Γκέσα μ’, μπλαράκι μ’ | του Βασίλη Φυτσιλή Με το Λιάκο Γριβέλα γνωριστήκαμε τυχαία, στο Νοσοκομείο της Καρδίτσας. Και, κουβέντα στην κουβέντα, βρήκαμε τη ρίζα μιας παλιάς φιλίας, που κόντευε να ξεχαστεί. Τα «πέτρινα» χρόνια που ζήσαμε, πόλεμος, Κατοχή, κι ύστερα πάλι πόλεμος, εμφύλιος αυτός ο τελευταίος, αδερφοκτόνος, χειρότερος απ’ όλους (ας όψονται οι πολεμοκάπηλοι, Άγγλοι κι Αμερικάνοι), έφαγαν κόσμοΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Στης μνήμης τα γυρίσματα | της Ζωής Δικταίου Άνοιξη ήτανε θυμάμαι, ζεστή και γλυκιά, έτσι όπως είναι κάθε κρητική άνοιξη, με ευωδιές πολλές και ζωηρά χρώματα της χαράς. Μέρες ηλιόλουστες και μεγάλες σαν τις Κυριακές των παιδιών. Πού και πού, ένα παιχνιδιάρικο αεράκι περνούσε στα στενά σοκάκια ανακατεύοντας ότι έκλεβε απ’ την ανθισμένη φύση, με την κανέλλα από τις μελωμένεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το προσκύνημα της αυγής | της Ναταλίας Αποστολοπούλου Βουνά και κάμποι ήτανε χιονισμένα. Ο τόπος κάτω έχασκε ξεκοιλιασμένος από τις βόμβες που πέφτανε βροχή! Κι η «ενάτη» χλεύαζε την επαρχία Ηλείας με τις εκκαθαριστικές της. Να χαλάσει τ’ αντάρτικο. Εκείνες τις πικρές ώρες οι δύο αγωνιστές: ο γιατρός Παπαϊωάννου από τη Νεμούτα Ηλείας και η κόρη του Μαίρη – σύντροφοιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο Βάρναλης και το χασίσι | του Τάκη Κόντου Τώρα τι σχέση έχει ο Βάρναλης με το χασίσι και προπαντός με το ξεκλήρισμα της «Μικρασίας», απ’ τους διάφορους «μεγαλεπήβολους» των «πέντε θαλασσών ή δακτύλων» και τα ηλίθια αποδέλοιπά τους. Καμία. «Ούτε για ιδέα», που λέει ο λόγος. Κι όμως. Οξω είμαστε, όξω απ’ τη γη μας. Γιατί στη γη μαςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το πατητήρι και οι αναμνήσεις | της Ιφιγένειας Μανουρά Το σπίτι του παππού στο χωριό έγινε κληροδότημα σε εμένα και την αδελφή μου. Μετά από κλήρωση -για να μην μείνει καμία παραπονεμένη- μού έτυχε εμένα το ισόγειο που ήτανε οι αποθήκες, το τυροκέλι και ο αχυρώνας. Μπήκα σε μεγάλο δίλημμα εάν θα κρατήσω ή θα χαλάσω το πατητήρι που βρισκότανΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η αξεβράκωτη… | του Αντώνη Κουκλινού Νοικοκύρηδες και καλοστεκούμενοι ήτονε… Οι πλιά δουλευταράδες του χωργιού, μα ίσαμ’ εκειά. Και οι δυό ντονε κοντά στα σαράντα, με δυό χρόνους διαφορά. Σπίθια γυρομπεντενιασμένα, χωράφχια ούλα σώπατα και περβόλια με πηγάδια ούλα ποτιστικά. Ένα σωρό μαξούλια βγάνουνε κάθα χρόνο και γεμίζου ντα πιθάργια, λάδια και καρπό. Ίντα τα θες όμως… καταδιά ν’ ανοίξουνεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Τα ηλιοτρόπια | της Ελένης Λαδιά Σας κοίταζα κι έρχονταν στο νου μου άνθη. Είχατε ήδη τακτοποιηθεί στη φελούκα μου, που ήταν αγκυροβολημένη στις όχθες του Νείλου. Αυτόχθονα κορίτσια αυτής της γης, που, μολονότι εισβολέας της, έγινε και δική μου. Καθισμένες στο δάπεδο της φελούκας σε ημικυκλική διάταξη, με το κουπί στο μέσον να τέμνει το χώρο μοιράζοντάς σας σεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Tραχύς ο βίος κι η θάλασσα τραχιά! | Της Άννας Τακάκη Ιδού πως συνεπάγεται η έμπνευση… Διαβάζοντας στίχους από την Οδύσσεια του Καζαντζάκη, έφταναν μόνο αυτοί οι δυο στίχοι: «Δεν είναι τούτος που λαχτάριζα χρόνια και χρόνια, Θε μου! Δράκο αναντιάζω σαραντάπηχο ν’ αντροπατάει το σπίτι». Και πάραυτας ήρθε ο συνειρμός στο νου και στην καρδιά μου χτύπησε ένας βαρύγδουποςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ας έρθουν απ’ τα μάθια μου να πιουν να ξεδιψάσουν | της Ζωής Δικταίου Τα μάτια σου έχουν μια παράξενη μέθη. Αρμέγουν το φως του κλειστού τόπου λιγωμένα από τις πολλές ομορφιές. Στο φως της αυγής, η ανατολή μοιράζει υποσχέσεις σε μιαν ατμόσφαιρα τρυφερή και υγρή, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο του Οροπεδίου μέσα από την αγκαλιά του σύμπαντος. Τόπος μυστηρίου καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
