Τα χαμίνια | του Γιώργου Ηρακλέους Πάντα αγαπούσα τα χαμίνια, όταν κατέβαιναν τα σκαλοπάτια του σπιτιού και έπαιρναν τους δρόμους που δεν βγάζουν πουθενά. Τα ατίθασα μάτια τους, τα στιχάκια τους και τα συνθήματα στους τοίχους, την τρέλα μαζί και την τόλμη μπροστά στο ανέφικτο, το να ζεις και να πεθαίνεις κάθε μέρα, αυτό πιο πολύ μου άρεσε… Πάντα αγαπούσαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για το τίποτα | του Γιώργου Ηρακλέους Χαίρε, γιατί ξυπνάς πολύ νωρίς το πρωί και γυρίζεις αργά το απόγευμα, πτώμα! Ο κόσμος αρχίζει μόνο μια στιγμή και τελειώνει αμέτρητες φορές… Ανασαίνω τον χρυσό αγέρα της ψυχής και μετρώ τη ζωή μισή, ούτε ένα δάκρυ στα μάτια, μια σκοτεινή μορφή τα στέγνωσε… Στο γραφείο όλοι κρεμασμένοι από τους υπολογιστές χτυπούν ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όταν… | του Γιώργου Ηρακλέους [Για τα 32 χρόνια από την αναχώρηση του Γιάννη Ρίτσου]. . Όταν τα μάτια μας μιλήσουνε με το ίδιο βλέμμα, όταν τα χείλια ξεστομίσουνε αντίθετα λόγια, όταν το καράβι της μοίρας ταξιδέψει με άδεια τ’ αμπάρια κατευθείαν στον βυθό, όταν ο άνθρωπος δεν θα είναι πια πραμάτεια κανενός, θα σου φανερωθώ, ψυχή χωρισμένη από τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πέρασμα | του Γιώργου Ηρακλέους Από δω πέρασε μες στη βροχή ο τυφλός γέροντας ικέτης με βρεγμένα τα παλιά του ρούχα, το μικρό κορίτσι με τ’ αγκάθια στα μαλλιά, που έβαζε σημάδια στους δρόμους τα καμένα σπίρτα της μικρής μας ζωής… Σε τούτο το πέρασμα περνάνε οι οργισμένοι πρόγονοι, οι αθώοι και οι ένοχοι, οι εύφλεκτες ψυχές, οι γενναίοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παραμονή γιορτής | του Γιώργου Ηρακλέους Το κοριτσάκι με τα σπίρτα πουλάει απόψε αναπτήρες, τους πέντε ένα ευρώ, φοβισμένο, με λείο το δέρμα του σαν το βότσαλο, πριν ξεπαγιάσει στους δρόμους, παραμονή γιορτής. Ο Ολιβερ Τουίστ κοιμάται με το πλάι, χαμογελάει κι ονειρεύεται, δίπλα στα κόκκινα σταμνιά με το κρασί του γέροντα, του μαστροπού που διαφεντεύει τα παιδιά… Γράφω μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Σκηνές από το μέλλον | του Γιώργου Ηρακλέους Όμορφα μάτια, χείλη κοραλλένια, αρώματα μιας πένθιμης λιτανείας, κάηκαν οι κήποι μες στους ψαλμούς της Παρασκευής. Πίσω από τα παραθυρόφυλλα αγριωποί οι πρόγονοι πυροβολούν το σήμερα! Γέμισε ο κόσμος ανορθόγραφες λέξεις, πώς να γράψεις στον ουρανό τη λέξη ελευθερία; Τι μοναξιά είναι αυτή που παίζει στο ταξίμι του ο μουσικός τηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μιλώ | του Γιώργου Ηρακλέους Μιλώ με την υπομονή της ρίζας του δέντρου, με το αγιασμένο νερό των μυστηρίων, κρατιέμαι στ’ άσπρο χαρτί και το μολύβι μου, δε σε προλαβαίνω ζωή, δε σε προφταίνω… Μιλώ με τη μοναξιά των κυμάτων, με τα αέναα σήματα του ανέμου, για τις χαμένες γενιές και κείνες που θα ’ρθουνε. Αγγίζω τον θυμό των θεώνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κυριακάτικες εικόνες σε μια λαϊκή συνοικία | του Γιώργου Ηρακλέους . Το πέρασμα της βροχής πότισε το χώμα, είπα να σταθώ κι όλη η γη δεν είχε καρέκλα, μέσα μου ένας υγρός άνεμος να μυρίζει ναφθαλίνη, ούτε ένα «ευχαριστώ» δεν άκουσα ως τώρα, βιαστικές οι εποχές κι εγώ πάντοτε αργούσα… Λίγο να κοιτάξεις από το παράθυρο θα ακούσεις καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το λευκό λουλούδι | του Γιώργου Ηρακλέους Το ποίημά μου το λευκό λουλούδι είναι μια έκκληση στον άνθρωπο να ξαναβρεί την αγάπη για να ζεστάνει την καρδιά και να ομορφύνει τη ζωή του. Το λευκό λουλούδι Βοήθησέ με να γυρίσω τις σελίδες της μοίρας, να με γνωρίσεις και να σε γνωρίσω, τον ίδιο πόνο σου, πονώ κι ο κόσμος γύρωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
