Ημέρα μνήμης για τον Κρητικό λαό – 81 χρόνια από τη μάχη της Κρήτης | της Άννας Τακάκη
Κρήτη, Μάης 1941
Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός, η θάλασσα φουντώνει
κι ούτε πουλάκι δεν πετά, δε φθάνει χελιδόνι.
Σύννεφα μαυροσκότεινα τον ουρανό σκεπάζουν,
της συμφοράς πετούμενα τη γης αναταράζουν.
Μυριάδες ανεμόφτερα σκορπούνε στον αέρα,
πέφτουν οι οχτροί σαν τα πουλιά τη νύχτα και τη μέρα.
Βροντούνε τ’ αερόπλανα, σφαράζουνε τα πλάη,
μπόμπες, καπνοί, καταστροφή το Μαυρισμένο Μάη.
Βρουχά τση Κρήτης το θεριό κι ο Ψηλορείτης σέται
κι ο Κρητικός με τ’ άρματα ορμά και δε βαστιέται.
Παπάδες, γυναικόπαιδα στον πόλεμο μπερδέσα
κι όπου δε φτάνουν τ’ άρματα ορμούν με άλλα μέσα.
Aρπούνε πέτρες και ραβδιά, τσουγκράνες, βοσκοράβδια
κι ορμούνε στα μαυρόπουλα τση λύσσας τα κοπάδια.
Μαύρα πουλιά εγέμισεν ο ουρανός τη μέρα
π’ ως πέφτανε λαβώνονταν στον καθαρόν αέρα
από τα χέρια γυναικών και των παιδιών αγριότη
τέτοιο δεν εξανάγινε σ’ όλη την αθρωπότη.
Αγώνας δεν ξανάγινε με θηλυκούς στρατιώτες
απού βαστούνε ρόπαλα, ντουφέκια, ξιφολόγχες,
κι απού κοπέλια αμούστακα με πέτρες και με ξύλα
χυμούν στους μαυροκόρακες να βγάλουν τη μαυρίλα.
Γρες, νιες, παπάδες στ’ άμφια ντως όλοι εφ’ όπλου λόγχη
κι η Κρήτη αναρμάτωτη στου ναζισμού την κόχη.
Μια κορασίδα Κρητικιά, που ’χει αντρειά κι ολπίζει,
ντουφέκι έχει και βαστά, γοργά γερά τ’οπλίζει.
Κι ως πέφτανε σαν γέρακοι οι γερμανοί φαντάροι,
ρίχνει αστραπή τσι σφαίρες τση, κι όποιον ο χάρος πάρει.
Κι ένας ξινός απού ’τονε μισοαποθαμένος,
πριν κλείσουνε τα μάτια ντου, πομένει ξεσταμένος,
σαν είδε το βυζάκι τζη π’ ένα κομπί τσ’ανοίγει
άχι, ποιος το περίμενε ’πο κορασιά να φύγει;
Κι ώστε να ’ρθει ξημέρωμα κι άλλοι γεράκοι πέσου,
φαντάροι από το μέτωπο φτάνου να τσοι τελέψου.
Άλλοι κουτσοί, άλλοι κουλοί, κι άλλοι’ναι λαβωμένοι
μα δε λογιάζου λάβωμα, γιατί ’ναι σκλαβωμένοι.
Σαν είναι για τη λευτεριά, ο πόνος ποξεχνάται,
ο ανδρειωμένος δε λιγά, μήτ’ έχει να φοβάται…
.
19 Μάη 2022
Άννα Τακάκη
.
.
