Άλλες πορείες | του Μανώλη Λυκάκη Φόρεσε το αγνό σου μεσοφόρι, κοιμήσου, μη θυμάσαι τα καράβια και το φεγγάρι το χρυσό του Κονιράγια,* που το κοιτούσαμε στην πλώρη. Δεν στρέφει η δική μας η προπέλα, θάμπωσε και το παλινώριο,* βουνό η απόσταση πελώριο, της Τοcopilla* πιο κοντά ’ναι τα μπορντέλα. Έπαψα να πιστεύω πια στο χθες, άλλο μη μετράς μέρεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Άλφα Κενταύρου | του Μανώλη Λυκάκη Από αγάπη μακρινή κι από καιρό φυλάγου, πορεία και στίγμα τα ’χασα στη μέση του πελάγου. Ένα μου δάκρυ κύλισε στον δείκτη τ’ Αστρολάβου,* πόσο και πάλι με πονά το Άλφα του Κενταύρου.* Κι αυτό στην πλώρη, της νυκτός τ’ αδύναμο φανάρι, μες στο σκοτάδι ξεγελά, πλάνης χαρά μου δίνει, θαρρώ μαζί πωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η μοναξιά των ναυτικών | του Μανώλη Λυκάκη Βραδιάζει πάλι κι η σιωπή, βαριά καθώς ηχεί, αχ, πόσο είν’ αβάσταχτη και πόσο με φοβίζει, όπως την άγρια του θεριού της ζούγκλας την κραυγή, την ώρα που τεντώνεται κι αδιάκοπα μουγκρίζει. Χρόνος οι νύχτες γίνονται σε μια στενή κουκέτα, κι απλώνει γύρω μας βαθιά κι υγρή μια φυλακή και μοιάζει τούτηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Vera Cruz | του Μανώλη Λυκάκη Κάποια φορά στο μακρινό πόρτο του Vera Cruz, σε ένα μπαρ που σύχναζαν τα βράδια ναυτικοί και βρίσκανε να ξεχαστούν μια γυναικεία αγκάλη, μια πάντα μόνη κάθονταν γυναίκα σκεφτική. Θλιμμένο ήτανε πολύ τ’ όμορφο πρόσωπό της! Σ’ ένα μικρό που φόραγε στο στήθος μενταγιόν, ένα καράβι λίκνιζε σε μια χρυσή καδένα, καθώς μπροστά τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μπραζίλια | του Μανώλη Λυκάκη Πρόσω ξανά ολοταχώς τραβάμε για Μπραζίλια, των ταξιδιών την ποθητή χώρα των ναυτικών, μπροστά μας απομείνανε ακόμη λίγα μίλια, με κόντρα τους παράξενους καιρούς των τροπικών. Δεν τους ακούς που τραγουδούν με νοτισμένα λόγια, σκυμμένος είσαι συνεχώς σ’ ένα ανοιχτό χαρτί, στοιβάζεις τα φορτία σου, καφέ, καπνό και σόγια, και έχεις μες τους αριθμούς τωνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον άταφο αειναύτη | του Μανώλη Λυκάκη Κάποτε σε μια θάλασσα θα ’θελα να ταφώ, να μου κροσσάρουν* το κορμί καράβια και γαλέρες, να μην υπάρχουν δίπλα μου βράχοι, στεριές και ξέρες, να με τραβούν τα ρεύματα στον άγριο ωκεανό. Μνήμα στενό με μάρμαρα δεν θέλω μες στα χόρτα, άγνωστος προς το άγνωστο να φεύγω να τραβώ, «ενθάδε κείται» νοεράΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
SOS | του Μανώλη Λυκάκη Σ’ ένα ταξίδι μαγικό του παραδείσου, κάλμα καιρός κι όμως με πέταξε στον βράχο, εκπέμπω «SOS» στο σκότος της αβύσσου, στον χάρτη τελευταίο στίγμα γράφω. Η σκουριασμένη μες στο στρίτσο* της καδένα θαρρώ πως τον λαιμό μου ’χει τυλίξει, δεν είναι πιο φρικτό ναυάγιο κανένα, το ίδιο τ’ όνειρό μου μ’ έχει πνίξει. Θολά νεράΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ταξίδια ωκεάνια | του Μανώλη Λυκάκη Μόλα και βαρεθήκαμε τόσο καιρό στο πόρτο, πάει κι ο κάβος ο πρυμνιός, γλίστρησε στον αφρό, εμείς που αλμυρό νερό μυρίζουμε στο χνώτο, θάλασσα μόνο ξέρουμε, πέλαγος κι ουρανό, ένα κουμπάσο* ανοιχτό να περπατά στον χάρτη, του θερμαστή τον κάματο μέρες στη μηχανή, τ’ απέραντο τ’ ωκεανού, τον στεναγμό του ναύτη και μια στεριάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στον Κωστή Παλαμά | του Μανώλη Λυκάκη Σε γύρεψα ω! ποιητή, με τ’ άγιο καλαμάρι, που χρόνια αποτύπωνε την άχραντη λαλιά σου, (όψη Αγίου θύμιζε και μόνο η θωριά σου) σε βρήκα στα ποιήματα, στων στίχων σου τη χάρη. Άγρυπνος στα ξορκίσματα της πίκρας μου να βγει, ανήμπορος ακούμπησα στο χάος της ψυχής σου, όμηρος εθελούσια της αύρας της γραφήςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
