Τσ’ αγάπης οι λεμονανθοί… | του Αντώνη Κουκλινού Μεγαλοβδομάδα… Πόνος ψυχής για το Θείο Δράμα…. Νηστεία και εκκλησία… Οι νοικοκεράδες ανεσκουμπώνουνε τσι μανίκες, για να προλάβουνε τσι δουλειές. Κάθα μέρα τση Μεγαλοβδομάδας και άλλος διγαβρές, σάμε το Μεγάλο Σαββάτο. Τη Μεγάλη Παρασκή, θα πχιάσουνε τα ξωμονάστηρα και τα κοιμητήρια να θυμνιάζουνε. Στην Εκκλησά θα στολίζουνε τον Επιτάφιο οι κοπελιές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Πόλεμος | του Ειρηναίου Μαράκη Η σφαίρα πήγαινε κατευθείαν στο κεφάλι. Είχε στοχεύσει σωστά, σχεδόν χωρίς να βλέπει. Από μικρός στα κυνήγια στα δάση της πατρίδας του, ήξερε τα ευαίσθητα σημεία, εκείνα που σε ζώα κι ανθρώπους, φέρνουν το θάνατο και δε δίστασε στιγμή. Όμως, λίγο η κούραση ή μια ζάλη, λίγο μια απότομη ριπή του αλβανικού αέρα και κάπωςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Καλημέρα αγάπης | του Αντώνη Κουκλινού Άθρωπος που δε σέβεται και δεν υπολογίζει, ούλα τα πλούτη να βαστά, δεκάρα δεν αξίζει. Μιa μαντινάδα μου που εκφράζει τον προβληματισμό μου για τη συμπεριφορά μας… Ο άθρωπος εκφράζει τη σκέψη ντου πολλές φορές, με λάθος τρόπο. Εύχεται απλόχερα και καταργιέται με μεγάλη ευκολία. Σε ότι συμφωνεί ή διαφωνεί, ακόμη κι αν δεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα ξερά κουκιά | του Μιχάλη Στρατάκη Εκειά που ανεμογύριζα στην αγορά του Μεγάλου Κάστρου, τα μάθια μου εσκαλώσανε σ’ ένα τσουβάλι με ξερά κουκιά κι εκειά επομείνανε, παίρνοντας παραμάσκαλα και το νου μου. Δε πα να χάλιε η αγορά από την τραβάγια των μπακάληδων και των περασάρηδων, εγώ πράμα δεν εγροίκουνα. Ο νους μου είχε ξαναμολάρει στση κορφές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το κάλεσμα των παιδιών | του Παναγιώτη Μηλιώτη Μέσα στ’ όνειρό του, έπειτα από δέκα νύχτες, επάτησε με το πόδι του την αλάνα που ’παιζε παιδί, για να θυμηθεί τις χαρές που έζησε από τη μπάλα και τις εκμυστηρεύσεις αλλά και τις τρομάρες που ’παιρνε από τα σκληρά κι ασυναίσθητα φερσίματα των συνομηλίκων του. Περπάτησε ως εκεί που κατέληγε τοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Όψη θλιμμένη… | του Αντώνη Κουκλινού Τόπος ψυχρός από συναίσθημα η καρδιά μας. Μια φιγούρα θλιμμένη, το από μέσα μας. Η προχειρότητα χειραγωγεί το αγαθό, τση καλής συμπεριφοράς. Μέλημά μας, η ατσαλάκωτη εικόνα μας. Το ντύσιμο και η εμφάνισή μας, πρώτα απ’ όλα. H εποχή της δηθενιάς, του ωχαδερφισμού… Όλα λειτουργούν μέσα από ένα, μεγεθυντικό φακό. Πλουμισμένοι με τεχνολογικές ευρεσιτεχνίες,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Για τη νοστημιά του φαγητού | του Μιχάλη Στρατάκη Κοντοσιμώσετε, γιατί έχω να σας πω μια ιστορία, απού ‘ναι αληθινή από την πρώτη λέξη, ίσαμε την τελευταία. Για τη νοστημιά του φαγητού θα σας μιλήσω. Αφορμή για να σας τα πω, μου ‘δωσε το γεγονός ότι η καλοπαντρεμένη μου είχε κατεβεί το μεσημέρι στο Μεγάλο Κάστρο για να πουσουνίσει. ΕίχεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το άδικο | του Αντώνη Κουκλινού Νοικοκερά και μερακλίνα η Ζουμπουλιά… Το στεροβύζι από τσι τέσσερεις τσούπρες του μπάρμπα Μηνά του μακαρίτη. Όσο ήζενε η μάνα τζη, δεν ήκανε άλλο πράμα μόνο να τσ’ αρμηνεύγει. Το πλεχτό, το αργαστήρι και το μαγεργιό. Οι τρεις αδερφάδες τση εξενοπαντρευτήκανε ογλήγορα και επόμεινε η Ζουμπουλιά να γεροντοκομίσει τσι γονέους τση, ’σάμε που φύγανεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ρασίδι του παππού | της Άννας Τακάκη Ρασίδι ή ρασούλι ήταν ένα χειμερινό καθημερνό επανωφόρι με κουκούλα, φτιαγμένο από τρίχα κατσίκας, που φορούσαν οι άνδρες όταν βγαίνανε έξω στα χωράφια. Ήταν ένδυμα βαρύ, ανθεκτικό και αδιάβροχο, άντεχε σε όλες τις καιρικές συνθήκες, και προστάτευε τον αγρότη ή το βοσκό σε κάμπους και σε όρη. Ρασίδια φορούσαν κι οι στρατιώτεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
