Εισαγωγή στην ψηφιακή-οικονομία (Για αρχαρίους) | του Γιάννη Χατζηχρήστου
(Ότι θέλεις να ξέρεις για τα ψηφιακά «νομίσματα» που θα κινούν την ψηφιακή οικονομία και ντρέπεσαι να το ρωτήσεις)
Όλα ξεκίνησαν όταν ανακαλύψαμε στην γειτονιά στην δεκαετία του 60 ότι ο κυρ Τάκης ο Λαδάς, ο μπακάλης, έδινε αντί για ρέστα δεκάρες, καραμέλες βουτύρου.
Και αμέσως πλακώθηκε όλη η μαρίδα της γειτονιάς να το παίζει πρόθυμη για θελήματος για ψώνια.
(Αυτό σήμερα λέγεται token-ization μιας αξίας)
Τα ρέστα τα επιστρέφαμε φυσικά αλλά οι καραμέλες μας έμεναν ως δίκαιη αμοιβή, ως ένα αποδεικτικό εργασίας, που είχε μία αξία.
(Αυτό σήμερα λέγεται mining και απαντάται στα αρχαία «κρυπτονομισματα» πρώτης γενιάς τύπου bitcoin. Σήμερα όλοι αρκούνται σε ένα αποδεικτικό εξουσίας-proof of authority, Κάτι σαν να πιστεύουμε όλοι ότι ο κύριος Τάκης πράγματι έχει 1000 καραμέλες και δεν θα τις ρίχνει στην αγορά χωρίς αντίκρυσμα κάποιο θέλημα. Πάνω σε αυτήν την συλλογική αποδοχή εμπιστοσύνης, στηρίχθηκαν και όλα τα παρακάτω. Εμπιστευτηκαμε ως authority τον κυρ Τάκη. Αλλά αξία στο όλον έδινε τότε το δικό μας παιχνίδι, το authority του μπακάλη δεν έχει αλλιώς καμία αξία).
Σύντομα ανακαλύψαμε την ανταλλακτική αξία της καραμέλας βουτύρου. Και άρχισε το παζάρι: 2 καραμέλες για ένα χαρτάκι συλλογής από γκοφρέτες ΜΕΛΟ, 5 αν ήταν σπάνιο, 40 κομμάτια για 5 ετικέτες από Χλωρίνη Κλινεξ, που ανταλλασονταν με ένα επιτραπέζιο παιγνίδι από τον κύριο Τάκη ή από το ψιλικατζίδικο της κυρίας Νίτσας, κλπ
(Η αντίστοιχη έννοια λέγεται σήμερα ανταλλακτική οικονομία και εξυπηρετείτε ανταλλασοντας ψηφιακά tokens, τα κρυπτονομίσματα δηλαδή, που όμως δεν είναι ούτε κρυφά ούτε νομίσματα. Ψηφιακά πάγια λογίζονται εντός της ΕΕ και φορολογούνται μόνο όταν ξαναανταλλαχθούν από «καραμέλες» σε «δεκάρες»)
Για να μην κάνει κανένας όμως τον πονηρό και αρχίζει να ρίχνει στην αγορά της γειτονιάς καραμέλες από άλλο μπακάλη, που μπορεί να ήταν τίποτα ληγμένες, και στα σίγουρα εκτός του δικτύου εμπιστοσύνης μας, ζητήσαμε από τον κύριο Τάκη να τις αριθμήσει όλες. Από το 1 έως το 1000. Κάθε δε συναλλαγή με αυτές την καταγράψαμε σε ένα τοίχο μιας μάντρες για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Ιδέα του Νίκου μεγαλοφυής, ο οποίος αργότερα έκανε καριέρα πληροφορικάριου με αυτήν.
Η λίστα ήταν ορατή σε όλους και δεν ανήκε σε κανένα μας. Αν κάποιος πονηρός πήγαινε να γράψει συναλλαγή που δεν έγινε η να ρίξει καραμέλες-μαύρα στην αγορά, το βλέπαμε και πέφτανε καρπαζιές. Και για να μην καταλαβαίνουν και οι μαμάδες τι κάνουμε, τις κρυπτογράφησε αυτές τις εγγραφές κάπως ως εξής:
Το #17, 41,56,77,178, #12 (11/5/65)σήμαινε ότι ο Νο17, (εγώ), έδωσε την 11/5/65 τις καραμέλες με νο41, 56, 77 και 178 στον #12, που απ’ όσο θυμάμαι ήταν η Σούλα. Τέσσερα τα φιλάκια εκείνη την ημέρα! Να και πως κόλλησε και εκείνο το «κρυπτο. μπροστά στο νόμισμα. Το έχουμε;
(Όλα αυτά σήμερα γίνονται πιο εύκολα με κάτι τεχνολογίες του Νίκου που τις λέει blockchain. Καταγράφουν και ελέγχουν αυτόματα την γνησιότητα όλων των συναλλαγών από tokens σε ένα Γενικό Καθολικό συναλλαγών που λέγεται LTO. Στο ίντερνετ όλα αυτά, δεν χρειάζεται καμία τράπεζα υπό τον Στουρνάρα να χρεώνει νταβατζιλίκια ή να λερώνουμε μάντρες με τις μουτζούρες μας)
Είχαμε όμως και την Θούλα στην γειτονιά, που άλλαζε δόντια πολύ πριν μπούμε εμείς στον κόπο, Η Σούλα, που λάτρευε τις καραμέλες ( αργότερα μανικουρίστ- πατικουρίστ με δικό της μαγαζί, σήμερα γιαγιά με τρία εγγόνια και μασέλα) αντάλλαζε ένα φιλάκι με μια καραμέλα βουτύρου. Ήταν και ομορφούλα, το αποτέλεσμα: η έλλειψη ρευστού στην «αγορά» μας, η λαιμαργία της Σούλας τους ανέβαζε την ανταλλακτική αξία! Σπάνιες οι βουτύρου, τα θελήματος δεν κάλυπταν την ζήτηση, έφτασαν 4 τα χαρτάκια ΜΕΛΟ για μια καραμέλα. Όποτε αποφασίσαμε να φτιάξουμε και ένα δεύτερο νόμισμα ανταλλαγών με άλλη δική του αρίθμηση ίδια τα υπόλοιπα με το πρώτο, μετά από ειδική συμφωνία με τον κυρ Τάκη, που έβλεπε και αυτός να του μένουν αδιάθετα οι Κλινεξ που χύναμε στους καμπινέδες για να μαζεύουμε γρήγορα ετικέτες. Κάθε φορά που μας έδινε επιτραπέζιο, μπόνους και 10 καραμέλες φράουλας η συμφωνία μας.
Και έτσι η γειτονιά απέκτησε και δεύτερο νόμισμα, ανταλλάξιμο με καραμέλες βουτύρου ή με φιλάκι. Αλλά αυτό κυκλοφορούσε με καραμέλες φράουλα που τις προτιμούσε καλύτερα η Σούλα. Τις έτρωγε έναντι της παροχής μιας υπηρεσίας της.
(Τέτοια «κρυπτονομισματα» λέγονται σήμερα utility tokens. Είναι αυτά που ετοιμάζει τώρα πχ ο Μυτιληναίος για να πουλάει ρεύμα ΑΠΕ γνήσιο. Όχι όπως τώρα μαϊμού από τα πυρηνικά του Κοζλοντούι που πουλάνε κάτι άλλοι, λέει. Η διαφορά τους: τα utility tokens «καίγονται» μετά την χρήση τους και δεν κυκλοφορούν άλλο. Τα τρώει μια ηλεκτρονική Σούλα).
Το αντίστοιχο ανταλλακτήριο καραμελών βουτύρου με φράουλας ήταν ιδέα που δεν την πιάσαμε τότε. Σίγουρα θα είχε κάνει διαφορετικά άλλη καριέρα μετά ο Μιχαλάκης και δεν θα βρισκόταν τώρα στην φυλακή στην Νέα Υόρκη για χειραγώγηση αγοράς και ξέπλυμα μαύρου χρήματος, κάνοντας τον χρηματιστή στην αγορά κάτι future&options, λέει, τρέχα γύρευε τι είναι αυτά. Κάτι που να τρώγεται πάντως δεν είναι….
Μεγαλώσαμε φυσικά, ξεχάσαμε την οικονομία της καραμέλας, κάναμε σπουδές, οικογένειες και παιδιά σχεδόν όλοι και όλες. Ανακαλύψαμε στην εποχή του Σημίτη και τα δάνεια και τα ξεπατώσαμε. Κατοικίας πρώτης, εξοχικής, καταναλωτικά και διακοποδάνεια, ζωή και κότα.
Μέχρι που μας φάγανε τα πίτουρα όταν έσκασαν κάτι αλλά δάνεια στο Αμέρικα το 08 και μας πήραν τα σκάγια εδώ το 10. Γιατί κανείς δεν μας είχε ποτέ εξηγήσει πόσο χρήμα αεράτο κοβόταν με κάθε διακοποδάνειο ανάμεσα στις Τράπεζες για να κινείται ο καζίνο-καπιταλισμός της αγοράς του Μιχάλη. Χρήμα που εξαϋλώθηκε όταν έσκασαν κάτι στεγαστικά στο Γουισκόνσιν, και που μας έβαλαν με κάτι PSI για να το αναπληρώσουμε εδώ μετά μία συμμορία υπό τους Μπένι και Σαμαρά, υπό την επιτήρηση κάποιου υψηλού τραπεζίτη πάντα.
Ούτε ποτέ φανταστήκαμε πόσο καταστρέφεται η ιδέα της ψηφιακής οικονομίας όταν τα ψηφιακά της τέκνα γίνονται στοιχεία πλουτισμού (σε ντόλαρς), μέσα από τα ίδια χρηματιστηριακά παιχνίδια που υποτίθεται ήρθαν να καταργήσουν βλέποντας τι έγινε το 08.
Και έτσι φτάσαμε αισίως στο 22 χωρίς καραμέλες και χωρίς φράγκο στην τσέπη, επειδή ακόμα πιστεύουμε ότι το χρήμα του κόλπου Νίξον το 71 είναι κάτι πραγματικό. Και επειδή δεν βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει για να φτιάξουμε πάλι δίκτυα κατανεμημένης εμπιστοσύνης, όπως τότε με τις καραμέλες βουτύρου στην γειτονιά, αφού χωρίς αυτά, δεν γίνεται τίποτα διαφορετικό!
Έτσι είναι ορατός ο κίνδυνος το 23 μας, θα παραπέμπει στο μέλλον πάλι σε κάτι μεσαιωνικά γρόσια 2-3 φεουδαρχών του ίντερνετ ή μιας κακέκτυπης ρεπλίκας του δολαρίου υπό άλλη διεύθυνση (μέσα και τα γρόσια του πολυχρονεμένου μας Σουλτάνου στο καλάθι που θα το διαμορφώνει και σε συνθήκες κρατικού μαυραγοριτισμού). Τα ξέρετε, όλα αυτά που κάνουν τον κάθε χάχα τύπου Λαφαζάνη να εκστασιάζεται, θεωρώντας «αριστερή» την κάθε ακροδεξιά παπαρίτσα που μας σερβίρει ο Πούτιν παρέα με τους Αγιατολάχ και εκείνον τον Μπολονσάριο, κάνοντας ακριβώς ότι και ο Μπάιντεν με το δολάριο.
Όλα αυτά, για να συνεχίζει να διαθέτει ο κατά τόπους Στουρνάρας αεράτο χρήμα από δάνεια, όπως το ευρώ, ίσως και σε μια ψηφιακή του ρέπλικα, που θα δουλεύει ακριβώς όπως και οι καραμέλες βουτύρου αλλά θα παράγεται με τον ίδιο τρόπο, όπως και το σημερινό. Μπας και το σώσει έτσι, λέει, από κανένα συνασπισμό πιτσιρικάδων με μπακάληδες που μπορούν σήμερα νόμιμα να φτιάχνουν πάλι δίκτυα κατανεμημένης εμπιστοσύνης, άμα τύχει και ξυπνήσουν. Τα τρέμει αυτά τα δίκτυα των ανθρώπων ο κάθε Στουρνάρας, από αυτά κινδυνεύει να του κλείσουν όλα τα μαγαζιά και τα παραμάγαζα τους.
Και πλακώθηκαν τώρα στην Ουκρανία για να βάλουν τα σύνορα των γειτονιών, όπου θα έχει ισχύ κάθε ένα νόμισμα παλαιάς κοπής, του κόλπου 71 του Νίξον.
Ηλιθιότητες που δεν κάναμε ούτε σαν παιδιά παίζοντας την εισαγωγή μας στην ψηφιακή οικονομία με τις καραμέλες βουτύρου του κυρίου Τάκη.
Για πες τώρα τι δεν καταλαβαίνεις να δω κάτι.
Γιάννης Χατζηχρήστος
,
Ο Γιάννης Χατζηχρήστος γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα. Αφού αποφοίτησε από το Μαθηματικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Πατρών συμμετείχε στην υλοποίηση σύνθετων έργων πληροφορικής και επικοινωνιών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα για πολλά χρόνια. Από οικογένειες από την μια μεριά συντηρητικών Κωνσταντινουπολιτών (από την πλευρά του πατέρα του) και μελών του ΚΚΕ/ΕΛΑΣ από την άλλη (από την πλευρά της μητέρας του), δραστηριοποιήθηκε στην Αριστερά από τα μαθητικά του χρόνια, το 1973.
Τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε δράση για την εμπέδωση της αμεσοδημοκρατίας στην Αριστερά και την αυτοδιοίκηση. Ενδιαφέρεται για την ανάπτυξη του κοινωνικού μη κρατικού τομέα της οικονομίας ως βασικού μοχλού ανάπτυξης, κυρίως στον πρωτογεννή και τον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς και για την ανάπτυξη νέων μη ιεραρχικών ενεργειακών δικτύων. Τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα του εστιάζονται κυρίως στην Εφαρμογή της δημοκρατίας & της Αμεσοδημοκρατίας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στον Κοινωνικό Τομέα Οικονομίας, στην Ενεργειακή Πολιτική, στις Πολιτικές Υγείας, στην Αγροτική Πολιτική καθώς και στην Πληροφορική και Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Έχει εκδώσει τα βιβλία:
Ανασκαφή στο μέλλον, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006
Το φ του φόβου, μυθιστόρημα, 2014,
