Το τραίνο της κακομοιργιάς | του Αντώνη Κουκλινού
Επάντηξε η λογική, στη στράτα με την έχθρα,
κι αντίς για το χαιρετισμό, πχιάνει από χάμε πέτρα.
-Αλάργω φύγε λογική, μη μου ξαναπαντήξεις,
ότι κι α κάνεις κάτεχε, πως δε θα με τυλίξεις.
-Κάτσε να κουβεδιάσομε κι άσε τη πέτρα χάμε,
οι ώρες είναι δύσκολες, για τα παιδιά το κάμε.
-Δε θέλω απ’ τσι κουβέντες σου κι απ’ τα θελήματά σου,
όσα θωρείς και γίνουνται, δε ν’ είναι τσ’ αφεδιάς σου.
-Εσύ θαρρώ πως άναψες, τη σπίθα φαίνεταί μου,
κοντώ και δεν εχόρτασες, τόσονά αίμα Θε μου;
-Εγώ ’μαι απού συντηρώ, του κόσμου τη κακία,
και σπέρνω τη διχόνοια, το μίσος και τη βία.
-Ίντα κερδίζεις να θωρείς, κοπέλια δίχως μάνες,
και να χτυπούνε πένθιμα, κι οφέτος οι καμπάνες;
-Ούλου του κόσμου οι δυνατοί, εμένα προσκυνούνε,
χωρίς λαμόγια δε μπορεί, ετούτα να συμβούνε.
-Ήθελα και να κάτεχα, τόσανά χρόνια πάνε,
ακόμη δε χορτάσανε; Κι άλλα θένε να φάνε;
-Ίντα σε γνιάζει και ρωτάς, πχιος δίδει σημασία,
άλλοι βαστούνε τα κλειδιά κι έχουν την εξουσία.
Πάνω στην ώρα η ψεφθιά, εγλάκα να μιλήσει,
να κάμει ίσιο το στραβό, τσι δύσπιστους να πείσει.
Παίρνουν το λόγο κι αρχινούν, να σπείρουν τη διχόνοια,
οι «παπαγάλοι» οι γνωστοί, εδά και τόσα χρόνια.
Το άσπρο μαύρο εκάμανε, στα φόρα να μη βγούνε,
κοντυλοφόροι αδίστακτοι, απού τσι προσκυνούνε.
Κανάλια και διαδίκτυο, σπέκουλα θα ξεπλύνει,
τση βρώμας το πλυντήριο, σ’ αυτούς πούχουν ευθύνη.
Στα αίσχη απού γίνονται κι ούλοι μας τα θωρούμε,
πρέπει να βάλομε μυαλό, να μην τα συντηρούμε.
Στσι δρόμους πάλι αντιδρά, ο κόσμος για τα Τέμπη,
κι αντί συγνώμη χημικά, το κράτος τω σε πέμπει.
Πολλά θα ’κούσει ο άθρωπος, πράμα να μη πιστέψει,
μνια φάρα είναι όλοι τους, μας έχουν καταστρέψει.
Καλά το λένε η ψευθιά, έχει πολλά ποδάργια,
και την εμάθανε καλά, ετούτα τα τομάργια.
Διαχρονικά τα ζούμενε, ούλοι μας και κατέμε,
περί ευθύνης Υπουργών, πάλι θα ξαναλέμε.
Κόμματα και πολιτικούς, κομματικά στελέχη,
που φταίξανε διαχρονικά, πέτε μου πχιος τσ’ αντέχει.
Κι αλλοίμονο στον άθρωπο, απού δε βάνει γνώση,
το τραίνο τση κακομοιργιάς, θα μα σε πο’ σκοτώσει…
(Το έγραψα πριν ένα χρόνο. Αλλάζοντας τον τίτλο και δυο τρεις φράσεις, είναι η σημερινή κατάσταση που ζούμε. Τίποτα δεν άλλαξε στη διαχρονικότητα της απαξίωσης. 9/3/23)
Αντώνης Κουκλινός
