Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή | του Μιχάλη Στρατάκη Γενάρης μήνας. Κρύο πολύ, κι ασταμάτητη βροχή, το πρώτο που θυμούμαι. Λασπόνερα στο χαλικόδρομο απού γιαλίζανε στσ’ αχτίνες του φεγγαριού σαν κομματάκια από ’να μεγάλο καρφίχτη που ʼχε πέσει από τον ουρανό κι είχε γενεί θρύψαλα στα χαλίκια. Είχε βραδιάσει από ώρα, το δεύτερο που θυμούμαι. Κι ήτανε το σκοτίδι πηχτό,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τρία πράματα θυμούμαι από τα παραμύθια που άκουγα στα μικράτα μου | του Μιχάλη Στρατάκη Το πρώτο είναι η θειά μου η Καλλιόπη Μαράκη που μας τα ’λεγε. Η θειά μου η Καλιόπη ήτανε γυναίκα του μπάρμπα μου του Σταύρου, και σε αυτούς ανήκε η κάμαρη που είχαμε νοικιάσει και παλεύαμε να στριμωχτούμε στους τέσσερις τοίχους της, οι γονέοι μου,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αυτό που λες «ξαλάφρωσα», εγώ το λέω «γράφω» | του Μιχάλη Στρατάκη Ετούτες τις αράδες τις έγραψα, γιατί ήθελα να ξαλαφρώσω. Θέλω να τα πω, για να μη πλαντάξω… Είναι φίλος μου. Ένας από τους πολλούς που έχω. Είμαι φίλος του. Ο μοναδικός που έχει. Ήτανε νοικοκύρης δαχτυλοδειχτούμενος στο χωριό του και σ’ ολόκληρη τη Μεσσαρά. Με πολλά καλιμέντα, γινομέναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το κόκκινο δεντρό | του Μιχάλη Στρατάκη Κοντοσιμώστε μου, γιατί έχω να σας πω μια αληθινή ιστορία, που έχει να κάνει με τα Χριστούγεννα, με μένα και με το ξύπνημα του Χρέους του Αθρώπου και της Αριστεράς εντός μου. Δώδεκα χρονών ήμουνα. Το θυμούμαι, γιατί πρώτη φορά είχα φορέσει στην κεφαλή μου το μαθητικό καπέλο της πρώτης τάξης της ΕμπορικήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σεβαστέ μου παππού | του Μιχάλη Στρατάκη Σεβαστέ μου παππού, ξανοίγω τον ουρανό και πέμπω του ένα φιλί, κατέχοντας πως στην άγια κι αγαπημένη χέρα σου θα καταλήξει. Αιστάνομαι την ανάγκη να σου μιλήσω απόψε. Μόνο σε σένα θέλω να μιλήσω, γιατί μόνο εσύ μπορείς να με καταλάβεις. Όλοι οι ποδέλοιποι, σαν ακούσουνε αυτό που θέλω να σου μολοήσω, θεοκούζουλοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο κερατάς του χωριού | του Μιχάλη Στρατάκη Για να σκαρφαλώσω στην κορφή του Στρούμπουλα και να προσκυνήσω τον Τίμιο Σταυρό εξεκίνησα, μα στο μιτάτο του φίλου μου κατέληξα. Οι αέρηδες εφταίγανε, απού εξεσηκώνανε και τα χαλίκια από τη στράτα, κι η μπόρα απού εξέσπασε κι έφερε μου το μαντάτο πως θα κλουθούσανε κι άλλες συναδερφές τση. Επογιάγυρα, το λοιπόν,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το χωριό που γεννήθηκα είναι οι Γκαγκάλες | του Μιχάλη Στρατάκη Κακόηχο όνομα, ακαταλαβίστικο, δίχως παραπομπές σε παραδεισένιους τόπους ή, έστω, σε μαρμαρένια αλώνια όπου ποταμοί τρέξανε τα αίματα Τούρκων καταχτητών μακελεμένων από κατσούνες Γκαγκαλιανών ημίθεων. Στον καρποφόρο μεσσαρίτικο κάμπο είναι κουκουβισμένο το χωριό μου, εκεί που σμίγουν και σφιχταγκαλιάζονται οι αέρηδες του Ψηλορείτη και των Αστερούσιων βουνών, εκεί πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Δευτεροούλης που εκοντοσίμωνε τ’ Αυγούστου, σαν κι εδά ήτανε | του Μιχάλη Στρατάκη Την κάψα, τα σταφύλια και τη Λουλούδη θυμούμαι. Μια δεκαριά χρονώ ήμουνε δε θα ’μουνε και κανά χρόνο μικρότερη μου ήτανε η γειτονοπούλα μου, που στοίχειωνε τον ύπνο και τον ξύπνιο μου. Έρωτας μέγας και ανομολόγητος, τουλάχιστο από τη μεριά μου. Για τη μεριά της, ποτέ μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπορεί να ’φταιγε και η ρακή | του Μιχάλη Στρατάκη Αν μου ήτανε μπορετό, ετούτες τις αράδες δεν θα τις έγραφα σε χαρτί, μα θα τις σκάλιζα σε βράχο, για να μπορούνε να τις διαβάζουνε εκείνοι που γιγνώσκουν ά αναγιγνώσκουν… Κατέχω πως δεν είναι πολλοί, μα μια μέρα πολλοί θα γενούνε… «Εγώ, μρε, είμαι άθεος;» μου ’πε και τα μάθιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
