O μελίτακας, του Αντώνη Κουκλινού
Ασήμαντο στα μάθια μου, το μπόι σου. Δυό μαύρες κουκίδες ενωμένες, γ’ αυτό σε λένε και μελιτακομέση, με δυό κεραίες στη μούρη, και μικροσκοπικά ποδαράκια. Αγλακάς να προλάβεις…. Στένεσαι, αφρουκάσαι, στρίβγεις ζερβά, δεξά, κουβεδιάζεις με τσι συντρόφους σου, και συνεχίζεις.
Ίντα μηχανή σε κατασκεύασε, να χεις έτσα δύναμη.
Ξανοίγω σε να κουβαλείς τη (μ)πέτσα του ψωμνιού, να τη περνάς από ένα σωρό εμπόδια, για να τη καταχωνιάσεις εκειά… Στα υπόγεια τση φωλιάς σου.
Ο καρπός απ’ το κριθάρι ξεπερνά το μπόι σου, μα όπου δυσκολεύγεσαι, το βολοσέρνεις και το πας κώλο, κώλο. Όπου βρείς πράμα βαρύ, ντελόγω καλείς τη ν’ εργαθιά και ούλοι μαζί το σέρνετε και το πάτε στο χωργιό σας. Έχεις να θρέψεις το σόι σου, κι ανεμαζώνεις να ξεχειμωνιάσεις.
Ζηλεύγω την εργατικότητά σου μα και την εντιμότητά σου. Όπου παντήξεις συνάδελφο το νε καλημερίζεις με αγάπη, πρέπως δε βαστάτε κακίες και μίση μεταξύ σας.
Ένας εργατικός λαός είσαι κι εσύ… Καταπιεσμένος; δε γατέχω.
Εσύ δε κάνεις μεροκάματα. Δε πλερώνεσαι μηνιάτικο και να μη ντα βγάνεις πέρα, να μη μπορείς να ζήσεις.
Εσείς τα βάνετε σ’ ένα σακούλι ούλοι μαζί; Δουλεύγεις για να ’χεις να περάσεις στα δύσκολα, ο κόπος σου δε χάνεται.
Έχεις το κομπόδεμά σου σίγουρο.
Το σύστημα σου δε φορολογεί, δε χρειάζεται τσι τράπεζες και τσι πολιτικούς.
Κατασκευάζετε τσι φωλιές σας όπου θέτε και σα σε βολεύγει , δε σας σε ζυγώνει κιανείς.
Καταλαβαίνω πως κι εσύ θα ν’ έχεις αφεντικά να ταϊζεις. Μα μια ολιά… δε ν’ είναι οσά και μας.
Σα και μας τσι λογικούς, τσι σπουδαγμένους.
Τσι αθρώπους απου δε ‘γαπούνε, δε σέβουνται και δε μονιάζουνε.
Τσι καταπιεζμένους απου δε σηκώνομε κεφάλι να αντιδράσομε.
Τσι σοφούς αθρώπους, που έχομε νόμους και τσι καταπατούνε, οι ίδιοι απου τσι γράψανε.
Εμείς μια ζωή μπόθωμε να χτίσουμε και το σπίτι δικό μας δεν είναι.
Εμάς τα ίδια μας τα αφεντικά, είναι οι χειρότεροι οχτροί μας. Μας αρπάξανε τη γη, το νερό, το ν’ αέρα. Εχάσαμε τσι δουλειές μας, και το χειρότερο; Την αυτοεκτίμησή μας.
Μυρμήγκι μικιό, ασήμαντο, εζήλεψά σου.
Εγώ που άμα φυσήξω μπορώ να σε εξαφανίσω, δεν βρίχνω τη δύναμη να αντισταθώ μέσα μου. Να γενώ ένα μικιό μελιτακάκι. Με ένα ψιχάλι δύναμη, που άμα τη διαθέσω σωστά, μπορεί και να σου μνιάσω. Να αλλάξω τον κόσμο, να αλλάξω νοοτροπίες…
Να γενώ το παράδειγμα τσ’ αδερφοσύνης και τση ομαδικότητας.
Ένας για όλους, και όλοι για έναν!!!
Αντώνης Κουκλινός
