Οι άνομοι νομοταγείς | της Μαρίας Φωτιάδη-Μπιλιλή Δὲν φταίµε ἐμείς. Φταίνε αὐτοὶ, ποὺ «φτιάξανε τοὺς νόμους. Μὴν τρὲχεις, µὴν στέκεσαι µὴν κουνιέσαι, μὴν ἀγαπάς… Αδικία μεγάλη, καὶ μεῖς ἀτέλειωτη δυστυχισμένη στρατιά ἀκολουθούμε τόν δρόμο πού μάς χάραξαν, χωρὶς νὰ μάς ρωτήσουν. Καὶ οἱ ἀρχηγοί, οἱ μεγάλοι καὶ νοµοταγείς, πρὼτοι στήν παρανομία. Έτσι ἐσύ ὁ φουκαράς καὶ στραβοπατήσεις χάθηκες, κηλίδωσες τ’ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το μικρό παιδί | του Γιώργου Ηρακλέους Στο μικρό παιδί ένα ευχαριστώ, παραστράτησα μέσα στις σκέψεις και στις πράξεις της ύλης και μου έδειξε τον δρόμο… Το μικρό παιδί φώτισε πολύχρωμα τη σκοτεινιά της ψυχής μου, συλλάβισε με λέξεις διάφανες σαν σταγόνες του νερού την αθωότητα, άφησε διάχυτη τη μυρωδιά ανθισμένων λουλουδιών παντού τριγύρω… Το μικρό παιδί γεννήθηκε μες ταΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Το ντουκιάνι του Μαρή | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Έκλεισε πια το ντουκιάνι, μιας κι αλλάξαν’ οι καιροί, σ’ άλλο στέκι, βρες χαρμάνι, μέχρι να τ’ ανακαινίσουν το ντουκιάνι του Μαρή… Γιόμισε η μικρή πλατεία, μιας κι ο κόσμος προχωρεί, με καινούρια πελατεία, στο παλιό, μικρό ντουκιάνι, μέσα πλέον δε’ χωρεί… Είναι πιο παλιά ντουκιάνια από ‘κείνο του Μαρή, πουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Charilyn | της Ζωής Δικταίου Γερνούσε, κουρασμένη, μα ήσυχη πια, στην ασφάλεια μιας σοφίτας του έκτου ορόφου, στο όγδοο διαμέρισμα του Παρισιού, στη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, επιθυμίες, όνειρα, λαχτάρες, όλα είχαν πεθάνει. Στην πόρτα, είχε κρεμάσει μια μικρή χαλκογραφία, κάθε φορά που πήγαινε να την ανοίξει,ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Γέμισε η θάλασσα φαντάσματα | της Μαρίας Σταυρίδου Γέμισε η θάλασσα φαντάσματα. Σκιές που προσπάθησαν να ξεφύγουν. Ικέτες, που απαρνήθηκαν τη ζωή και ζήτησαν καταφύγιο σ’ έναν υγρό τάφο που ξαφνικά άνθισε… Εσύ ο απολυμένος κηπουρός που γέμισε τις τσέπες σπόρους, ρίζες σπάνιες και διαλεχτές. Έρημος… στην πιο περιζήτητη διαδρομή. Σιωπηλός… σαν ικεσία, σαν άδικη σπονδή. Ένας περιπατητής χωρίς σκοπόΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Η διαθήκη | του Γιώργου Ηρακλέους Κούμπωνε-ξεκούμπωνε τις άχαρες μέρες σου, ράψε πάλι τις τρύπιες τσέπες σου, γύρισε το ρούχο που φοράς έξω-μέσα.. Ανθίζει η γη, η λιπόθυμη μυρωδιά του γιασεμιού και ένα αχ σε μεθάνε στα μπαλκόνια. Έζησες ή δεν έζησες; Αγάπησες ή δεν αγάπησες; Ποιος το ξέρει; Χιλιάδες θεατρικές παραστάσεις των ανθρώπων κρύβουνε το νόημα της ζωής, συμβουλεύσουΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
1050 Χιλιόκυκλοι | της Κωστούλας Μητροπούλου «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!» Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα, δεν σούστειλε ένα μήνυμα μητέρα, αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου, ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!» Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι, χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα, σε στόματα μανάδων η κατάρα. ΚαιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Παρασάγγας | του Κώστα Μιχαήλ Μαρή Μοίρα, όσα μου ’ταξες εσύ, στα φανερά, τα ’ταξα, αλλού, κρυφά, μην τύχει και μ’ εκθέσεις, απέχει η λύπη, λίγο δρόμο απ’ τη χαρά, μα παρασάγγας, απ’ τις πράξεις, οι υποσχέσεις… Με πανοπλία της υπομονής, βαριά, το’ νου θωράκισα, στης σκέψης την αρένα παλεύω μέρα-νύχτα, μ’ άγρια θεριά κι έχουν γεμίσει οι ευχές καιΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
Ούτε η πρώτη στο Παρίσι ούτε η τελευταία στον κόσμο. Μικρές ιστορίες γυναικών. Darcy | της Ζωής Δικταίου Από το φεγγίτη, αψηφώντας τις πιθανότητες γλιστράει μποέμικα, τρέμει στο κρύο τζάμι το φως του φεγγαριού, τη συμμαχία νοσταλγίας και σιωπής τέμνουν οι λάμψεις που πάλλονται στο σαλόνι, η Darcy, μετά την περιήγησή της στο μουσείο, μαθητεύει στη νύχτα, στην τέχνη, στηνΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ…
