By:
On:
In: Αφιερώματα, Ποίηση

Γουόλτ Γουίτμαν, ο απείθαρχος, αισθησιακός, κόντρα στο κατεστημένο ποιητής της Αμερικής, που προκαλεί και σήμερα… σεισμικές δονήσεις «Γιορτάζω τον εαυτό μου, και υμνώ τον εαυτό μου,…». Με αυτή τη φράση άρχιζε «το τραγούδι του εαυτού μου» στα «Φύλλα χλόης» (Leaves of Grass) την 4η Ιούλη 1855 (εβδομήντα εννέα χρόνια μετά τη Διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αμερικής), με τα οποία οΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: O τόπος μας, Κείμενα

Οι σταγόνες τση βροχής | του Αντώνη Κουκλινού . Δυό καμεράκια σπίτι είχενε κ’ ένα παρακούζινο, ίσα, ίσα να μαγερεύγουνε κ’ ένα σοφρά να καθίζουνε να τρώνε. Το χειμώνα, άστα αξεκαθάριστα… Πέρα, πόδε, βάνανε λεκανίδες να στάσει το νερό απου το δώμα και κάθα ντίς και ντάι εξεσέρνανε τα κρεβάθια να μη γραίνουνται οι πατανίες και τα γιοργάνια. Φτωχοί αθρώποιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Φυγή | της Άννας Τακάκη . . Εκείνο το ταξίδι που γοργός κυματισμός, σου ’γνεθε να σαλπάρεις δε το ’φερνε ακόμη ο καιρός δε τ’ όριζε ο πλατύς ωκεανός μα δίψαγες βουτιά φυγής να πάρεις. Κάτω απ’ τις στέγες μαραζώνουν οι ψυχές, κάτω απ’ τις θάλασσες νωθρά γλιστρούν τα ψάρια. Φτεροκοπούν του κόσμου οι εποχές τα ρούχα σου ματώνουν οιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Αφιερώματα

30 Μάη 1941 «Υπεξηρέθη η γερμανική σημαία». Δυο παλληκάρια κατέβασαν το σύμβολο του ναζισμού από την ακρόπολη «Τα προπύλαια της Αντίστασης» Στον ΓΛΕΖΟ και στον ΣΑΝΤΑ Κάποτε οι πράξεις των ανθρώπων, έργα τέχνης είναι: Δυο παλικάρια διέσχισαν μια νύχτα όλο το θάνατο, έριξαν τον αγκυλωτό σταυρό απ’ τους ώμους των αιώνων, κι έστησαν δυο καινούριους κίονες στο ναό της Παλλάδος.ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Facta non Verba

 Facta non Verba | Mας κάψατε! Να φύγετε! Να πάτε αλλού! | του Διογένη Σινωπέα . Κάθε καλοκαίρι επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Ο ίδιος πόνος, χωρίς να παίρνονται ουσιαστικά μέτρα, αφήνοντας ξέφραγο αμπέλι τα δάση μας, βορά στα σχέδια των καταπατητών, βορά στην ανευθυνότητα των ανεγκέφαλων γραφειοκρατών. Η οδύνη για τις ζωές, τα χωριά, το βιος, τους κόπους μιας ζωής,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Μεγάλο Γράμμα | του Τίτου Πατρίκιου (απόσπασμα) . Πρέπει να σου μιλήσω… Δίχως σκιάδι στα μάτια, δίχως μάτια που ν’ απαντούν στον πρωινό σου χαιρετισμό, μέναμε όρθιοι όταν ο ήλιος πυρπολούσε βράχια, βλέφαρα, καρδιές, όταν μες στη βροχή τη νύχτα ξεκλέβαμε μια μακρυνή μουσική, κι όμως με το μάγουλο πάντα μες στη ζεστή σας παλάμη, ακόμα κι όταν την τραβούσατεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Και στην αθάλη του καιρού, Λασίθι, Τόπος Μέγας | της Ζωής Δικταίου . Λύνεται ο κύκλος της ζωής λες κι είναι ίσιος δρόμος σκοντάφτω, χάνω το κερί, το χέρι στο μαχαίρι δεν είναι για το εφτάζυμο, δεν είναι για τον άρτο, μήτε και για τ’ αντίδωρο ή για χατίρι αγάπης, μα στο μεγάλο χαλασμό φίλος μου κι αδερφός μου. ΘεριάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Μεγεθυντικός φακός, Μουσική

Tο περιώνυμον τρίχορδον | του Μιχάλη Λουκοβίκα Ότι είναι η κιθάρα για το Flamenco, είναι και το μπουζούκι για το ρεμπέτικο: ο ήχος τους είναι ο απολύτως αναγκαίος όρος – sine qua non, που λένε – για την ερμηνεία είτε του ενός, είτε του άλλου είδους. Και όμως, τα όργανα αυτά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ακατάλληλα μάλλον για τέτοια μουσικάΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…

By:
On:
In: Ποίηση

Ξερόκλαδα | του Θεοχάρη Παπαδόπουλου Πέσανε στο χώμα τα ξερόκλαδα, τα πάτησαν και βγάλανε κραυγή. Στερήθηκαν για μήνες το νερό. Μαύρο το χώμα που μεγάλωσαν. Τώρα που πέσανε στη γη, ψάχνουν μια σπίθα, να πέσουν μέσα στη φωτιά, να γίνουνε προσάναμμα, για την καινούργια γέννα, που θα χιμήξει σα θεριό, τον κόσμο για ν’ αλλάξει. Θεοχάρης Παπαδόπουλος . Ο ΘεοχάρηςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…