αντρώς δεν ήτονε οι πολλά αδύνατες, οι «κοκαλιάρες» δε ν’ αρέσανε με τα μίνια.
Οι άντρες εθέλανε η γυναίκα νά ‘χει πλούσια τα ελέη… να ‘χει χοντρές «ατζάρες» να τσι δείχνει και να χει πλούσιο μπούστο.
Οι κοπελοπούλες του χωργιού δεν ήτονε εύκολο να κλουθούνε τση μόδας, όχι πως δεν το θέλανε, αλλά η αυστηρότητα δεν το επέτρεπε.
Δε γατέχω σήμερο που τα δείχνουνε ούλα, αν είναι καλύτερα από τότεσάς, αλλά τη γνώμη μου θα τη νε πω.
Όσο πιο πολλά δε δείχνει μια γυναίκα, τόσο πχιο όμορφη και ελκυστική γίνετε.
Αμέτρητα τα γλέντια με μουσαφίρισσες, απου εκλέβγανε τη παράσταση σε κάθε χορό.
Δε ν’ επόμενε μπύρα του καφετζή απούλητη, μήδε λουκούμι και βανίλια, απου κερνούσανε ούλες τσι γυναίκες.
Ετσά το κάνανε…εφώνιαζε ένας άντρας του καφετζή να κεράσει ούλες τσι γυναίκες και κιανείς δε παραξηγά, γιατί ήτονε ετσά, το έθιμο.
Ήτονε ευχαρίστηση να του γνέφει ‘’ευχαριστώ’’ και η κοπελιά απού ‘χενε βάλει στ’ αμάτι.
Ο παντέρμος έρωντας οντε χτυπά το καπατσινέλι τση κεφαλής, ζαλίζει και μυρμιδίζουνε τα πόδια σου, για χορό και για καντάδα τα ξημερώματα.
Άλλα χρόνια, άλλες νοοτροπίες, είχανε μνιά αθωότητα και μνιά αυτοσυγκράτηση, λόγω σεβασμού, αλλά και φόβου βέβαια.
Οι μαντινάδες μου που έγραψα σήμερο, είναι με μια δόση χιούμορ αλλά λένε τη πραγματικότητα της εποχής εκείνης.
Όπως λέει κ’ ο φίλος μου ο Τζαγκαρομιχάλης σ’ ενα τραγούδι ντου…
Η μίνι φούστα ειν’ αφορμή,
και πχασε και στη Κρήτη
τ’ αμπέλια περινόσπορος
και τους αθρώπους γρίπη.
Αξέχαστες εποχές που σημάδεψαν τα νιάτα μας και που δεν τις ξεχνούμε, εμείς οι…. σιτεμένοι χα, χα, χα, χα…
.
Αντώνης Κουκλινός
