Η κάμπια | της Ιφιγένειας Μανουρά Είχαμε συμφωνήσει με το κοπέλι να πάμε μαζί για ψώνια. Μας αρέσει να πηγαίνομε παρέα και να παίρνομε και απαγορευμένες τροφές για τα βράδια που είναι ελεύθερα, δις και τρις μηνιαίως, που τρώμε οτιδήποτε. Περιμένω να έρθει από τη δουλειά, περιμένω, άφαντος. Στέλνω μήνυμα και μετά από ένα τέταρτο απαντά ότι το ξέχασε -γιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μαντολινιέρης… | του Αντώνη Κουκλινού Ήβαλε μπροστά τζη το πλυσταργιό πρωί, πρωί και ποκάνει το νερό τση βρύσης. Την-ε πχιάσανε τα διαόλια με το νερουλά, απού ήκοψε πάλι το νερό κι εντάκαρε να φωνιάζει. -Επόκαμε το νερό πάλι και ήντα θα γενούμε, απού ’βαλα μπροστά μου να πλύνω κι έχω ρούχα ένα σωρό! Γροικά την-ε από μέσα να βαταλαλείΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου (μέρος 4ο) [Το τρίτο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.] Ήρθε η ώρα να ψηλαφίσεις την αρχαιότερη γεύση της ζωής, το αλάτι στην άλλη πλευρά, στις παλιές Αλυκές, να συμφιλιωθείς με ό,τι σε χωρίζει, ό,τι σε πονάει, να λησμονήσεις «πικρά λόγια, νερό κι αλάτι» συνηθίζεις να λες και κλαίς…ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η Κόρη στη θάλασσα | του Νίκου Λουκαδάκη Θρύλοι και ιστορία των τοπωνυμίων Ήφυγε το καλοκαίρι, εμπήκε το φθινόπωρο μα ο ήλιος, πυρωμένος ακόμη, μου χαμογελά σαν με θωρεί πρωί-πρωί να τονε ξανοίγω. Τέτοια εποχή ρέγομαι να σαλεύγω στη φύση μα οφέτος είπα ν’ αρχίξω απ’ αλλού. Έτσα μ’ έβγαλε η στράτα στην πολύβουη Χερσόνησο, για να ιδώ ίντα σημάδιαΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η καυκησάρα |της Άννας Τακάκη -Μαρίκα, μέσα είσαι; άνοιξε να σου πω. Κάπα καπί* είναι η γειτόνισσά μας η Αρχοντούλα. Πού πάνε, κοντό, εφύγανε; -Άστηνε και δεν μπορώ, μπλιο, μωρή Στασία, να τση γροικώ. Τ’ αφτιά μου ντιντινίζουνε*, οντέ κινά να μου λέει τα καυκιά* τζη. Κι απόι τα ίδια και τα ίδια και φτου κι από την αρχή!ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
O ταχυδρόμος… | του Αντώνη Κουκλινού Από χωργιό σε χωργιό… από σπίτι σε σπίτι, με οποιοδήποτε μέσο και παντός καιρού. Η καθημερινή μας επαφή με το χαμπέρι. Ο δικός μας άνθρωπος, που θα μας φέρει το χαρμόσυνο νέο, το θλιβερό μαντάτο, τη σύνταξη του γέρου. Ο άνθρωπος που μοιράζει τη χαρά, καβαλικεύοντας το μοτοσακό, μας φέρνει το χαμόγελο στα χείλη,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Κέρκυρα, σμίλη της ψυχής, φως στη βροχή | της Ζωής Δικταίου (μέρος 3ο) [Το δεύτερο μέρος μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.] Και η εμπειρία δεν τελειώνει στη σκουριά και στις άγριες πτυχές του απότομου βράχου, όχι, η θέα του ανοιχτού ορίζοντα αποτελεί καινούργια πρόκληση για να ανηφορίσεις στο Όρος. Στο βάθος τα Διαπόντια νησιά, ντυμένα στα χρώματα του δειλινού διεγείρουνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ζόρε του Μιχαλιού | του Νίκου Λουκαδάκη -Δάσκαλε, ίντα λογάται δα, θα το πέψομαι το Μιχαλιό στο Γυμνάσιο του χρόνου; -Γρηγόρη, ο γιος σου δεν έχει όρεξη για γράμματα, με το ζόρι τον πέρασα στην Έκτη. Μην ελπίζεις για Γυμνάσιο, εκτός αν έγινε κανένα θαύμα το καλοκαίρι. -Να τονε ζορίσεις οφέτος, παίζε του και κιαμιά με τη βέργα ναΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ο μπάρμπα – Γιαννούλης | του Βασίλη Φυτσιλή Πάει κι ο μπάρμπα – Γιαννούλης… Μας άφησε χρόνους. Πήγε κι αυτός να βρει τους άλλους, της «παλιάς φρουράς», εκεί στον Αη-Λια, κάτω απ’ τα ψηλά τα κυπαρίσσια… Τα τελευταία χρόνια, είχε καταπέσει πολύ. Τρανός πολύ δεν ήταν, ό,τι είχε πατήσει τα εβδομήντα, αλλά τον έφαγαν τα βάσανα και τα κιντέρια. Αλβανία,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
