Οι καλημέρες τση καρδιάς | του Αντώνη Κουκλινού Εποκατάστεσε τα ζούμπερα, ήκαμε τη λάτρα του σπιθιού τζη, ελαντούρισε την αυλή, επότισε τσι βγιόλες κι εδά ήρθενε η γ’ ώρα του πλεχτού. Λεβεντογυναίκα στα νιάτα τζη, μα κι ακόμη κι ας κοντοσιμώνει τα εβδομήντα πέντε. Νοικοκερά απού δε μπαν’ άλλα, χρυσοχέρα και γλυκομίλητη γυναίκα. Δεν αφέγγει καλά και καθεκλώνει μπροστά στοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι σταγόνες τση βροχής… | του Αντώνη Κουκλινού Δυο καμεράκια σπίτι είχενε κι ένα παρακούζινο, ίσα – ίσα να μαγερεύγουνε κι ένα σοφρά να καθίζουνε να τρώνε. Το Χειμώνα, άστα αξεκαθάριστα… Πέρα, πόδε, βάνανε λεκανίδες να στάσει το νερό απού το δώμα και κάθα ντις και ντάι εξεσέρνανε τα κρεβάθια να μη γραίνουνται οι πατανίες και τα γιοργάνια. Φτωχοί αθρώποιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το τραίνο της κακομοιργιάς | του Αντώνη Κουκλινού Επάντηξε η λογική, στη στράτα με την έχθρα, κι αντίς για το χαιρετισμό, πχιάνει από χάμε πέτρα. -Αλάργω φύγε λογική, μη μου ξαναπαντήξεις, ότι κι α κάνεις κάτεχε, πως δε θα με τυλίξεις. -Κάτσε να κουβεδιάσομε κι άσε τη πέτρα χάμε, οι ώρες είναι δύσκολες, για τα παιδιά το κάμε. -Δε θέλωΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι εργολάβοι του Χρονιάρη | του Μιχάλη Στρατάκη Άντε να ξεφύγουμε λίγο από τα γινάτια της πολιτικής, γιατί έχουμε και μια αθρωπιά που κοντεύει να αλεστεί η κακομοίρα στις μυλόπετρες των εκλογών και του πετροπολέμου τους, που όπου να ’ναι θα μας ξεκαυκαλώσει όλους. Αφορμή για να ξεγλυστήσω από τα «γιούργια και τους φάγαμε», είναι η καλοπαντρεμένη μου που μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Από το χτες, στο αύριο με όχημα την τέχνη | της Ζωής Δικταίου Αφιερώνεται στον Γιώργο Παναγιωτάκη Με μια αίσθηση αθωότητας, με ποιητική αρετή, και ανοιχτά τα τερτίπια του λογισμού, το Λασίθι από φυσικό θέαμα γίνεται τέχνη με τον χρωστήρα του Γιώργου Παναγιωτάκη σε μια προσπάθεια διηγηματικής απόδοσης του γενέθλιου τόπου. Τα έργα του, με έντονα ονειρικό χαρακτήρα, όχι μόνοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Είχενε το χάζι ντου | του Αντώνη Κουκλινού Εστεκούλιζα στη μ-πόρτα να λιαστώ μνια ολια, μνιας και πρόβαλε ο ήλιος ωσάν τον κλέφτη, οπίσω από τ’ ανέφαλα. Περαστικός εκοντοστάθηκενε ο μπάρμπας να με καλημερίσει κι επχιάσαμε τη κουβέντα. -Καλημέρα ανίψο… ίντα μρε γίνεται πως τα πας. -Καλά τα λέμε μπάρμπα… εβγήκα όξω να λιαστώ σαν το χοχλιό χαχαχα! Ξανοίγει μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Εμποροραφείον Γεωργίου Τακάκη | της Άννας Τακάκη Τα μάτια της ψυχής μου εκεί πάνω ακόμη εστιάζουνε. Στη μεταλλική ταμπέλα πάνω από την είσοδο: «Εμποροραφείον Γεωργίου Τακάκη». Μεγάλωσα κι εκεί. Με τις καρούλες, τους πήχες, τα ψαλίδια, τα υφάσματα, τα έτοιμα ανδρικά ενδύματα. Με τον πατέρα να έχει μόνιμα το μέτρο κρεμασμένο στο λαιμό του, και με την καρφιτσοθήκη στο μπράτσοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι ρυτίδες της ψυχής | της Ιφιγένειας Μανουρά Βρεθήκαμε προχθές το βράδυ μια παρέα και οι συζητήσεις μας στράφηκαν γύρω από το επίκαιρο θέμα των εκλογών. Πιο συγκεκριμένα, πώς ψηφίζει ο Έλληνας. Δηλαδή ότι η ψήφος, αρκετές φορές δίδεται όχι με βάση την ιδεολογία, αλλά σε συγγενείς, φίλους, γνωστούς και σε αυτούς που υπάρχει υποχρέωση. Θυμήθηκα λοιπόν ένα περιστατικό πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Μια επεισοδιακή φωτογράφηση… | του Αντώνη Κουκλινού Φουργιόζος εμπήκενε στο μαγαζί μου ο μπάρμπας, γύρω στα 70. Ήρθενε βγιαστικός να βγάλει φωτογραφίες… -Γεια σου Κουκλινέ, άναψε τα φώτα, να με φωτογραφήσεις και να με βγάλεις κοπελιάρη γροικάς; -Ίντα φωτογραφίες θες μπάρμπα; -Έληξε το δίπλωμά μου και δεν το πήρα χαμπάρι μρε φίλε και σα δε με στέσανε ποθές να μεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
