Γιατί να με κατηγορήσετε; | της Βαγγελιώς Καρακατσάνη
Όρμισα στα κύματα και τις κορφές.
Αφέθηκα στο πέλαγος της αγκαλιάς του.
Ακροβάτησα στις βουνοπλαγιές του ΕΙΝΑΙ μου.
Δεν φοβήθηκα τα θαλάσσια τέρατα ούτε τα απόκρημνα γκρεμνά…
Ήξερα τι θα αντιμετωπίσω!
Μέτρησα σωστά τα εμπόδια στο δρόμο μου.
Στη δίνη των ανεμοστρόβιλων κράτησα σταθερά το πηδάλιο.
Αυτό ήταν το όπλο μου.
Συχνόπαιζα τα μάτια μου στην πυξίδα. Δεν χάθηκα.
Δίψασα και χίμηξα στο αλμυρό νερό!
Γιατί να με κατηγορήσουν οι προηγούμενοι;
Τρόμαξα στο απρόβλεπτο:
Κι οι πολεμιστές λιγοψυχούν!
Πολέμησα με θάρρος στα αλώνια που μαρμαρώνουν.
Δημιούργησα όρους και προϋποθέσεις.
Τόλμησα, ναι, τόλμησα.
Τραγούδησα, ζωγράφισα, έκλαψα…
Πείνασα και έφαγα καρπό σάπιο, αλλά καρπό!
Δίψασα και ήπια νερό βουρκωμένο, αλλά νερό!
Πόθησα…
Γιατί να με κατηγορήσουν οι τωρινοί;
Διεκδίκησα και κέρδισα ηττημένη αλλά κέρδισα!
Νοστάλγησα και μελαγχόλησα δυστυχισμένη αλλά ευτυχής.
Κουράστηκα και ξαπόστασα στον καυτό ήλιο, αλλά ξαπόστασα.
Τα μάτια μου αρνήθηκαν το βάθος του ορίζοντα που χάνονταν…
Κρύος ιδρώτας των άστρων έλουσε την ασπίδα μου, χαμόγελο δακρύων σαν σπαθί ομόρφυνε το μέρος της καρδιάς.
Σπόρος μεταλλαγμένος, γόνιμο έδαφος, άνθη ερμαφρόδιτα, φυτό απροσάρμοστο, στυφός καρπός.
Σπόρος δυνατός, έδαφος άγονο, άνθη αυτογονιμοποιούμενα, φυτό προσαρμοσμένο, άγριος καρπός.
Γιατί να με κατηγορήσουν οι επόμενοι;
Φωσφόρισα στο σκοτάδι, μα δεν χάθηκα.
Μαγεύτηκα συνεπαρμένη στα νεφελώματα των άστρων και γαλήνεψα σε άγνωστα τοπία μουσκεμένη στο θερμό θειάφι.
Πάγωσα στις χιονισμένες κουβέρτες και ζεστάθηκα στο σβηστό τζάκι.
Φωτογράφισα τη συνθετότητα των πραγμάτων κα ύμνησα την απλότητα της δημιουργίας.
Έγινα διήγημα και χρονογράφημα, καθρέπτισα τη μελαγχολία της ευτυχίας στην ολότητα της σκέψης
Περπάτησα, γοργοπερπάτησα, έτρεξα, λαχάνιασα.
Ξαπόστασα στον ασκιανό των λεμονανθών το καταχείμωνο.
Λούστηκα στις ανθισμένες αμυγδαλιές της πρώτης άνοιξης.
Λαβώθηκα στον πόλεμο του τρύγου, το κατακαλόκαιρο.
Έτρεξα στα λιβάδια με τις μενεξεδένιες παπαρούνες του φθινοπώρου.
Κι έπειτα, πάλι απ’ την αρχή, ξαπόστασα, λούστηκα, λαβώθηκα, έτρεξα!
Διένυσα μοναχικά την έλλειψη της γης, βυθισμένη στην ακινησία της κίνησης.
Κι όταν είδα καθαρά τις πληγές του κορμιού ανακάλυψα τη δύναμη της ψυχής…
Αναγεννήθηκα από τις στάχτες μου και γέννησα τον καρπό της νιας ζωής!
Γιατί να με κατηγορήσετε;
Aπό την ποιητική συλλογή «Τα αναγκαία»
Βαγγελιώ Καρακατσάνη
.
