Ένα ακόμη μάθημα, της Ιφιγένειας Μανουρά Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, μου αρέσει να έχω μια τάξη στη ζωή μου και να μην είμαι χύμα. Με αυτό τον τρόπο είδα ότι εξοικονομώ χρόνο, χρήμα -σπάνιο είδος στις μέρες μας- και είμαι λιγότερο αγχωμένη. Παλιά χρόνια ήμουνα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Από βραδύς λοιπόν μια που έχω βάλει τη ζωή μουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
25 Μαρτίου 1821, γράφει ο Δήμος Καραγιάννης Με την ευκαιρία ης επετείου της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 που γιορτάστηκε κι εφέτος και, περνώντας στο πρώτο σκαλοπάτι του 3ου αιώνα από την οργάνωση και το ξέσπασμά της, θεωρήσαμε καλό, παρακάμπτοντας τους εθνικούς πανηγυρισμούς και τις εθνικιστικές κραυγές και εξάρσεις – καιρός είναι! – ν’ ασχοληθούμε με την ελληνική επανάσταση απαλλαγμένοι απόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Αστικός πόλεμος και στρατιωτικοποίηση των πόλεων, γράφει ο Πάνος Ξηρουχάκης (με αφορμή το βιβλίο «Μικροί πόλεμοι σε μεγάλες πόλεις» του Χ.Φιλιππίδη) Τα πεδία του πολέμου μετακομίζουν σταδιακά στις πόλεις, και οι δυτικές στρατιωτικές μηχανές προετοιμάζονταν γι’ αυτό πυρετωδώς… Αυτός ήταν και ο βασικός στόχος τούτου του καταπληκτικού έργου, να εξετάσει τις λεπτομέρειες αυτής της προετοιμασίας και να διερευνήσει την εφαρμογήΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
«Δε μου βολεί να ποθάνω», γράφει η Ζωή Δικταίου Κοιτάς μακριά, το περιβάλλον διεγείρει την όραση, μιαν άλλη όραση όμως, πιο εσωτερική. Η οπτική εικόνα του κόσμου σου αλλάζει στο φεγγαρόφωτο. Αυτό που σε περιβάλλει μέσα στο Οροπέδιο, αποτελείται από κομμάτια πολλά και διαφορετικά και δεν είναι παράξενο που όλες οι εποχές και τα γυρίσματα του χρόνου είναι εδώ. ΤαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η παραμυθού Λιλή Γάτη μας λέει ότι «δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων!» Η Λιλή Γάτη αγαπάει τα μικρά ταξίδια σε μουτζουρωμένα χαρτιά και γράφει… Από τη μια για να βλέπει παιδικά μάτια να ταξιδεύουν σε παράξενα, μαγικά μέρη κι απ’ την άλλη για να ταξιδέψει εκείνη στον κόσμο των «μεγάλων». Κι επειδή νιώθει πώςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Οι Σμυρνιές, γράφει η Άννα Τακάκη Το Μαρούλι, μια άβγαρτη, κι αθώα κοπελοπούλα δεκατεσσάρων μόλις χρονών δεν είχε ιδέα από άντρες, μήδε κι από παντρειγιές. Εν έτι 1870… οι γυναίκες δεν είχανε καμιά γνώμη, καμιά βουλή ειδικά στα χωριά. Τη ζωή τους τηνε διαφέντευε ο κύρης τους. Κι αφού o Kωσταντής έκρινε ότι έπρεπε να παντρέψει τη μοναχοκόρη του, εκείνηΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Βιτσίλα – Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία – του Δήμου Σθένη Κάποτε – σε κάποια από τις γόνιμες περιόδους της ζωής μου – υπηρετούσα καθηγητής στο Γυμνάσιο Σκινιά στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ως φιλόλογος δίδασκα την «Ομήρου Οδύσσεια» στην Α΄ τάξη του Σχολείου. Έμπαινα σε μια τάξη με πανέξυπνα και «ζωντανά» παιδιά, που οι αίθουσεςΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μυγιάγγιχτος…, του Αντώνη Κουκλινού Δε ν-τού ’πρεπε, μα βρέθηκε γυναίκα να πει το ναι και να του ’κλουθά να πάνε στην εκκλησά. Εμπήκανε και βγήκανε οι καλοθελητάδες, να τηνε παντρέψουνε να καλιμεντευτεί. Λένε πως άμα σε στραβώσει η μοίρα σου, δε θωρείς τη κουτσουκέλα α-που πας να κάμεις. Εβρήκαν-έ τζη άντρα, μόνο και μόνο να τη-νε ξεφορτωθούνε, για δεΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η ζήλεια…, γράφει ο Αντώνης Κουκλινός Όμορφη γυναίκα, όμορφος άντρας, ταιργιαστό ζευγάρι… Πόσες φορές λέμε-νε ετούτη-νά τη γ-κουβέντα, όντε θα ιδούμε-νε δυό αγκαλιαζμένους χέρι, χέρι να σαλεύγουνε στη στράτα. Το όμορφο, το ωραίο, όντεν είναι ταιργιαστό, μαγνητίζει τα βλέμματα και ξεχωρίζει. Όσο βέβαια περνά η ‘’μπογιά’’, γιατί ο χρόνος δε στένεται ποτές του, μονο μετρά σαφή αντίστροφα. Ντελικάτος, ψηλός καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
