Ένα ακόμη μάθημα, της Ιφιγένειας Μανουρά
Τα τελευταία είκοσι περίπου χρόνια, μου αρέσει να έχω μια τάξη στη ζωή μου και να μην είμαι χύμα. Με αυτό τον τρόπο είδα ότι εξοικονομώ χρόνο, χρήμα -σπάνιο είδος στις μέρες μας- και είμαι λιγότερο αγχωμένη. Παλιά χρόνια ήμουνα ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.
Από βραδύς λοιπόν μια που έχω βάλει τη ζωή μου σε κάποια σχετική τάξη όπως προείπα, άνοιξα μια κατάσταση στην οποία έχω καταγράψει όλα τα χρειώδη του νοικοκυριού και σε ένα κομμάτι χαρτί έγραψα τι χρειαζόμουν να αγοράσω, για να μην ψάχνω στα ράφια του καταστήματος και ψάχνοντας να παίρνω περίσσια πράγματα, γιατί έτσι ο προϋπολογισμός θα πέσει έξω.
Πήγα στο μαγαζί και πριν από εμένα είχε πάει το τέκνον, είχε πάρει καρότσι και με είχε ήδη φορολογήσει. «Ε δεν πειράζει μόνο το κράτος θα με φορολογεί;» λέω. Και τι πήρε το καημένο, πατάκια για το αυτοκίνητό του και κάτι οικονομικά δημητριακά. Από πού πήρε ετονά το κοπέλι και ξανοίγει τσι τιμές δεν μπορώ να καταλάβω. Και οι δυο ντου γονέοι είναι σπάταλοι και ειδικά η μάνα δεν τσι σταυρώνει ευρώ. Θωρώ τα πατάκια και τα ζήλεψα μια που και τα δικά μου ήτανε σε κακή κατάσταση. Επικοινωνούμε ένα πράμα με το βλέμμα και απόντε νήτανε κοπέλι, και μου λέει.
-Νούλα θες και συ πατάκια;
-Ντα πόσο κάνουνε;
-Δέκα ευρώ μόνο.
-Άσ’ τα την επόμενη φορά.
-Την επόμενη θα έχει έρθει ο εκκαθαριστικός του ρεύματος και δεν θα μασε περισσέψουνε ούτε για φαγητό. Βρε Νούλα μου θα σου τα κάνω εγώ δώρο, σιγά το ποσόν. Και επειδή ξέρει ότι πληρώνω με κάρτα- να προστατεύσουμε και τους υπαλλήλους από τον ιό- μου έδωσε ένα εικοσάρικο για τα πατάκια του και τα δικά μου και το έβαλα στην τσέπη του μπουφάν μου.
Δε γατέχετε ίντα χαρά που κάνω όταν με νοιάζεται ο άλλος και ειδικά όταν αυτός ο άλλος είναι το κοπέλι μου. Τρεζαίνομαι.
Και όπως λέει ο Αργύρης Χιόνης, «Όταν σου ζήτησα νερό δεν δίψαγα, η επιθυμία μου ήταν της προσφοράς την προθυμία να απολαύσω», έτσι και εγώ.
Δίνω στο τέκνον το χαρτί με τα ψώνια και αρχίζουμε να γεμίζουμε το καρότσι με τα απαραίτητα. Τίποτα παραπάνω δεν πήραμε εκτός από τρία κιλά μπακαλιάρο υγράλατο μια που τον ανακάλυψε το τέκνον που μας αρέσει πολύ που είχε και καλή τιμή και τα πατάκια.
-Νούλα να πάρουμε και αλεύρι, ζάχαρη και όσπρια σε μεγάλες ποσότητες. Λένε θα πέσει έλλειψη.
-Έτσα το λέγανε και με τον ιό, πάλι τα ίδια θα περάσουμε; Δεν παίρνω πράμα και ας πεινάσουμε.
-Νούλα ίντα τιμές είναι ετεσάς. Να πάμε να βάλουμε εδά που θα σάσει ο καιρός περβολικά και μποστανικά, να δίνομε και το ναθρόπω για θα ποθάνομε τση πείνας.
-Να πάμε να βάλουμε εδά που είναι μιαουλιά φτηνό ακόμη το νερό, γιατί σε δυο χρόνια που θα το ιδιωτικοποιήσουνε και αυτό, θα το πληρώνουμε μαύρο χαβιάρι σα και το ρεύμα .
-Σώπα Νούλα μα θα ’ρθούνε οι Άλλοι και δεν θα το ιδιωτικοποιήσουνε σκιάς αυτοί.
– Α ναι οι Άλλοι, που όσα δεν νεπρολάβανε να ιδιωτικοποιήσουνε, εδρομολογήσανε τσι καταστάσεις για τσι ιδιωτικοποιήσεις και εδά κάνουνε και κριτική. Άστα μωρέ Αλέξη πιστεύω πως είμαστε ο μοναδικός λαός στο γκόσμο που με την ψήφο μας ταυτόχρονα εξουσιοδοτούμε και τους κυβερνώντες να κάνουνε ό,τι θένε και τους συμφέρει, χωρίς να τους ελέγχουμε και μετά παραπονιούμαστε κιόλας. Α δε ξεσηκωθεί παιδί μου ο κόσμος να αντιδράσει, με όλους αυτούς τους παρανοϊκούς και επικίνδυνους, δε θα αλλάξει πράμα και μη περιμένεις καλημέντο.
-Όλα βρε Νούλα μου τα αναγάγεις στη μπολιτική.
-Ντα δε νείναι όλα πολιτική; Ακόμα και το νερό που πίνουμε και δε ντο καταλαβαίνουμε πολιτική δεν είναι και αυτό;
Στο μεταξύ με τούτο και με κείνο τελειώσαμε, πήγαμε στο ταμείο, αδειάσαμε τα ψώνια στον πάγκο,έβγαλα την κάρτα την έδωσα στην ταμία και ακούω την καμπανιά.
-193,73.
-Πόσα; Λέω δεν έκουσα καλά. Δεν θορώ πια, δεν γροικώ πια, δεν γεύομαι τσι χαρές τση ζωής πια, ίντα ζω και κάνω δεν μπορώ να καταλάβω. Τέλος παντών που έλεγε και ο Χοχλιδομανούσος.
-193,73 επαναλαμβάνει η κοπέλα. Πάλι τα ίδια. Όταν γράφω τα ψώνια περίπου υπολογίζω τις τιμές, βάζω και μια σχετική αύξηση λόγω καταστάσεων και άντε να πέσω έξω το πολύ 5-10 ευρώ. Εγώ υπολόγιζα γύρω στα ογδόντα, συν τα πατάκια 20, εκατό, συν τον μπακαλιάρο 20, 120. Αλλά 190,73;
-Κορίτσι σε παρακαλώ εάν θες ρίξε μια ματιά στην απόδειξη, πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος.
Με κοιτάζει το τέκνον με ένα βλέμμα, όλο νόημα.
Σιγά δα μην πούμε ότι είναι και πολλά τα χρήματα, να θαρρούνε οι αθρώποι ότι εμείς οι προύχοντες, είμαστε πράμα φτωχοί και παρακατιανοί!!
Μια γλωσσοκοπάνα που περίμενε τη σειρά της αρχίζει.
«Μάλιστα, γεμίζομε τα καρότσια και μετά δεν έχουμε να τα πληρώσουμε».
Εσκέφτηκα να τηνε καρυδώσω να μπω και φυλακή, αλλά είπα να το αποφύγω μια που σε επιβάρυνση θα έβαζα τον ήδη επιβαρυμένο Έλληνα φορολογούμενο, με το να αναλάβει και την συντήρησή μου.
Κάνω τα πικρά γλυκά και δε μιλώ.
-Ω χίλια συγγνώμη έβαλα λάθος κωδικό στον μπακαλιάρο, το ποσόν είναι 113,20.
-Δεν πειράζει κορίτσι.
Τελειώνουμε, φορτώνουμε τα ψώνια στο αυτοκίνητο του κοπελιού να τα πάει σπίτι, φεύγει και ξεκινώ και εγώ.
Δεν προλαβαίνω καλά- καλά να απομακρυνθώ και βλέπω από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου ένα κοριτσάκι να μου κάνει νοήματα να σταματήσω και να τρέχει να με προλάβει. Σταματώ ανοίγω το τζάμι και μου δίνει ένα εικοσάρικο. Μου είχε πέσει το εικοσάρικο που μου έδωσε το τέκνον για τα πατάκια, την ώρα που έβγαζα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, από την τσέπη του μπουφάν μου.
Ήτανε το ίδιο κοριτσάκι που στην είσοδο του καταστήματος, μου είχε ζητήσει να του δώσω ένα ευρώ να πάρει κάτι να φάει και εγώ το αγνόησα εντελώς.
Ιφιγένεια Μανουρά
